Άντης Χατζηκωστής: Λάμψη από μια εμβληματική φυσιογνωμία

Οχτώ χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον αδόκητο χαμό του Άντη Χατζηκωστή, οχτώ χρόνια μένει ακόμα άσβεστη η μνήμη του.

Ό,τι αγαπάμε γεννιέται αδιάκοπα. Ό,τι αγαπάμε βρίσκεται στην αρχή του πάντα.

Μένει άφθαρτο, όσα χρόνια κι αν περάσουν και φωτίζει την πορεία μας.

Η φυσιογνωμία που άφησε τη σφραγίδα της στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, το μοσχολούλουδο της οικογένειας και των φίλων του, ο εμπνευστής των συνεργατών του, η παρηγοριά για γνωστούς και άγνωστους ακόμα, που τον είχαν ανάγκη.

Οχτώ χρόνια

έχουν περάσει από την άνανδρη υφαρπαγή της ζωής και τον αδόκητο χαμό του, οκτώ χρόνια μα η μνήμη ορκίζεται να μην παραδοθεί.

«Τι άδειος ουρανός η μνήμη, κόκκινο σύννεφο που πάει να διαλυθεί και λάμπει», λέει ο στίχος, λάμπει όπως το κύμα που δεν στέκεται, την αλήθεια που δεν χάνεται, το φως που δεν συμβιβάζεται με τα σκοτάδια.

Αυτό, ήταν ο Άντης Χατζηκωστής!

Δεν το ομολογούν μόνο οι φίλοι και οι δικοί του. Το αναγνωρίζουν όλοι όσοι συναπαντήθηκαν επιχειρηματικά κι' επαγγελματικά μαζί του. Ακόμη κι' όσοι συνεργάστηκαν περιστασιακά.

Το βλαστάρι του Κώστα και της Τούλας Χατζηκωστή, ξεχωριστός, ανώτερος από τους μέσους όρους από παιδί.

Σπούδασε οικονομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Southampton στην Αγγλία, όπου τελείωσε με «Άριστα». Μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά.

Εργάστηκε ως οικονομικός αναλυτής στη γενική διεύθυνση της Ευρωπαϊκής επιτροπής στις Βρυξέλλες, διετέλεσε διοικητικός σύμβουλος σε οργανισμούς στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Στο τόσο μικρό νήμα της ζωής του, άνοιξε δρόμους και πρωτοπόρησε στον χώρο της ενημέρωσης, της τηλεόρασης, των εντύπων και της ψυχαγωγίας, με τη δημιουργία νέων τίτλων, ραδιοφωνικών σταθμών και διαδικτυακών δικτύων.

«Πολύ λίγα πράγματα μπορεί κάποιος να καταφέρει με απλά την επιθυμία. Τα περισσότερα πράγματα τα κατορθώνει μόνο με τη σκληρή δουλειά». Πνεύμα ανήσυχο, δεν βολεύτηκε, δεν αφέθηκε. Έγινε ήλιος και φώτισε τους σβησμένους ήλιους όλων εμάς που είχαμε την τιμή να συνταξιδέψουμε, έστω για λίγο, μαζί του.

Κουβαλούσε ιδέες, κουβαλούσε οράματα κι άναβε το φυτίλι που ενέπνεε φίλους, συνεργάτες, ένα ολάκερο Συγκρότημα, έναν ολάκερο κόσμο, τον κόσμο μας.

Οξυδέρκεια, δικαιοσύνη, ρεαλισμός, προσήνεια, φιλοπατρία και καλοσύνη ακατάλυτη, συνέθεταν τη φυσιογνωμία του, την οποία ακόμα αισθανόμαστε να τριγυρνά στους διαδρόμους του ΔΙΑ και στα γραφεία του ΣΙΓΜΑ, έστω κι' αν πέρασαν τόσα χρόνια από την απώλεια του.

Τριγυρνά ακόμα σιγανά και ταπεινά, όπως τότε....Και μ' ένα πλατύ χαμόγελο μας ενθαρρύνει προς τα εμπρός. Μας δίνει κουράγιο και αισιοδοξία. Σαν να είναι εδώ....

Σπάει τα σύνορα, καταλύει τα όρια, ανάβει τη φλόγα και όπως τότε, ακόμα και το αδύνατο γίνεται δυνατό.