Ολα τα μέσα μαζικής μεταφοράς να είναι δωρεάν!

Δυστυχώς οι επαναλαμβανόμενες απεργίες, πλήττουν ουσιαστικά μόνο το επιβατικό κοινό, μεταξύ του οποίου βρίσκονται ηλικιωμένοι που προσπαθούν να πάνε στο γιατρό, παιδιά που ψάχνουν τρόπο να φτάσουν στο σχολείο και κόσμος που θέλει να πάει στη δουλειά του.
Πάνε δέκα και πλέον χρόνια, από εκείνο το χειμώνα του 2002 που βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους στο γραφικό Μοντρέ.
Μια από τις πιο όμορφες (και κυρίως ήσυχες) πόλεις της Ελβετίας, χτισμένη στις όχθες της λίμνης της Γενεύης που αποτελεί ουσιαστικά θέρετρο τόσο για τις διασημότητες που ταξιδεύουν εκεί ινκόγκνιτο (η αγαπημένη πόλη του Φρέντι Μέρκιουρι, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στην κεντρική πλατεία της πόλης) όσο και για οικονομικά εύρωστους ηλικιωμένους που επιλέγουν τα ξενοδοχεία ησυχαστήρια με θέα τη λίμνη για να γερνούν πιο αργά. Αφού εκεί ο καιρός περνάει όπως σε μια κλασσική διαφήμιση ουίσκι. Αργά και ήρεμα.

Ο πληθυσμός μόλις που ξεπερνά τους 20.000 κατοίκους, και το κύριο μέσο μαζικής μεταφοράς για μέσα στην πόλη είναι τα τρόλεϊ, καθαρά για λόγους περιβαλλοντολογικούς.

Σε μια βόλτα αρκετών χιλιομέτρων, από άκρη σε άκρη της πόλης, αποφάσισα να επιστρέψω με το τρόλεϊ στο κέντρο. Εκεί που περίμενα είδα ένα ηλεκτρονικό πίνακα (τηλεματική στάση) που ενημέρωνε σε πόσα λεπτά θα έρθει το κάθε τρόλεϊ. Θυμίζω ότι μιλάω για το 2002 !

Κάθισα πάνω από μία ώρα στη στάση για να τσεκάρω το σύστημα από περιέργεια και τα οχήματα ερχόντουσαν με ακρίβεια σταθερής τροχιάς αφού ο χρόνος αναμονής ήταν πραγματικός με συνδυασμό πληροφοριών στα μηχανήματα σε οχήματα και στάσεις !

Στην Αθήνα του 2013 και να υπήρχαν οι τηλεματικές στάσεις (τις συζητούν από το 2004, ενώ πειραματικά είχαν τοποθετηθεί μερικές στην πλατεία Κλαυθμώνος) δεν υπάρχουν πλέον μέσα μαζικής μεταφοράς.

Δυστυχώς οι επαναλαμβανόμενες απεργίες, πλήττουν ουσιαστικά μόνο το επιβατικό κοινό, μεταξύ του οποίου βρίσκονται ηλικιωμένοι που προσπαθούν να πάνε στο γιατρό, παιδιά που ψάχνουν τρόπο να φτάσουν στο σχολείο και κόσμος που θέλει να πάει στη δουλειά του.

Οι κυβερνώντες που προφανώς έχουν εξοργίσει τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, όχι μόνο έχουν υπηρεσιακά αυτοκίνητα αλλά συνήθως και προσωπικό οδηγό, συνεπώς δεν εκνευρίζονται καν με το απίστευτο μποτιλιάρισμα ούτε φυσικά ταλαιπωρούνται.

Σαφώς και οι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα της απεργίας, διεκδικώντας αρκετά δίκαια αιτήματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνούν ότι διαχειρίζονται ένα κοινωνικό αγαθό και η οργή του κόσμου, δυστυχώς, θα γυρίσει μπούμερανγκ μόνο πάνω σε αυτούς και ιδιαίτερα στους άτυχους οδηγούς που θα βρουν μπροστά τους (έτσι δεν γίνεται και σε καθυστερημένο δρομολόγια ;).

Την ίδια ώρα η διοίκηση του ΟΑΣΑ (επίσης οι παχυλά αμειβόμενοι διοικούντες, έχουν τα υπηρεσιακά τους αυτοκίνητα και κάποιοι και οδηγό ως έξτρα προνόμιο) κωφεύει στις διαμαρτυρίες του κόσμου, ιδιαίτερα όσων έχουν προμηθευτεί (άρα έχουν προπληρώσει το αντίτιμο) μηνιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών.

Υπάρχουν δε και κάποιοι, προφανώς ηλίθιοι για τη διοίκηση του οργανισμού (ένας από αυτούς είμαι και εγώ) που έχουν προμηθευτεί ετήσια κάρτα, έχοντας προπληρώσει αντίτιμο για 12 μήνες.

Αυτή η τελευταία κατηγορία, αντιμετωπίζεται από τον ΟΑΣΑ ως πολίτες τριτοκοσμικής χώρας που δεν δικαιούνται την παραμικρή αποζημίωση για τις δικές τους χαμένες ημέρες με έξτρα κόστος (ταξί, ΙΧ κ.λπ.). Την ίδια ώρα στη Αγγλία σε ανάλογες περιπτώσεις υπάρχει σημαντική αποζημίωση σε χρήματα αλλά και σε είδος (εισιτήρια, κάρτες με μείωση). Εδώ στο μακρινό Ταλίν στην Εσθονία, με απόφαση του Δήμου της γραφικής αυτής πρωτεύουσας, με σεβασμό πρώτα στον πολίτη, από την πρωτοχρονιά όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι δωρεάν για τους κατοίκους της !
Εδώ ο πλέον φορολογούμενος (Έλληνας) πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί τον τελευταίο τροχό της αμάξης, σε κάθε λογής κόντρα μεταξύ κυβερνούντων και απεργών σε οργανισμούς κοινής ωφέλειας.

Όχι ότι δεν έχουν και οι πολίτες τις ευθύνες τους. Κυρίως όταν ψηφίζουν (!) και φυσικά όταν καταστρέφουν τις στάσεις με σπρέι και συναφή. Ευτυχώς αυτή η τελευταία κατηγορία είναι μια μικρή μερίδα ψευτοεπαναστατών χωρίς ουσιαστική παιδεία. Όμως στις κάλπες πάμε όλοι και συνήθως εκεί λίγοι ζυγίζουν πραγματικά τα γεγονότα.

Γ.Λαμπίρης/ΝΕΑ