Οι «κότες» του Βαρουφάκη και οι «Φιλιππινέζες» της Ευρώπης

Ποιος δημοκράτης μπορεί να διαφωνήσει με τη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος; Κανείς. Φτάνει, αυτή η άμεση μορφή δημοκρατίας να εξυπηρετεί τον λαό και όχι άλλα μικροκομματικά συμφέροντα εξουσίας, που τον θέτουν σε κίνδυνο. Διότι, σε αυτήν την περίπτωση, έχουμε εκμετάλλευση και καπήλευση του δημοψηφίσματος ως κύριας έκφρασης δημοκρατίας. Το ζητούμενο στην ελληνική κρίση δεν είναι εάν θα γίνει δημοψήφισμα,

Διότι: 1. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε δημοψήφισμα το 2011, ο Αλέξης Τσίπρας ισχυριζόταν ότι κάτι τέτοιο ισοδυναμούσε με χρεοκοπία.

2. Το κείμενο το οποίο τίθεται σε δημοψήφισμα δεν ήταν καν συμφωνία, παρά μόνο ένα working document, επί του οποίου γινόταν διαπραγμάτευση και στηριζόταν πάνω στις προτάσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού, οι οποίες, όπως ήταν γενικά παραδεκτό, δεν είχαν μεγάλες διαφορές. Ήταν χειρότερες από το e-mail Χαρδούβελη.

3. Το Γιούρογκρουπ ισχυρίζεται διά του κ. Ντάισελμπλουμ ότι ακόμη και αν αρχίσουν εκ νέου διαβουλεύσεις για τη λύση του ελληνικού ζητήματος, μετά το δημοψήφισμα, δεν θα ισχύει το υφιστάμενο working document, αλλά ένα άλλο με βάση τα νέα δεδομένα, που θα προκύψουν στην οικονομία.

4. Αύριο μεσάνυχτα τελειώνει το υφιστάμενο πρόγραμμα. Και μετά, τι θα συμβεί; Νέες τακτικές κινήσεις παραμονής στην εξουσία… Ποια εξουσία; Και ποια χώρα; Η Ελλάδα ζει τραγικές στιγμές. Το περασμένο Σάββατο, τα λοιπά κράτη της Ευρωζώνης την άφησαν εκτός των συνεδριάσεων για την αντιμετώπιση ενός «Grexit». Με σκοπό να μπει η χώρα σε καραντίνα, για να μη μεταδοθεί ο ιός των τρεχουσών οικονομικών και δη τραπεζικών προβλημάτων, καθώς ακόμη και μιας χρεοκοπίας. Το «chicken game» του κ. Βαρουφάκη δεν έπιασε.

Οι Γερμανοί δεν ήταν «κότες»! Και ήρθε η ρήξη. Το Βερολίνο δεν είχε λόγο να υποχωρήσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μαζί με το ΔΝΤ δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Ήταν πάντα άκαμπτοι, σκληροί, εκβιαστικοί και υπεροπτικοί. Εάν στήριζαν τον Σαμαρά, τα πράγματα θα ήταν και για την Ε.Ε. και για την Ελλάδα αλλιώς. Χωρίς να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε παγιδευτεί μεταξύ της προεκλογικής ρητορείας και της σκληρής πραγματικότητας, που δεν μπορούσαν εξ υπαρχής να περιέλθουν εις γάμου κοινωνίαν. Και, όπως κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται, αφενός δεν πίστευε και δεν πιστεύει στην Ευρωζώνη και στη φιλελεύθερη οικονομία και, αφετέρου, όπως ενίοτε συμβαίνει στην Ελλάδα, το διακύβευμα των εκλογών, όπως και του δημοψηφίσματος, δεν είναι μόνο η σωτηρία της χώρας, αλλά κυρίως η εξουσία.

Αξιοπρέπεια δεν σημαίνει να παρακαλείς να σου χαρίσουν τα χρέη και να φορτώνεις τις δικές σου πολιτικές ευθύνες στους ώμους του λαού, αλλά να πληρώνεις και να βλέπεις τους δανειστές στα μάτια. Έντιμα και λεβέντικα. Και όταν αποτυγχάνεις, να φεύγεις. Όχι να θέλεις να μείνεις, όπως δηλώνει ο Έλληνας Πρωθυπουργός, στην εξουσία ακόμη και αν χάσεις στο δημοψήφισμα, το οποίο δεν θα δώσει από μόνο του λύση. Διότι είναι πρόδηλο πως η υφιστάμενη ελληνική Κυβέρνηση και οι δανειστές δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα.

Εξ ου και η σύγκρουση. Την οποία δεν θα πληρώσει η ελληνική Κυβέρνηση, αλλά ο λαός. Η ψευδαίσθηση, που ενδεχομένως να έχει η Αθήνα, ότι η δική της πτώση θα οδηγήσει και άλλες χώρες εκτός Ευρωζώνης, και ως εκ τούτου θα συνιστά πλήγμα για το Βερολίνο και μοχλό πίεσης για υποχωρήσεις, δεν επιβεβαιώνεται. Αυτό που η Αθήνα θεωρούσε ως μοχλό πρόκλησης κόστους στους δανειστές, δηλαδή την απειλή συρρίκνωσης της Ευρωζώνης, αρχής γενομένης με την έξοδο της Ελλάδας, ήταν για τους Γερμανούς ένα από τα σενάρια επίτευξης δικών τους στόχων. Για να μετατρέψουν τους Έλληνες και άλλους λαούς σε Φιλιππινέζες της Ευρώπης!