Η μικρή Τουρκία

Ενώ οι πολίτες παρακολουθούν ενεοί τα όσα δύσοσμα αποκαλύπτονται για τα ΧΥΤΗ και τα ΧΥΤΑ και όχι μόνο, η Τουρκία μεθοδικά εφαρμόζει τα σχέδια της στην Κύπρο τα οποία καμιά σχέση έχουν με το δικό μας όραμα για το μέλλον του τόπου μας.

Η Αγκυρα, γράφει ο τουρκολόγος Νίκος Μούδουρος στον Κυριακάτικο Φιλελεύθερο, μετατρέπει τις κατεχόμενες περιοχές της Δημοκρατίας, που αποτελούν

και ευρωπαικό έδαφος, σε μια 'μικρή Τουρκία πλήρως εξαρτημένη από τη μητέρα πατρίδα της'. Η πολιτική του νερού και το οικονομικό πρωτόκολλο που η Τουρκία εξαναγκάζει τους ΤΚ να υπογράψουν σφίγγει έτι περαιτέρω τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της στα κατεχόμενα εδάφη.

Η επικράτηση των σκληροπυρηνικών ΤΚ αποτελεί επιλογή της Αγκυρας και μέρος του παιγνιδιού που κατευθύνει για εκπλήρωση των στόχων της.

Σήμερα όλο και λιγότεροι πιστεύουν ότι μετριοπαθείς ΤΚ πολιτικοί είναι σε θέση να επηρεάσουν τις θέσεις της Τουρκίας στο Κυπριακό ή να αντιταχθούν στις βουλές της. Ο ρόλος της παράνομης τουρκικής πρεσβείας και του αρχηγού των κατοχικών δυνάμεων είναι καλώς γνωστός.

Ο λογικά σκεπτόμενος πολίτης διερωτάται πλέον εάν οδηγούμεθα ανεπιστρεπτί εν ονόματι της 'επανένωσης' της πατρίδας μας σε μια ομοσπονδία/συνομοσπονδία με τη 'μικρή Τουρκία' μέσω της οποίας η Αγκυρα θα καθορίζει τις πολιτικές και τη λειτουργία ή δισλειτουργία της.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η θέση μιας ουδέτερης αναλυτού και πρώην μέλους της διπλωματικής υπηρεσίας της Κροατίας, η οποία είναι βαθύς γνώστης των πολιτικών της Τουρκίας αλλά και μελετητής των συμφωνιών για τη Βοσνία Ερζεγοβίνη.

Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, αναφέρει στην ανάλυση της που δημοσίευσε πρόσφατα το Marshal Center "δεν μόνο άδικη και επαχθής για τους Ελληνες,αλλά ταυτόχρονα άδικη και δισλειτουργική για ολόκληρο τον πληθυσμό της Κύπρου και, κατά μια άποψη, απλός ευσεβοποθισμός. " Δημιουργεί ένα μη δημοκρατικό,

αναχρονιστικό άπαρχαιντ κράτος και ταυτόχρονα μια πλατφόρμα για μελλοντική απόσχιση του ΤΚ συνιστώντος κρατιδίου το οποίο θα πληροί τα "Montevideo criteria" κράτους.

Συνεχίζοντας,η συγγραφέας διερωτάται πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι ένα σύνταγμα που θα βασίζεται στον εθνικό διαχωρισμό, ένα διαχωρισμό όχι μόνο πολιτικό και κοινωνικό όπως το Σύνταγμα του 1960 αλλά ταυτόχρονα και γεωγραφικό, θα έπρεπε να αποτελεί επιδιωκόμενο στόχο. Πώς μπορεί κανείς να αρνηθεί τη δημοκρατική αρχή ένας άνθρωπος-μιά ψήφος απλώς για να ικανοποιηθεί η απαίτηση μιας ομάδας εντός του κράτους. Είναι δυνατόν αναφέρει περαιτέρω η ανάλυση, ενα κράτος μέλος της ΕΕ να αρνηθεί στους ίδιους του τους πολίτες το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθέρας εγκατάστασης και το δικαίωμα στην περιουσία του;

Εξάλλου, συνεχίζει, η παραμικρή διακοινοτική ένταση θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάσταση παρόμοια με αυτή της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Τέλος, η συγγραφέας υποστηρίζει ότι η μόνη βιώσιμη λύση στο ζήτημα είναι το ενιαίο κράτος που θα βαδίζεται στις διεθνώς παραδεδεγμένες αρχές διεθνούς δικαίου και προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

H Λόρια Μαρκίδη είναι Πρέσβυς ε.τ.

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com