Άλλα ο Πρόεδρος, άλλα ο Ιωάννης, άλλα ο διαπραγματευτής!

Είναι απογοητευτική, έως τραγική, η έλλειψη συντονισμού μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Υπουργού Εξωτερικών και του διαπραγματευτή Ανδρέα Μαυρογιάνη, ακόμη και του Κυβερνητικού Εκπροσώπου. Με αποτέλεσμα, ο καθένας από αυτούς να λέγει ό,τι του καπνίσει, να μη γνωρίζει τι έχει πει και ποία εκτίμηση διατύπωσε ο άλλος, και γενικά αντί μίας φωνής να προκαλείται Βαβέλ και μπάχαλο δηλώσεων. Τελικώς, δεν είναι μόνο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που τη μια μέρα λέγει το ένα και την επομένη το άλλο. Είναι και οι συνεργάτες του, που τον αναιρούν και τον διαψεύδουν.

Στις

24 Φεβρουαρίου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε συνέντευξή του στις εφημερίδες «Cyprus Weekly» και «Χαβαντίς», επέρριψε ευθύνες για τη μεθοδολογία που ακολουθεί ο κ. Έιντε, λέγοντας πως «δεν υπάρχει συγκεκριμένη μεθοδολογία που θα βοηθούσε πρακτικά στην υπερπήδηση εμποδίων που αναφύονται κατά τη διάρκεια του διαλόγου». Ο διαπραγματευτής του διαφωνεί: Ιδού τι δήλωσε σε ανοικτή συζήτηση για το Κυπριακό, σε δεξαμενή σκέψης στην Ουάσιγκτον: «Η μεθοδολογία ήταν σωστή», τόνισε.

Ποιον να πιστεύσουμε; Τον Πρόεδρο ή τον διαπραγματευτή;
Η Κυβέρνηση χαρακτήρισε «ιστορικό σταθμό» τη Διάσκεψη της Γενεύης. Ο Υπουργός Εξωτερικών, αντίθετα, δήλωσε πως «στη Γενεύη δεν έγινε η κατάλληλη παρασκηνιακή προετοιμασία από τα εμπλεκόμενα μέρη... γιατί δεν είχαν την πρόθεση να ανοίξουν τα χαρτιά τους».

Ο Πρόεδρος δηλώνει επίσης πως «στη Γενεύη, οι Τούρκοι επανέλαβαν τις γνωστές θέσεις περί συνέχισης, εν τη ουσία, του καθεστώτος των εγγυήσεων του 1960 και ουδεμία ένδειξη υπήρξε ότι είναι έτοιμοι να διαπραγματευθούν». Αλλά ο διαπραγματευτής τούς αντικρούει! Δηλώνει: «Για μας, τίποτε πραγματικά δεν πήγε στραβά στη Γενεύη. Ήταν μία πολύ καλή και επιτυχεμένη συνάντηση. Η Γενεύη παρήγαγε συνέχεια και αυτό ήταν πολύ σημαντικό».

Οι τρεις χειριζόμενοι το εθνικό θέμα, με τρεις διαφορετικές θέσεις, αντιλήψεις και εκτιμήσεις. Ο ένας γρονθοκοπεί τον άλλον. Και οι τρεις μαζί κατακρεουργούν την αξιοπιστία της Κυβέρνησης. Μίας Κυβέρνησης η οποία μιλά με τρεις διαφορετικές φωνές και τρεις διαφορετικές θέσεις. Αν μπορούσε να εκφρασθεί και τέταρτος και πέμπτος της κυβερνητικής παράταξης, σίγουρα οι διαφορετικές φωνές θα πολλαπλασιάζοντο.

Διερωτόμαστε, όταν όλοι αυτοί οι αξιωματούχοι μιλούν με εκπροσώπους της διεθνούς κοινότητας, και εκφράζονται τόσο αντιφατικά, ποία αξιοπιστία εκπέμπουν. Και πόσο μπορούν να πείσουν τους ξένους για την ορθότητα των κυπριακών θέσεων. Διερωτόμαστε πόση αξιοπιστία εκπέμπει ένας ηγέτης, όταν καθημερινά μεταλλάσσεται στις θέσεις που διατυπώνει. Τη μία μέρα μιλά για κοινά οράματα με τον Ακιντζί και την επομένη εκδηλώνει απογοήτευση για τη στάση του.

Τη μία μέρα καλεί την Τουρκία να στηρίξει τον Ακιντζί και την επομένη δηλώνει πως ο Ακιντζί έχει υποκύψει στις τουρκικές ντιρεκτίβες. Τη μία ημέρα κατακεραυνώνει τον Ακιντζί δηλώνοντας πως «η Ιστορία δεν διορθώνεται» και την επομένη κατακεραυνώνει την απόφαση της Βουλής για το ενωτικό δημοψήφισμα.

Τη μία μέρα θριαμβολογεί για τα αποτελέσματα της Γενεύης, και την επομένη δηλώνει πως στη Γενεύη οι Τούρκοι δεν έδειξαν καμία διάθεση να διαπραγματευθούν.

Μα είναι πολιτική αυτή, ή μπάχαλο και βαβυλωνία;
Παραπονούμαστε -και δικαίως- για τις υπαναχωρήσεις, τις δολιότητες και τη διπροσωπία των Τούρκων. Έχουν, άδικο, όμως να μην εμπιστεύονται και αυτοί όλο αυτό το κωμικό ελληνοκυπριακό μωσαϊκό, που διαπραγματεύεται μαζί τους;