Η απαισιοδοξία ενός παλιού φίλου για τις Δημοτικές Εκλογές

Ρώτησα πρόσφατα έναν καλό φίλο γιατί δε θα ψηφίσει στις επερχόμενες Δημοτικές εκλογές. «Δεν προτίθεμαι να ψηφίσω μου είπε, γιατί δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει τίποτα»!

Ο φίλος αυτός, όπως και πολλοί άλλοι, είναι ιδιαίτερα δραστήριος και έχει έντονες πολιτικές απόψεις, πολλές από τις οποίες εκφράζει πολύ συχνά.

Η ματαιοδοξία ή καλύτερα ο μηδενισμός περί κοινωνικής αλλαγής δεν βρίσει σύμφωνο μόνο τον δικό μου φίλο, αλλά ένα μεγάλο μερίδιο νέων ανθρώπων που βρίσκονται σε άρνηση και επιλέγουν την οδό της λεγόμενης «αποπολιτικοποίησης» με γνώμονα

Αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ γιατί αυτοί οι νέοι άνθρωποι υιοθετούν αυτή τη στάση προς την κοινωνία και επιλέγουν συνειδητά να αποστασιοποιούνται από όλα αυτά;

Η άρνηση που ονόμασα πιο πάνω, όπως και η αδιαφορία των νέων προς το πολιτικό σύστημα, δεν είναι η απάντηση όμως που θα ήθελα να ακούσω. Οι λόγοι που οδηγούν τη νεολαία και την κοινωνία στο σύνολό της σε τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι πολύ πιο βαθύτεροι• η ιδεολογική σύγχυση που επικρατεί στην κοινωνία, η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να δώσει λύσεις σε κοινωνικά προβλήματα όπως η ανεργία, σε συνδυασμό με το κλίμα της εποχής στο οποίο κυριαρχεί η απαισιοδοξία, η αδικία, και η αναξιοκρατία.

Οι λόγοι αυτοί έχουν οδηγήσει σε μία α-πολιτική κοινωνία, η οποία έχει στους κόλπους της μία ισχυρή και «ανεκμετάλλευτη» νεολαία με αμέτρητες δεξιότητες και προσόντα, η οποία επιλέγει συνειδητά να μην επέμβει δυναμικά στην εξέλιξη της κοινωνίας και να αποστασιοποιηθεί από τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα.

Το ούτω καλούμενο κράτος δικαίου «θυματοποιεί» μια μεγάλη μάζα ανθρώπων - κατά κύριο λόγο νέων και καλλιεργεί ένα νέο και σύγχρονο «όπιο» στην κοινωνία του 21ου αιώνα. Παλαιότερα η πολιτική δράση και οι αγώνες θεωρούνταν ιεροί και έδιναν νόημα στη ζωή. Δυστυχώς, στις μέρες μας έχει δοθεί άλλη έννοια στη δράση και τους αγώνες, με αποτέλεσμα να θεωρούνται «οι υπαίτιοι» για την παρακμή της εποχής.

Όπως θα έλεγε και ο Αντώνης Σαμαράκης, σήμερα «ζητείται ελπίς».

Η νέα γενιά να συνεχίσει να ελπίζει και να είναι έτοιμη να πάρει στα χέρια της τη σκυτάλη και να δώσει ένα καθαρό και τίμιο αγώνα. Και αλίμονο αν δε γίνει αυτό! Αλίμονο αν οι νέοι παραδοθούν και σηκώσουν τα χέρια ψηλά.

«Λίγοι είμαστε κι αλίμονο στη γης αν ξοφληθεί η γενιά μας» είχε πει ο Ν.Καζαντζάκης.

Ελπίζω να έχω πείσει αυτόν τον καλό μου φίλο να ψηφίσει στις Δημοτικές εκλογές ή αν μη τι άλλο να συνεχίσει να αγωνίζεται για την αλλαγή.

*O Παναγιώτης Κρασιάς είναι Πολιτικός Επιστήμονας και Εξωτερικός Ερευνητικός Συνεργάτης στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com