Οι Τουρκοκύπριοι στις αγκάλες του σουλτάνου

Από το τέλος της δεκαετίας του 1940 μέχρι σήμερα, η ελληνική πλευρά είτε παραγνώρισε είτε υποτίμησε είτε, χειρότερα, αδιαφόρησε για τον τουρκοκυπριακό παράγοντα ως πολιτική, πολιτισμική και εθνική οντότητα. Μέχρι την ανεξαρτησία, γινόταν λόγος για την ε/κ πλειοψηφία (του 82%) και για την τ/κ μειοψηφία (του 18%).

Η ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, το τ/κ πραξικόπημα του 1963-64 κατά του νόμιμου κυπριακού κράτους και ο αυτοεγκλωβισμός των Τ/κ σε θύλακες, κατ’ εντολήν της Τουρκίας, έπρεπε να ηχήσουν βροντερές καμπάνες συναγερμού και αντίδρασης από την ηγεσία του νόμιμου κυπριακού κράτους

και την ελληνική πλευρά. Αντίθετα, σπρώξαμε τους Τ/κ ακόμα βαθύτερα στις αγκάλες της Τουρκίας μέχρι το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, που άλλαξαν άρδην τα δεδομένα.

Έκτοτε, λίγη ή ελάχιστη προσπάθεια έγινε για να αναλυθεί και να αντιμετωπιστεί ο τ/κ παράγοντας ως μία εκ των παραμέτρων πιθανής λύσης, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Άγκυρα αποφασίζει και οι εδώ εγκάθετοί της εκτελούν τις εντολές και υλοποιούν την πολιτική στοχοθεσία της, η οποία αποβλέπει στην επανάκτηση της Κύπρου ως χρήσιμου υπόβαθρου για τις νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες του σουλτάνου Ερντογάν. Μετά το ναυάγιο των συνομιλιών στο ελβετικό θέρετρο Crans-Montana, η Τουρκία διά των οργάνων της επιχειρεί όπως ενσωματώσει ακόμα περισσότερο τους Τ/κύπριους, όχι μόνο οικονομικά, διοικητικά, εκπαιδευτικά, ακόμα και θρησκευτικά, αλλά και να τους καταστήσει περισσότερο εξαρτημένους. Ο στόχος της είναι είτε η δημιουργία συνομοσπονδίας, που ποτέ δεν τον απέκρυψε, είτε η σταδιακή αναγνώριση του κατοχικού εκτρώματος.

Σε αυτήν την προσπάθεια συνεργεί ο κατοχικός ψευτοπρωθυπουργός χωρίς να απουσιάζει ο Δούρειος Ίππος της Τουρκίας, Ακιντζί. Ναι, αυτόν που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και οι Αβ. Νεοφύτου, Α. Κυπριανού και όλη η ομοχειρία των τουρκολιγούρηδων είχαν θεωρήσει ως περίπου… θεόσταλτη προσωπικότητα με την οποία, όπως ξελιγωνόταν ο Ι. Κασουλίδης, θα λύσουμε ή δεν θα λύσουμε το Κυπριακό. Ποια είναι η πολιτική θεώρηση της ελληνικής πλευράς; Οι ηγέτες μας λένε ότι αναζητούμε λύση στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών, λειτουργική και βιώσιμη, η οποία να επανενώνει τον κυπριακό λαό - Ε/κ και Τ/κ - και την οικονομία, αλλά στο πλαίσιο της τουρκοφρενούς, ρατσιστικής, αντιδημοκρατικής και αντιευρωπαϊκής διζωνικής.

Η ορθή τοποθέτηση έπρεπε να ήταν: Οι Τ/κύπριοι, οι οποίοι, καθ’ υποκίνηση και κατ’ εντολήν της Τουρκίας, το 1963 διενήργησαν πραξικόπημα κατά της νόμιμης και διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, οφείλουν να την αναγνωρίσουν, αφού νέμονται πολλά αγαθά της (διαβατήρια, ταυτότητες, υπηρεσίες υγείας, συντάξεις, κ.τ.λ.). Προπάντων, να επανενταχθούν σε αυτήν, αφού από το 2004 είναι επίσημα κράτος-μέλος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με απλά λόγια:

Η ορθή πολιτική, στην οποία η ηγεσία μας όφειλε να επιμένει αταλάντευτα, είναι η επανένταξη των Τ/κ στην Κυπριακή Δημοκρατία και όχι η ολέθρια έκκληση του Προέδρου Αναστασιάδη να… επιλέξουν πού θέλουν να ζήσουν. Πολλοί Τ/κύπριοι αποστρέφονται έκδηλα τις τζιχαντιστικές ερντογανικές αγκάλες. Πώς η ελληνική πλευρά τούς ενισχύει σε αυτή την αντίστασή τους;