Ομόνοια: Με γερή και εύκαμπτη «μέση»

Όποια ομάδα κερδίζει τη μάχη του κέντρου, έχει και σοβαρό προβάδισμα νίκης. Είναι κλισέ, αλλά την ίδια ώρα και πραγματικότητα. Η μέση είναι αυτή που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει και την ισορροπία. Δεν είναι τυχαίο που ο Πάμπος Χριστοδούλου έδωσε τεράστια σημασία στη συγκρότηση της ομάδας που θα διαχειριστεί τον νευραλγικό χώρο του κέντρου.

Με την παραμονή τριών παικτών από πέρσι, αλλά και την απόκτηση άλλων τεσσάρων, υπάρχει υπεροπλία, ίσως μάλιστα να παρουσιάζονται και υπεράριθμες επιλογές. Κανού, Άλεξ Σοάρες, Μπρέβελντ, Κατελάρης, Μαντούρο, Τουρέ και Μαργκάσα. Εφτά παίκτες για τρεις θέσεις,

ίσως και για δύο, σε περίπτωση που ο Κύπριος τεχνικός εφαρμόζει όταν κρίνει αναγκαίο το 4-4-2.

Έστω και αν ο Μαργκάσα προορίζεται κυρίως για το αριστερό άκρο της άμυνας (εξ ου και η απόκτηση μόνο του Καντέ για τη θέση), θα αποτελεί πάντα επιλογή 1ης γραμμής στα χαφ. Εκεί όπου υπάρχει η μεγαλύτερη καταπόνηση, οι περισσότερες κάρτες, αλλά και η ανάγκη ευελιξίας στον σχηματισμό και τον ρόλο των παικτών. Άρα χρειάζεται η ποσότητα και ένας συνδυασμός αγωνιστικών χαρακτηριστικών.

Ευελιξία-επιλογές

Ο Πάμπος Χριστοδούλου θέλει απ' όλους του τους μέσους να μοιράζουν, να επιτίθενται και να αμύνονται. Με τάση να έχει επιλογές ποδοσφαιριστών box to box. Δεν απέκτησε κλασικό δεκάρι (π.χ. Κλέιτον). Έχει όμως δύο παίκτες με οργανωτικές ικανότητες και τη δυνατότητα να παίξουν ρόλο κεντρικού επιθετικού μέσου στο 4-2-3-1.

Οκταροδέκαρα θα μπορούσε να τα αποκαλέσει κάποιος. Ο λόγος για τον Άλεξ Σοάρες και τον Κανού. Ο 2ος είναι ειδική περίπτωση, αφού έχει κάνει καριέρα και σαν εξάρι, σε ρόλο όμως δεύτερου ανασταλτικού. Από ένα πρώτο δείγμα γραφής, φαίνεται πως πρόθεσή του, όταν παρατάσσει την ομάδα με τρεις μέσους, δύο εξ αυτών να είναι σε ευθεία πίσω από τον κεντρικό επιθετικό και μπροστά από τον ανασταλτικό χαφ.

Ο Μαντούρο, με βάση το βιογραφικό και το επίπεδό του, θα είναι μάλλον ο άνθρωπος-σκούπα. Εκεί συνήθως ο Χριστοδούλου επιλέγει ψηλό και κυρίως δυνατό παίκτη. Ο Μαντούρο έχει και τα δύο, αλλά με επιπλέον προσόν τον καλό χειρισμό της μπάλας. Τουρέ και Μπρέβελντ είναι περισσότερο εξαρο-οκτάρια (επιτρέψτε μας τους όρους). Και θα μαρκάρουν και την τεχνική κατάρτιση έχουν για να κάνουν παιχνίδι. Στην εξίσωση μπαίνει και ο Κατελάρης, η αποκάλυψη της περσινής χρονιάς. Ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτερος φέτος για τον νεαρό Κύπριο.

Πρόθεση του προπονητή είναι να του δώσει τις ευκαιρίες για να ανελιχτεί ακόμη περισσότερο. Έχει δύναμη, ύψος, θράσος (με την καλή έννοια), του λείπουν οι εμπειρίες, αλλά έκανε άλματα μέσα σε μερικούς μήνες. Έχοντας γύρω του παίκτες με ποικίλα χαρακτηριστικά, έχει πολλά να μάθει και να κερδίσει. Τα ποδοσφαιρικά του χαρακτηριστικά και η φρεσκάδα του θα χρειαστούν σε πολλούς αγώνες, εκεί ειδικά όπου θα γίνονται μάχες στο κέντρο ή όταν η Ομόνοια θα θέλει να θωρακίσει τα νώτα και τον εναέριό της χώρο.

Θα σταθούμε και στον Μαργκάσα, που θα είναι εκεί όποτε χρειαστεί. Αυτός ξέρει όσο κανείς άλλος τα κατατόπια, πέρα από τα συγκεκριμένα του αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Με όλα τα πιο πάνω, ο Πάμπος Χριστοδούλου μπορεί εκεί και όπου χρειαστεί να παίξει και με 4-4-2. Αν δείγμα γραφής είναι η ΑΕΛ της περιόδου 2011-12, θυμίζουμε ορισμένες φορές τον σχηματισμό με δύο χαφ, ένας εκ των οποίων ήταν ο κυρίως οργανωτής της ομάδας, ο Μπεμπέ.

Συνοψίζοντας, ο τεχνικός της Ομόνοιας, με βάση το προφίλ των παικτών του στο κέντρο, μπορεί να επιλέξει κάλλιστα αρκετούς συνδυασμούς και αγωνιστική προσέγγιση. Με δύο μόνο χαφ, όταν θέλει να επιτεθεί περισσότερο, με τον κλασικό σχηματισμό (6άρι, 8άρι, 10άρι), με τον ανασταλτικό μπροστά από τα μπακ και τα δύο άλλα χαφ σε γραμμή (προσέγγιση προς 4-4-1), αλλά και με δύο ανασταλτικούς, όταν θα θέλει να δώσει περισσότερη έμφαση στην αναχαίτιση. Η μεσαία γραμμή είναι ήδη συμπληρωμένη και άρα δίνει περιθώριο για πρώτες αναλύσεις.

Τώρα, το πόσο η πολύ καλή θεωρία θα βγει στην πράξη, αλλά και ποιοι θα αναλάβουν το μεγαλύτερο αγωνιστικό βάρος σ' αυτήν την ιστορία θα φανεί στην πορεία. Ακόμη είναι πολύ νωρίς.