Ο Β. Χαραλαμπόπουλος αποκλειστικά το Chill Out που κυκλοφορεί!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΑΤΣΗ
PHOTOGRAPHER: ΝΙΚΟΛΑΣ ΛΙΑΚΟΣ
STYLING: NIKH ΜΗΤΡΟΦΑΝΑΚΗ
GROOMING/ HAIR STYLING: ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΟΥΡΛΗΣ

Το 2005 τον είδα στην Επίδαυρο να παίζει στις «Βάκχες» του Ευριπίδη και δεν φανταζόμουν ποτέ ότι επτά χρόνια αργότερα θα πίναμε καφέ και θα κουβεντιάζαμε κάπου στα Εξάρχεια, για ρόλους, για χιούμορ, για σχέδια, για χρέη, για κάρμα… Μια ζεστή κουβέντα με έναν ηθοποιό γεμάτο φως, με αληθινό χαμόγελο, που σέβεται το χειροκρότημα και ξέρει να «μοντάρει»

καλά τα όνειρα και τη ζωή του. Λίγο πριν γίνει «Όρνιθα» και πετάξει σε όλη την Ελλάδα, τον φωτογραφήσαμε δίπλα στο κύμα…

Μίλησέ μας για το ξεκίνημά σου ως ηθοποιός. Πως έγινες γνωστός στο κοινό;

Τελείωσα τη Δραματική Σχολή και το πρώτο μου ξεκίνημα έγινε, μετά από οντισιόν, σε μια μουσικοχορευτική παράσταση του Βαγγέλη Σειληνού και ύστερα με την Ξένια Καλογεροπούλου στο θέατρο Μικρή Πόρτα στο «Μορμόλη», ουσιαστικά αυτοί οι δύο ήταν οι πρώτοι που μου έδωσαν τις ευκαιρίες μετά τη Σχολή. Τα πρώτα 8 χρόνια πολύ κυνηγητό και ψάξιμο. Έπειτα ήρθαν τα «Εγκλήματα» και το ένα έφερε το άλλο.

Ο πρώτος ρόλος μπορεί να καθορίσει την πορεία ενός καλλιτέχνη;

Ο ρόλος όχι, οι άνθρωποι της δουλειάς με τους οποίους συναναστρέφεται και τον καθοδηγούν στην αρχή του παίζουν σημαντικό ρόλο, οπότε είναι πολύ εύκολο να διαλέξει ένα πολύ καλό ή πολύ κακό μονοπάτι. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που στην αρχή της καριέρας μου ήμουν κοντά στην Ξένια Καλογεροπούλου και στον Βαγγέλη Σειληνό. Είναι στο χέρι του ηθοποιού να σε πείσει πως δεν υπάρχει καμία ταμπέλα που να επικρατεί. Είναι ανάλογα τις δυνατότητες και την αντίληψη του ηθοποιού για να σε κάνει να πειστείς για το αντίθετο, ότι δεν υπάρχουν ταμπέλες.

Υπάρχουν «καταραμένοι» ρόλοι;

Καταραμένοι ρόλοι όχι, καταραμένοι άνθρωποι υπάρχουν. Σε αυτή τη χώρα ρόλοι να υπάρχουν και ας είναι και καταραμένοι.

Πως νιώθεις που σε θεωρούν έναν από τους πιο σημαντικούς Έλληνες κωμικούς;

Είναι τιμητικό να θεωρούμαι πολύ καλός ηθοποιός. Αυτό όμως δεν με χαλαρώνει, με κάνει να νιώθω μεγαλύτερη ευθύνη για το τι πρέπει να επιλέξω, το πόσο παραπάνω πρέπει να δουλέψω, όχι για να διατηρήσω μια τέτοιου είδους αίσθηση που έχει ο κόσμος για μένα, αλλά πιο πολύ για να δικαιωθεί λιγάκι αυτό που ισχύει ή μπορεί να μην ισχύει. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνω και καμία διαφορά, γιατί δεν γυρίζω πίσω να δρέψω δάφνες, δηλαδή για μένα δεν αλλάζει τίποτε, συνεχίζω να κάνω αυτή τη δουλειά που γουστάρω και αγαπάω. Είμαι χαρούμενος ως ενός σημείου, δεν ξέρω αν θεωρούμαι «ψωνάρα», αλλά δεν ξέρω αν με ψωνίζει αυτό, όσο με ψωνίζει καθαρά η δουλειά μου.

Ο τρόπος που προσεγγίζεις τους ανθρώπους είναι κωμικός;

Εξαρτάται τους ανθρώπους. Συνήθως στην προσωπική μου ζωή δεν προσεγγίζω τους ανθρώπους με κωμικότητα. Γενικά δεν είμαι κλειστός, αλλά δεν είμαι αυτός που θα τους κάνω να γελάσουν. Το χιούμορ το κρατάω για την παρέα μου, για τους δικούς μου ανθρώπους και για όποτε γουστάρω εγώ.

Οι ψυχολόγοι θεωρούν