A1 | Άρχισέ το, το τιμημένο, δεν μπορώ να περιμένω

Ήρθε με το καλό και ο Οκτώβριος, ο μήνας και εβδομάδα όπου ίσως ξεκινήσει το πρωτάθλημα, αρκεί η ΕΤ1 να βελτιώσει την προσφορά προς τον ΕΣΑΚΕ. Μέχρι στιγμής πάντως κάτι τέτοιο δεν φαίνεται και η έναρξη του πρωταθλήματος είναι στον αέρα. Μακάρι να υπάρξει έστω την τελευταία στιγμή κάποια παρέμβαση που θα γεφυρώσει τη διαφορά και η έναρξη θα διεξαχθεί κανονικά. Αυτό θα είναι το καλύτερο για όλους μας και κυρίως για τις ομάδες.

Ομάδες οι οποίες μας επιφύλασσαν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον καλοκαίρι, με πολλές σημαντικές η αξιοσημείωτες αλλαγές, που είχαν όλες δύο χαρακτηριστικά : Χρώμα Ελληνικό, με δεκατέσσερις Έλληνες προπονητές και οικονομική πολιτική άκρας λιτότητας, λογικό μια που η κρίση βαθαίνει όλο και περισσότερο.
Για τον πρωταθλητή Ολυμπιακό όπως και για τον Παναθηναϊκό έχουν γραφθεί πολλά. Το μόνο που έχω να πω για τους δύο μεγάλους του Ελληνικού μπάσκετ είναι πως για μεν τον Ολυμπιακό περιμένω μια ομάδα που θα παίζει το μπάσκετ που έπαιξαν οι πρωταθλητές από τον Ιανουάριο και μέχρι το τέλος της σαιζόν με τρία – τέσσερα επιπλέον συστήματα στην επίθεση που αφορούν το πέντε εναντίον πέντε και επίθεση με τους ψηλούς.

Για τον δε Παναθηναϊκό, είναι μια ριζική αλλαγή το ότι έγινε. Μιλάμε για καινούργια ομάδα ουσιαστικά. Συγκρίσεις στο ρόστερ είναι ανώφελο να γίνονται γιατί άλλο μπάσκετ έπαιζε ο Ομπράντοβιτς άλλο μπάσκετ θα παίξει ο Πεδουλάκης. Άλλα εργαλεία ήθελε ο Ζοτς άλλα χρειάζεται ο Άρτζυ. Η Ομοιογένεια είναι το ζητούμενο και ο χρόνος σύμμαχος και εχθρός ταυτόχρονα.

Θα ήθελα λοιπόν να σταθώ σε τρεις ομάδες στο φετινό πρωτάθλημα. Κατ’ αρχάς στον Πανιώνιο. Με τον Θανάση Σκουρτόπουλο στον πάγκο του, έναν από τους καλύτερους παράγοντες που υπάρχουν ( Λιανός) και ένα ρόστερ που σφύζει από νιάτα και ενέργεια. Προσαρμογή μεν στα στενά οικονομικά περιθώρια που αναγκάζουν οι καιροί αλλά και μια τεράστια ευκαιρία για να αναδειχθούν παίκτες. Υπάρχει το ρίσκο της απειρίας αλλά τέτοια εγχειρήματα πάντα περιέχουν ρίσκο.

Η άλλη ομάδα που θα τραβήξει το ενδιαφέρον θα είναι ο ΑΓΟΡ. Το μπάσκετ που έπαιξε πέρυσι η ομάδα του Στέργιου Κουφού, ενθουσίασε όσους το είδαν. Γρήγορο, θεαματικό, με ψηλά σκορ. Περίπου στο ίδια θα κινηθεί και φέτος. Ελεύθερο μπάσκετ στην επίθεση, όχι άναρχο, με ταχύτητα και λογικά ο Κουφός θα επιδιώξει να βελτιωθεί η ομάδα στην άμυνα. Είναι ένα μπάσκετ που μου θυμίζει στην επίθεση τη λογική του Γκέρσον, δύσκολα αντιμετωπίζεται από τις περισσότερες ομάδες ιδίως αν οι ξένοι του βρεθούν σε καλή μέρα και το σπουδαιότερο είναι θελκτικό στο μάτι του θεατή.

Τέλος ξανακαλωσορίζουμε μετά από καιρό τον Απόλλωνα Πατρών στη μεγάλη κατηγορία. Οι παλιότεροι από μας εκεί τον θυμόμαστε. Με τον τεράστιο Κώστα Πετρόπουλο να καρφώνει στη προθέρμανση από τη γραμμή των βολών και τους τότε μεγάλους του Ελληνικού μπάσκετ να δεινοπαθούν για να κερδίσουν στη Πάτρα.
Το ενδιαφέρον εδώ βρίσκεται για μένα στο πολυμετοχικό κεφάλαιο που προσπαθεί να φτιάξει η διοίκηση της ομάδας. Τη βρίσκω εξαιρετ