Μας είπαν ότι δέχτηκαν την ατίμωση για να αποφύγουμε τον πόλεμο. Τους έμεινε η ατίμωση, μας έμεινε ο πόλεμος!

Επιστολή του φυλακισμένου Δημήτρη Κουφοντίνα (μέλους της 17Ν)

Εφορμούσα σαν γεράκι
κατά των λαών…
Εκατομμύρια φτωχοί…
Ξέρετε, το αίμα
Είναι τόσο πολύ, που κυλάει
σε ποτάμια

Ντέιβισον Μπαντού
Επιστολή παραίτησης από το ΔΝΤ, 1988

Έχουμε πόλεμο! Πόλεμο οικονομικό που όπως έλεγε ο Γκάντι είναι πιο φρικτός από τον πόλεμο με τα όπλα, γιατί εξοντώνει μέρα τη μέρα, την κάθε μέρα. Πόλεμο δίχως κανονιοφόρους, εκρήξεις οβίδων, προελάσεις στρατιών: Οι αδύναμοι σβήνουν σιωπηλά, τα όνειρα δολοφονούνται αθόρυβα, οι κόποι μιας ζωής εξατμίζονται δίχως κρότους και καπνούς. Οι σύγχρονες τευτονικές ορδές με την παλιά ιδεολογία των Νιμπελούνγκεν - της σφαγής, της αρπαγής, της εκδίκησης (που είναι όπως λέει ο Ζίγκφρινγκ η κινητήρια δύναμη της μοίρας) - οι σημερινοί Βάνδαλοι, Έρουλοι και Αλάριχοι εφορμούν με σινιέ κοστούμια. Μαζί τους και οι εγχώριοι ομόαιμοί τους, που πλαγιοκοπούν και πλιατσικολογούν ασύδοτα ό,τι απομένει. Πρόθυμοι «να καεί η Ελλάδα για να σωθεί η Ευρώπη».

Πρέπει όμως να σωθεί αυτή η Ευρώπη; Αυτή η νεοφιλελεύθερη ένωση άνισων οικονομιών, με μόνο κοινό το «κοινό» τους νόμισμα, ήταν «εκ κατασκευής» προορισμένη να λειτουργήσει ως μηχανισμός μεταβίβασης του πλούτου της περιφέρειας προς τον Βορρά, προς το κέντρο ισχύος της, τη Γερμανία ιδίως. Η σημερινή κρίση αποκάλυψε αυτή τη δομή, έδειξε με τον πιο βίαιο τρόπο την έλλειψη συνοχής της, καθώς την απειλεί με έκρηξη της ευρωζώνης. Όμως αυτή η έκρηξη θα σαρώσει μόνο τους ανοχύρωτους.

Αυτή η Ευρώπη βρίσκεται σε διαρκή δομική κρίση την τελευταία δεκαετία, ενώ περιθωριοποιείται ολοένα και περισσότερο μέσα στο παγκόσμιο σύστημα. Πιέζεται ασφυκτικά από τις ΗΠΑ και τους νέους καπιταλιστικούς πόλους. Αλληλοσπαράζεται από τις εσωτερικές της αντιθέσεις ανάμεσα στα κεφάλαια και στα κράτη, ανάμεσα στο χρηματιστικό κεφάλαιο και τις άλλες μερίδες του κεφαλαίου (παρότι τα όρια μεταξύ τους γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα και ασαφή). Αντιθέσεις που δυσκολεύεται όλο και πιο πολύ να τις διαχειριστεί, αντιμετωπίζοντας ζήτημα έκλειψης της πολιτικής και κρίση διακυβέρνησης. Όμως, οι ισχυροί, με τη βαθιά κοινότητα των ταξικών τους συμφερόντων, συνασπίζονται «μια χαρά» όταν πρόκειται να παραδώσουν τον λογαριασμό στους αδύναμους.

Αυτή η Ευρώπη δεν είναι, ούτε μπορεί να εξελιχθεί σε ευρωπαϊκή ένωση των λαών, αυτή είναι η Ευρώπη της Γερμανίας και των περί αυτήν συγγενών κρατών, είναι η Γερμανική Ευρώπη. Η Ευρώπη όπως τη θέλησαν τα γερμανικά ράιχ του 20ού αιώνα, όπως τη σχεδίασαν οι ναζιστές οικονομικοί σύμβουλοι του Χίτλερ σαν τον Έρχαρντ, τον μετέπειτα υπουργό Οικονομικών και καγκελάριο. Της Γερμανίας, που μπορεί να είναι βιομηχανική χώρα με εξαγωγικό προσανατολισμό (παρότι όχι όπως κάποτε, που η βιομηχανία της ήταν η κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας), αλλά δεν πρέπει να ξεχνά ότι τα δικά της πλεονάσματα είναι τα δικά μας ελλείμματα. Μια χώρα διεθνών ληστών, με τα τοκογλυφικά δάνεια. Απατεώνων, με τα υποβρύχια που γέρνουν και τα τανκς