Λυκόφως

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΜΕ την κέρινη επιδερμίδα προσώπου, τα γένια, το βλέμμα-κάρβουνο και τις αγριοφωνάρες, ο Νίκος Φωτόπουλος θα μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής ταινίας Β’ κατηγορίας – αυτό που λέμε «cult». Η αλήθεια είναι ότι οι κραυγές μέσα από την κλούβα της Αστυνομίας είχαν κάτι το παρωχημένα κινηματογραφικό. Για τον ίδιο όμως λόγο βγάζουν μια «ντέκα» – δηλαδή μια παρακμή. Ολες αυτές οι ακτιβίστικες ενέργειες, οι καταλήψεις και τα γιουρούσια, δείχνουν στην πραγματικότητα ένα συνδικαλιστικό κίνημα απελπισμένο, που προσφεύγει σε ακρότητες γιατί στερείται

Η αλήθεια είναι ότι ο τρίτος χρόνος του Μνημονίου βρίσκει το συνδικαλιστικό κίνημα στα παρτέρια. Ο Γιάννης Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ κρατάει δυνάμεις, αλλά όλα όσα έχουν συμβεί ώς σήμερα έχουν φθείρει τη θέση του. Πήγε πριν από δύο χρόνια στους τροϊκανούς με στοιχεία, στατιστικές και μελέτες ότι το κόστος της εργασίας στην Ελλάδα δεν είναι υψηλό, για να βρεθεί αντιμέτωπος με τους σφιχτοδεμένους κόμπους στις γραβάτες φιλελεύθερων τεχνοκρατών της σχολής του ΔΝΤ που δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτε. Από το 2010 και μετά το μόνο που ζούμε είναι ένα διαρκές ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων όπως τις ξέραμε. Κάτι που δεν εμπόδισε την άνοδο της ανεργίας. Το αποτέλεσμα είναι να αναζητεί ο Παναγόπουλος συμμάχους μεταξύ των συνδικαλιστικών οργανώσεων του εξωτερικού, ενώ στο εσωτερικό να είναι σε σκληρή αντιτροϊκανή ρητορική, την ίδια ώρα που έχει διμέτωπο με τους συριζαίους και άλλους κόκκινους. Χάθηκε έτσι η δυνατότητα να έχει κανείς συμμάχους ή τέλος πάντων συνομιλητές μεταξύ των οργανώσεων εργαζομένων για να προχωρήσουν κάποιες αλλαγές στη χώρα.

ΣΤΗΝ πραγματικότητα η νέα τάξη πραγμάτων θέλει Φωτόπουλους. Ο γενειοφόρος επικεφαλής της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ διολίσθησε από το ΠΑΣΟΚ στον Τσίπρα και μαζί σε μια εκρηκτική πολιτική λογική. Ωστόσο, μία από τις διαπιστώσεις της επίσκεψης Μέρκελ είναι ότι οι πλατείες μάλλον αδειάζουν παρά γεμίζουν. Ενα συνονθύλευμα προσώπων, από Τέρενς Κουίκ μέχρι Μανώλη Γλέζο, έδωσε φανατικά τη μάχη της δραχμής σε ένα περιβάλλον που είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό: την έλλειψη ευρύτερης απήχησης.

ΟΙ οικονομικοί μετασχηματισμοί αποκρυσταλλώνονται πάντα σε μια μεγάλη σύγκρουση. Η κλασική περίπτωση είναι η Βρετανία της δεκαετίας του ’80. Από τη μια η Θάτσερ, από την άλλη οι ανθρακωρύχοι του Αρθουρ Σκάργκιλ. Είναι γνωστό τι έγινε. Οπως είναι γνωστό και το τι επακολούθησε: ιδιωτικοποιήσεις – νερού, ηλεκτρικού, μεταφορών – και απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Ωστόσο, είναι εντελώς αμφίβολο αν θα τα δούμε όλα αυτά εδώ. Το παρακολουθήσαμε στον τραπεζικό τομέα: δύο μήνες τώρα δεν υπάρχει ελληνική τράπεζα που να μη συγχωνεύθηκε ή να μην άλλαξε χέρια. Δεν άνοιξε όμως μύτη μεταξύ των εργαζομένων. Οι προσπάθειες μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ να παίξει ρόλο στην υπόθεση της Αγροτικής έπεσαν στο κενό. Οπως στο κενό έπεσαν τα μπουκάλια που πέταξαν οι δακίτες στον Κώστα Τζαβάρα και σε άλλους έξω από τη Συγγρού, πριν από κανέναν μήνα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το συνδι