Η Ευρώπη θέλει… πάγκο

Για ακόμη μια φορά αποδείχθηκε ότι η μακροημέρευση στις διεθνείς διοργανώσεις απαιτεί ισορροπία και βάθος στο ρόστερ.

Διαιτησία (στο α’ παιχνίδι) και ατυχία (στον επαναληπτικό) για την ΑΕΚ, αμυντική δυσλειτουργία και αναποτελεσματικότητα για την Ομόνοια, διαιτησία (στο α’ παιχνίδι) και έλλειψη προσωπικότητας για τον Απόλλωνα. Ομολογουμένως οι αναλύσεις για τον ταυτόχρονο αποκλεισμό όλων των εκπροσώπων μας στο Γιουρόπα Λιγκ δεν φείδονται αιτιών -και προφανώς δεν στερούνται βάσης.

Ας μας επιτραπεί όμως να εστιάσουμε στον κοινό

παρονομαστή αυτών των αποκλεισμών που αφήνουν για πρώτη φορά μετά από μια πενταετία την Κύπρο δίχως εκπροσώπηση στην κλήρωση των πλέι οφ της δεύτερης τη τάξει ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Την απουσία βάθους στο ρόστερ και, κατ’ επέκταση, πάγκου.

Χθες, εν τη απουσία του Κιρμ, η Ομόνοια είχε στον πάγκο δύο επιθετικογενείς παίκτες (Ρουσιάς, Οκέιε), υπερβολικά άπειρους για να αλλάξουν τη ροή ενός ευρωπαϊκού αγώνα. Στην άμυνα, παρά την απόκτηση του Μεντί, το «τριφύλλι» συνεχίζει (αρχής γενομένης από τον Ιανουάριο) να έχει ως μοναδικό καθαρόαιμο στόπερ στην ενδεκάδα τον Ρούνιε, ο οποίος στο διάστημα αυτό διαρκώς αλλάζει παρτενέρ (Λέαντρο, Γκουλόν, Λομπζανίτζε). Μάλιστα η μετατόπιση του Γεωργιανού στο κέντρο της άμυνας έχει ως αποτέλεσμα τη χρησιμοποίηση στο δεξιό άκρο του Ράμος ή του Δημητρίου, δηλαδή δύο μεσοεπιθετικών που υπηρεσιακά καλύπτουν το πόστο.

Ο Απόλλωνας (όπως και η Ομόνοια, υπολείπεται προσθηκών) έπαιξε -εν τη απουσία του τραυματία Στογιάνοβιτς- και στα δύο παιχνίδια με την Καμπάλα δίχως εναλλακτική για τους κόφτες Γκουγιόν και Σατσέτι, ενώ για την αμυντική τετράδα (έδειξε επιρρεπής στα λάθη, ασχέτως αν δεν μετατράπηκαν σε γκολ από τους Αζέρους) οι εναλλακτικές ήταν ο άρτι ανακάμψας από τραυματισμό Αγγελή και οι πιτσιρικάδες Στυλιανού και Γουίλερ.

Ακόμη και η ΑΕΚ (κληρώθηκε με τον πιο δύσκολο αντίπαλο, έχει τούτη τη στιγμή πιο ισορροπημένο ρόστερ από Ομόνοια και Απόλλωνα, αδικήθηκε κατάφωρα από διαιτησία και ατυχία) θα μπορούσε να είχε καλύτερη τύχη στο Μπορντό, αν είχε τον (τιμωρημένο) Λαμπάν ή κάποιον άλλο μεσοαμυντικό με την εμπειρία, το κράτημα και το μοίρασμα της μπάλας του κυπριοποιημένου Γάλλου.

Μοιάζει με λεπτομέρεια μπροστά στα εγκληματικά λάθη της διαιτησίας στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, ωστόσο απέναντι σε ανώτερους αντιπάλους τέτοιες λεπτομέρειες συχνά κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στο καταδικαστικό αποτέλεσμα και σε αυτό που σε κρατά ζωντανό στο κυνήγι της πρόκρισης εν όψει επαναληπτικού.

Προφανώς λοιπόν οι ομάδες μας θα είχαν καλύτερη τύχη, αν είχαν διαθέσιμο όλο το ρόστερ τους. Αλλά οι τιμωρίες και οι τραυματισμοί είναι αναπόσπαστο μέρος του παιχνιδιού, εξ ου και η αδήριτη ανάγκη να υπάρχουν πάντοτε επαρκείς εναλλακτικές, ώστε ο ανταγωνισμός για μια θέση στην ενδεκάδα να είναι υψηλός και να ωθεί την ομάδα σε διαρκή βελτίωση. Σε διαφορετική περίπτωση ο προπονητής μένει χωρίς περιθώρια αντίδρασης, όταν παίκτες-κλειδιά απουσιάζουν, εφησυχάζουν ή απλώς έχουν μια κακή βραδιά.

Το χθεσινό πατατράκ αποτελεί μια καλή αφορμή για αναθεώρηση της προσέγγισης των (εκάστοτε) ευρωπαϊκών εκπροσώπων μας στο ζήτημα της στελέχωσης. Ίσως τελικά να είναι πιο ωφέλιμο να ολοκληρώνουν τη μετεγγραφική ενίσχυσή τους πριν την έναρξη των ευρωπαϊκών υποχρεώσεών τους από το να περιμένουν τα πριμ πρόκρισης για να καλύψουν τις όποιες τρύπες στα ρόστερ τους.