Το ρίσκο για να ξεφύγουμε απο την μιζέρια

Γράφει ο Νίκος Καραμπάσης

Δεν χωράει αμφιβολία οτι ο Πρωθυπουργός Α.Σαμαράς με το ταξίδι του στην Κίνα(για επενδύσεις κυρίως στις μεταφορές-για να καταστεί η Ελλάδα "πύλη" της Ασίας προς την Ευρώπη και αντίστροφα), το ενεργειακό "κλείσιμο του ματιού" με τον αζέρικο αγωγό(φυσικό αέριο-αμερικάνικων συμφερόντων) και το Ρωσικό ενδιαφέρον για ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ(ο υπουργός Αμυνας Π.Παναγιωτόπουλος φεύγει για Μόσχα και μετά για Τελ Αβιβ)είναι κινήσεις εξαιρετικού γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος και υπογραμμίζουν οτι ο Ελληνας Πρωθυπουργός πρώτα κοιτάζει (σ)την πατρίδα μας και μετά τι (ενδεχομένως) στενοχωρεί κάποιους "άλλους". Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη και δύσκολη καμπή, για να ξεφύγει σιγά σιγά απο την ύφεση και τις αναδουλειές. Και θέλει τη βοήθεια ξένων επενδύσεων, παραχωρώντας κάποια εδάφη και υπηρεσίες δημόσιου ενδιαφέροντος. Επενδύσεις όμως - όπως και τα χρέη- είναι "νούμερα". Η Ελλάδα θέλει νέες θέσεις εργασίας και φρέσκο εισόδημα απο "ξένες επενδύσεις" που θα ανακουφίσουν τον έλληνα φορολογούμενο(που γονάτισε). Αρα, κάθε επένδυση σήμερα θα πρέπει να αποτιμάται σε νέες Θέσεις εργασίας και συνολικό εισόδημα που μπαίνει στα ταμεία του κράτους(σε ετήσια βάση). Απο αυτά τα δυο στοιχεία πρέπει να κρίνεται εαν είναι επωφελής η μη, μια ξένη επένδυση(κυρίως). Εαν δεν δημιουργεί επι της ουσίας νέες θέσεις εργασίας και εαν τα δημόσια έσοδα δεν έχουν ιδιαίτερα οφέλη, ποιος ο λόγος μιας εκχώρησης δημόσιας περιουσίας; Η τεχνογνωσία, ο εκσυγχρονισμός κλπ δικτύων και η οργάνωση δουλειάς είναι χρήσιμα μεν, αλλά αυτά μπορεί να γίνουν και in house(οίκαδε, που θα λέγανε και οι αρχαίοι μας πρόγονοι) - με μια μικρή επιβάρυνση του προϋπολογισμού, που ούτως ή άλλως γίνεται. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα προσφέρεται για δουλειές (έχοντας και εξαιρετικά καλό έμψυχο δυναμικό)αλλά για σωστή συνεργασία win to win. Και ο Πρωθυπουργός ρισκάρει και σωστά πράττει.