Οι οξείες τενοντίτιδες

Η τενοντίτιδα είναι ερεθισμός ή φλεγμονή ενός τένοντα στο σημείο ένωσης του μυ στο κόκκαλο. Προκαλείται συνήθως από καθημερινές επαναλαμβανόμενες κινήσεις με ελαφρά φόρτωση ή από μια απότομη, έντονη, με βαρύ φορτίο κίνηση.

Του Άκη Παλλίδη

Μπορεί να τύχει από διάφορες αιτίες, ασχέτως του τρόπου ζωής μας και των δραστηριοτήτων μας, μετά από μια απλή κηπουρική εργασία ή μετά από ένα παιχνίδι τένις.

Είναι πάθηση που δεν καθορίζεται από την ηλικία, αλλά είναι πιο συχνό φαινόμενο σε ενήλικες, ειδικά άνω των 40 ετών. Ο λόγος είναι ότι μεγαλώνοντας χάνεται η ελαστικότητα από τους

τένοντες και ο τραυματισμός τους είναι πιο πιθανός.

Τενοντίτιδα μπορεί να παρουσιάσουν όλοι οι τένοντες, σε όλο το σώμα, αλλά έχουμε αυξημένη συχνότητα στα σημεία αντίχειρα, αγκώνα, ώμου, γονάτων και ισχύων.

Τα συμπτώματα είναι οξύς πόνος στο σημείο του επηρεασμένου τένοντα και των γύρω ιστών της περιοχής και όσο περνά ο καιρός και μένει χωρίς θεραπευτική αγωγή, ο πόνος αυξάνεται και αντανακλά και σε άλλα σημεία, λόγω ασβεστοποίησης των ιστών. Επίσης, μπορεί να υπάρχει φούσκωμα και κοκκίνισμα της επηρεασμένης περιοχής, το οποίο αρχικά να εμφανίζεται και να υποχωρεί μετά από μία ή δύο μέρες.

Οι θεραπείες που χρησιμοποιούνται για τις τενοντίτιδες καθορίζονται από επαγγελματίες υγείας, όπως ορθοπεδικούς, για φαρμακευτική αγωγή και, αν χρειάζεται, χρήση ορθωτικών μέσων.

Στη συνέχεια, μια επίσκεψη σε φυσιοθεραπευτήριο θα δώσει τη σωστή επίλυση του προβλήματος, βελτιώνοντας τη δύναμη, το εύρος κίνησης και τη γενική λειτουργία του επηρεασμένου σημείου.

Εκεί θα καθοριστεί αν θα γίνει η χρήση πάγου ή ζεστού επιθέματος για μείωση της φλεγμονής, η ένταση, ο τρόπος και τύπος της άσκησης που χρειάζεται, δημιουργώντας έτσι ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα για την κάθε περίπτωση. Σε μερικές περιπτώσεις, η θεραπεία μπορεί να βασιστεί σε διατατικές ασκήσεις που θα δοθούν από φυσιοθεραπευτή/τρια, με τη συστηματική χρήση παγοθεραπείας και απλών, χωρίς πολύ φόρτο, ασκήσεων.

Αν είναι σε πιο προχωρημένο στάδιο, μπορεί να γίνει χρήση θεραπευτικού υπέρηχου, ηλεκτροθεραπείας, μάλαξης, χειροκίνητης ορθοπεδικής αποκατάστασης και άλλα, το οποίο εναπόκειται αποκλειστικά στο τρόπο που θέλει να προσεγγίσει το πρόβλημα ο φυσιοθεραπευτής ή φυσιοθεραπεύτρια που θα κάνει τη θεραπεία.

Το πρόγραμμα αυτό τροποποιείται ανάλογα με τη βελτίωση του κάθε ατόμου μέχρι να επιτευχθεί το τελικό αποτέλεσμα, που είναι κίνηση χωρίς πόνο, επιστροφή στην καθημερινότητα και τις δραστηριότητες χωρίς επανεμφάνιση πόνου ή φλεγμονής.