Ο έρωτας στα χρόνια του ΔΝΤ!

Tι θα έλεγε μια γυναίκα...

Παπούτσια τέλος. Τσάντες τέλος. Καλλυντικά με μέτρο. Φουστάνια και λοιπός ιματισμός στις εκπτώσεις, άντε και σε κανένα asos, yoox και λοιπά high end, online στοκατζίδικα στο τσακίρ κέφι. Τα μάζεψα όλα, από παντού.

Έκανα περικοπές και πήρα μέτρα καλύτερα από κάθε Παπακωνσταντίνου και άλλον επαΐοντα περί οικονομικών. Υπάκουσα στις επιταγές του Προβόπουλου -και του Βασιλόπουλου, του Μαρινόπουλου, του Γαλαξία και λοιπών όσων εκτινάζουν το μηνιαίο προϋπολογισμό μας στα ύψη αυξάνοντας το κόστος αυτού του αναθεματισμένου καλαθιού της νοικοκυράς.

Έκοψα και τα πολλά πολλά νυχτοπερπατήματα με τους φίλους, έβρασα και πέντε μακαρόνια να γλιτώσουμε το ντελίβερι, το έριξα και στο σαρντονέ αφού τα πανάκριβα κοκτέιλ απειλούν με κατάρρευση και την οικιακή οικονομία μας και τη σιλουέτα μου (με τις εξίσου τσουχτερές τιμές στις θερμίδες τους) και κάθισα στα αβγά μου. Δηλαδή στο σπίτι μας.

Τι μου μένει για να θυμάμαι πως η ζωή μου δεν είναι δουλειά -σπίτι, σπίτι- δουλειά και πάμε πάλι, τη μέρα της Μαρμότας από την αρχή και αποκλειστικά; Ένα, δυο (και τρία και πέντε και εκατό, ναι) ταξίδια. Να σε πιάνω α λα μπρατσέτα, να σεργιανίζουμε στα πλακόστρωτα της Ευρώπης και να παραγεμίζω τον εγκέφαλό μου με ωραίες εικόνες να έχω στοκ να αντέξω στη μιζέρια της Ψωροκώσταινας.

Τι πα να πει, δε γίνεται; Γίνεται να αγοράζουμε High Definition TV 60 ιντσών (για να γλιτώσουμε τα έξοδα του σινεμά μου είπες) και εισιτήρια διαρκείας για μπάσκετ/ πόλο/ ποδόσφαιρο της αγαπημένη σου ομάδας (για να πάμε μια βόλτα να ξεσκάσουμε, μου είπες), συνδρομή στο ακριβότερο γυμναστήριο της γειτονιάς (για να μην σκουριάσουμε, μου είπες) και καινούργιο αμάξι (για να πάμε καμιά εκδρομή στο εξοχικό, μου είπες) αλλά να μην καταφέρνουμε να διαθέσουμε δυο δεκάρες να πεταχτούμε ως την πλησιέστερη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα για μια τσάρκα; Δε βγαίνω, μάνα μου, μου λες. Να μη βγεις, αγάπη μου, συμφωνώ. Μόνο εκτός συνόρων να γίνει η έξοδος.


Τι θα έλεγε ένας άνδρας

Καταλαβαίνω απόλυτα τη φρίκη που σε πιάνει μπροστά στη λαίλαπα που ονομάζεται οικονομική κρίση, ειδικά μετά την πρόσφατη μείωση τού 10% στις αποδοχές μας. Δυστυχώς, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Το μηνιαίο budget μας έχει πλέον περισσότερες τρύπες κι από ένα κομμάτι ατόφιο ελβετικό έμενταλ και χρειάζονται θυσίες. Και από τους δυο μας, αφού τα προηγούμενα χρόνια το είχαμε χοντρο-παρακάνει με τις πιστωτικές κάρτες μας. Ειδικά εσύ στο όνομα της ούλτρα κοκεταρίας.

Πάντως, πέρα από όλα αυτά τα λογιστικά και δυσοίωνα, πραγματικά με συγκίνησες όταν σε βρήκα πάνω από την κουζίνα να ανακατεύεις στωικά την κατσαρόλα με τα μακαρόνια προκειμένου να εξοικονομήσεις κανένα φράγκο από τον ντελιβερά. Ήταν μια εικόνα όχι μόνο πρωτοφανής -έλειπαν τα πυροτεχνήματα και η φιλαρμονική του δήμου- αλλά και άκρως ελκυστική: εσύ, με μαλλί στην τρίχα και με ποδιά, μέσα στην κουζίνα μας να ετοιμάζεις φαγητό, έχοντας άρει το ατομικό σου εμπάργκο με τη δι