Kλείνουν νοσοκομείαααααααα

ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΑΝΤΩΝΑΡΟΥ
Όταν ξεκίνησα να γράφω, το όνειρό μου ήταν να γίνω σαν τον Νίκο Τσιφόρο. Δηλαδή να γράφω εύθυμα, να γράφω αστεία, να γράφω και οι άλλοι που τα διαβάζουν να γελούν. Στην εποχή μου αυτό λεγόταν «ευθυμογράφος» και φυσικά σήμαινε ακριβώς αυτό που λέει η λέξη.
Είχα την τύχη να με (ψιλο)αφήσουν οι κατά καιρούς διευθυντές μου στις εφημερίδες να το κάνω. Όταν λοιπόν πρωτοέγραψα στο net, κατάλαβα αμέσως ότι εδώ μπορούσα να το κάνω χωρίς να χρειάζεται να ζητήσω την άδεια (τη σύμφωνη γνώμη) κανενός.
Ετσι κι άρχισα.
Τις προάλλες κοιτάζοντας post που έχω ανεβάσει (βασικά στο FB) τελευταία ότι δεν έγραψα αστεία, αλλά θυμωμένα. Προσπάθησα να το αλλάξω , αλλά τελικά μου βγήκε ένα ακόμα πιο θυμωμένο κείμενο.
Εχει η σάτιρα θυμό;
Φυσικά! Και πολύ μάλιστα… αλλά δεν πρέπει να βγαίνει με τις λέξεις, αλλά με την κεντρική ιδεά (ερέθισμα)… προσπάθησα να το καταπολεμήσω, αλλά δεν τα κατάφερνα.
Τι να συμβαίνει άραγε;
Το μυαλό μου έκανε διάφορες διαδρομές, που όμως δεν με οδηγούσαν σε ικανοποιητική λύση. Μέχρι που έκανα αυτό, που συστήνω στους άλλους: Σκέφτηκα απλά:
Είναι η εποχή του ΘΥΜΟΥ.
Είναι η εποχή της ΟΡΓΗΣ.
«δεν υπάρχει περίπτωση να κλείσουν νοσοκομεία» δήλωνε στις 4 Φεβρουαρίου 2011, ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος.
Προχθές διαβασα ότι ανέστειλαν τη λειτουργία τους (δλδ έκλεισαν) τα ιστορικά νοσοκομεία Αρεταίειο και Αιγινήτειο.
Θέλετε να κάνω πλάκα;
Αλήθεια πιστεύετε ότι έχω διάθεση να κάνω πλάκα;
Όταν ήταν να γεννήσει η Ολίβια δώσαμε μια μεγάλη μάχη για το νταβατζιλίκι που μας πούλαγε ο (φίλος μου) μεγαλο-μαιευτήρας, που η αμοιβή του ήθελε να είναι ισόποση με την τιμή του δωματίου του δωματίου που θα επιλέγαμε, στο ιδιωτικό μαιευτήριο όπου δούλευε.
Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα πρόβλημα με τις πόρνες… δικό τους είναι το κορμί ο,τι γουστάρουν το κάνουν… με τους νταβατζήδες είχα πάντα μεγάλο πρόβλημα, γιατί χειριζόνται κορμιά και ψυχές άλλων.
Ηταν το πρώτο μας παιδί. Δεν είχαμε καμμιά εμπειρία. Είχαμε πολύ αγωνία. Η Ολίβ δεν ηταν στην πόλη της (την Σαλονίκη) αλλά μόνη της μαζί μου στην πρωτεύουσα.
Οι νταβατζήδες εκμεταλλεύονται τις πόρνες επειδή απλούστατα πατάνε στο συναισθηματικό τους κενό.
Ε. όχι δα!
Ρωτησα αγνούς και τίμιους γιατρούς και μου πρότειναν το Αρεταίειον…
Ετσι και έγινε. Αλλάξαμε αμέσως γιατρό και η Αθηνά μας γεννήθηκε μια χαρά στο Αρεταίειο. Είμαστε παρα πολύ ευχαριστημένοι…η ίδια η Ολιβ έγραψε πόσο ευγνωμοσύνη ένιωσε με τους γιατρούς και το υπόλοιπο προσωπικό του δημόσιου αυτού νοσοκομείου.
Δεν το πρότεινα ποτέ. Απλώς έγραψα αυτό που ΕΜΕΙΣ αποφασίσαμε.
Ένα μήνα πριν γεννηθεί η Αθηνά εργαζόμουν σε ένα news site. Hταν η μοναδική μου δουλειά. Ο ιδιοκτήτης του site μου ζήτησε να γράφω και κάποια post όταν είχα διάθεση. Το πρώτο που έγραψα ήταν η συγκεκριμένη ιστορία της απόφασης μας να γεννήσουμε σε δημόσιο νοσοκομείο. Ακόμα και σήμερα το συγκεκριμένο site δεν έχει πάρει τόσα πολλά comments σε οποιδήποτε επόμενο post που