Διαπραγματεύσεις ισχύος

Η Τουρκία αναγνωρίζει ένα δίκαιο: αυτό της στρατιωτικής ισχύος. Τα υπόλοιπα είναι για να εμπαίζει τη διεθνή κοινότητα και η διεθνής κοινότητα να δέχεται την προσχηματική αυτή στάση της Τουρκίας. Το θέμα λοιπόν που προκύπτει είναι το κατά πόσο η Δύση κυρίως θεωρεί ότι έχει την ανάγκη της Τουρκίας ώστε να ανέχεται αυτήν την παραβατική συμπεριφορά που έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιεί την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, έναν αμυντικό μηχανισμό, προς ίδιον όφελος και αυτό, αν και με συνέπειες, να γίνεται ανεκτό.

Τα τελευταία χρόνια, η Τουρκία

προσπαθεί να επιβληθεί ως πρώτου μεγέθους παγκόσμια δύναμη και ο Ερντογάν κτίζει το προφίλ ενός παγκόσμιου ηγέτη ο οποίος είναι σε θέση να …καθορίζει τις τύχες του κόσμου.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πώς επεξεργάζονται αυτήν την αντίληψη τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Τελικά, ποιος έχει τον άλλον περισσότερο ανάγκη; Η Τουρκία τον δυτικό κόσμο ή ο δυτικός κόσμος την Τουρκία; Προφανώς η Τουρκία δεν είναι τόσο ισχυρή όσο θεωρεί ή παριστάνει ότι είναι. Από την άλλη, η Δύση που σαφώς είναι συντριπτικά ισχυρότερη, κάνει τους λογαριασμούς της αλλιώς – σε αρκετές περιπτώσεις με στενό ωφελιμιστικό ορίζοντα ενός πάρε-δώσε το οποίο τελικά είναι αμφιβόλου αν όχι καταστροφικού σε αρκετές περιπτώσεις, αποτελέσματος. Για παράδειγμα, η πολιτική Μέρκελ με τον Πούτιν τι αποτέλεσμα είχε για την Γερμανία και κατ’ επέκταση για την

Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο; Ο κόσμος έχει γίνει τόσο πολύπλοκος και αλληλοεξαρτώμενος που οι διεθνείς σχέσεις αποτελούν έναν άλυτο γρίφο, όπου δύσκολα ξεμπλέκεις το εθνικό από το παγκόσμιο.

Επιστρέφοντας στα ελληνοτουρκικά, είναι φανερό ότι η Ελλάδα οφείλει να αντιμετωπίσει την Τουρκία σαν μια χώρα η όποια αντιλαμβάνεται και λαμβάνει υπόψη της μόνο την ισχύ. Τίποτε άλλο. Η Τουρκία ασκεί όλη την εξωτερική πολιτική της εκτός διεθνούς δικαίου. Είναι μια χώρα που έχει εισβάλει στην Κύπρο, που έχει επέμβει στρατιωτικά στην Συρία και το Ιράκ, που μέσω του  Αζερμπαϊτζάν περιορίζει την Αρμενία δίχως την αντίδραση της Ρωσίας, της Αμερικής και της Ευρώπης, με προφανή απώτερο σκοπό να καταλάβει ολόκληρη την Αρμενία στοχεύοντας στην πολιτιστική και πολιτική ενοποίηση όλων των τουρκικών φύλων όπως εκφράζει το κίνημα του παντουρκισμού που εκδηλώθηκε την δεκαετία του 1880 μεταξύ των Τούρκων διανοουμένων της ρωσικής περιοχής του Κυβερνείου του Μπακού (σημερινό Αζερμπαϊτζάν) και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (σημερινή Τουρκία). Έχει επέμβει στρατιωτικά στη Λιβύη και έχει θεσπίσει το παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, το οποίο μας θίγει άμεσα. Όλα τα επιβάλει τετελεσμένα με τα όπλα. Ούτε με διπλωματία ούτε με το διεθνές δίκαιο και την Χάγη.

Είναι προφανές ότι η Ελλάδα ματαιοπονεί εάν περιμένει ότι οι υποθέσεις της με την Τουρκία θα λυθούν στη Χάγη. Αυτό είναι βέβαιο ότι το γνωρίζουν όλοι. Η Ελλάδα βεβαίως μπορεί να συνομιλεί, να προσπαθεί, όπως και κάνει, αλλά ο νους της πρέπει να είναι στραμμένος στο ότι η Τουρκία είναι αναξιόπιστος γείτονας, επιθετικός και ποτέ δεν θα πάψει να αποτελεί εθνική απειλή.

Άρα το συμπέρασμα δεν είναι το κλίμα του Βίνλιους, της Νέας Υόρκης ή της προσεχούς συνάντησης των δυο ηγετών στην Θεσσαλονίκη, αλλά τα F-35, και όσα F- παραχθούν εις το εξής!. Είναι η μόνη γλώσσα που αντιλαμβάνεται η Τουρκία. Η γλώσσα της ισχύος είναι ιδιαίτερα πειστική και αυτό αποδείχθηκε τόσο στο Αιγαίο με τις επακουμβίσεις, του και στον Έβρο με την απόκρουση της άτυπης αλλά οργανωμένης εισβολής στα βόρεια σύνορά μας. Άρα εξοπλισμοί. Αν δεν μας αρέσει ας αλλάξουμε χώρα και συμμαχίες.

Ο Ερντογάν, αν προτιμάτε, δεν ξύπνησε ένα πρωί και μας συμπάθησε. Συνομιλεί μαζί μας (όπως και με το Νετανιάχου) επειδή δεν είμαστε ούτε Ιράκ, ούτε Σύρια, ούτε Αρμενία ή Λιβύη, είμαστε μια χώρα ισχυρή πλέον που τα τελευταία χρόνια καταφέραμε να ανατρέψουμε τα δεδομένα ισχύος ως προς την αποτροπή. Ας συνεχίσουμε να κτίζουμε σε αυτό!

Θυμίζω ότι η Ελλάδα έχει πολλαπλώς ευεργετηθεί από τις σωστές συμμαχίες της στην ολόσωστη πλευρά της Ιστορίας που βρέθηκε σε πολλές περιπτώσεις, και έχει ζήσει εθνικές τραγωδίες για τους αντιθέτους λόγους…

Διαβάστε επίσης:

Ενάντια στην επισφάλεια, για βιώσιμη ανάπτυξη

Θα βάλει τα χέρια του στη φωτιά ο ΣΥΡΙΖΑ;

ΣΥΡΙΖΑ: Εικόνα της στιγμής ή ολική επαναφορά;