Ας ελπίσουμε...

Tου Αλεξη ΠαπαχελαΔεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να δραπετεύεις, έστω για λίγο, από τη μιζέρια και την εσωστρέφεια της αθηναϊκής «πιάτσας». Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποιος έχει δίκιο, εκείνοι που εμφανίζουν έναν λαό αγανακτισμένο χωρίς ενδοιασμούς και στοιχεία αυτοκριτικής ή όσοι πιστεύουν ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι μπροστά και από τους πολιτικούς και από τους συνδικαλιστές και από τα (περισσότερα) μέσα ενημέρωσης.Μερικά πράγματα που άκουσα από ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά και δεν έχουν σχέση με κόμματα και συνδικάτα μού έκαναν μεγάλη εντύπωση. Ο ψαράς που πλησίαζε τα 80 αναρωτιόταν, για παράδειγμα, «πώς είναι δυνατόν να πιστεύαμε ότι εμείς μόνο στην Ευρώπη θα μπορούσαμε να σπουδάζουμε τα παιδιά μας και να έχουμε τη σιγουριά ότι μετά, ό, τι και να γίνει, θα διορισθούν κάπου στο Δημόσιο; Οι άλλοι δηλαδή τι είναι, κορόιδα και δεν έχουν βρει τη συνταγή να κάνουν το ίδιο;». Με ξένισε επίσης να τον ακούω να μου λέει πως «καταργήσαμε τη βασιλεία αλλά τα σόγια τα πολιτικά μάς φάγανε. Μακάρι να βγει κανένας καθηγητής ή κάποιος που να ξέρει τι του γίνεται, να έχει κολλήσει και κανένα ένσημο και θα σου πω εγώ πώς θα σαρώσει στις εκλογές. Ο κόσμος βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια».Το παράπονό του πάλι ήταν πως «τα παιδιά μας ξέμαθαν να δουλεύουν, τα περιμένουν όλα έτοιμα». Με τον πιο απλό τρόπο και με καθαρά λόγια περιέγραφε το πώς αυτή η χώρα έφτασε στην παρακμή και στα σημερινά της αδιέξοδα.Το ίδιο έκανε και ο επαγγελματίας οδηγός ταξί που σε έκανε να νιώθεις ότι αγαπάει αυτό που κάνει. «Να σου πω κάτι ρε φίλε και πες μου εσύ αν είναι λογικό» μου είπε και πρόσθεσε: «Εχω τέσσερις συμμαθητές που είναι 52, σαν κι εμένα δηλαδή, και είναι συνταξιούχοι. Ο ενας ήταν ταγματάρχης και αποστρατεύθηκε, ο άλλος δούλευε στη ΔΕΗ, ο τρίτος στον ΟΤΕ και ο τέταρτος ήταν μόνιμος υπαξιωματικός. Και οι τέσσερις, εκτός από τον υπαξιωματικό, παίρνουν μια καλή σύνταξη και έχουν κάποια άλλη δουλειά από την οποία πληρώνονται με μαύρα. Τώρα πες μου εσύ, είναι σύστημα αυτό που μπορεί να κρατηθεί; Και γιατί να μην έχει ο άλλος που δουλεύει σαν το σκυλί σε μια εταιρεία τα ίδια δικαιώματα; Και να σου πω και το άλλο που μου συνέβη. Πήρα μια κυρία, καθηγήτρια πανεπιστημίου, η οποία μου εκμυστηρεύθηκε ότι μέχρι περυσι, αν και 50κάτι ετών η ίδια, έπαιρνε σύνταξη λόγω του μπαμπά της που ήταν στρατηγός, επειδή παρέμεινε άγαμη. Τρελαίνεσαι ή όχι;».Είχε όμως και άποψη για το πώς «φτιάχνει το πράγμα». «Φίλε», μου εξήγησε, «ο Ελληνας φοβάται τον βούρδουλα και τα πρόστιμα. Αν εφαρμοζόταν ο νόμος δεν θα κουνιόταν κανείς. Ελα όμως που έχει διαλυθεί το σύμπαν και είτε τα παίρνουν για να κάνουν τα στραβά μάτια είτε δεν δουλεύει το σύστημα. Αυτό να φτιάξει και θα είμαστε άλλη χώρα».Θα μου πείτε, «και τι έγινε, μίλησες με δέκα ανθρώπους εκτός του σκληρού αθηναϊκού πυρήνα και κάτι έγινε;». Δεν είναι όμως έτσι. Υπάρχει το μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού που δουλεύει σκληρά, δεν εξαρτάται από κομματικές οργανώσεις και συνδικαλιστικές διαπλοκές και το οποίο έχει μάθει να ζει χωρίς «νταβα