Το νέο ευρωκοινοτικό τοπίο και η Ελλάδα

Επιβεβαιώνοντας την από καιρό διαφαινόμενη επανεθνικοποίηση της πολιτικής των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και κυριότατα της κατ’ εξοχήν επί δεκαετίες «ευρωπαϊστικής» Γερμανίας, οι οικονομικές και διεθνοπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών έχουν καταφέρει αποφασιστικό πλήγμα στο παραδοσιακό ομοσπονδιακό όραμα της Κοινοτικής Ευρώπης και τείνουν να διαμορφώσουν ένα ιδιότυπο διακρατικό ευρωενωτικό τοπίο – η έγκαιρη διάγνωση του οποίου είναι κρίσιμης σημασίας και για τη....
χώρα μας.[i]

Χαρακτηριστικές της καθοριστικής αυτής τροπής των κοινοτικών πραγμάτων υπήρξαν οι διαφοροποιήσεις στους κόλπους της ΕΕ ως προς τη συλλογική αντιμετώπιση της χρηματο-οικονομικής λαίλαπας, η οποία, εκδηλωθείσα το πρώτον πέραν του Ατλαντικού, έπληξε εν συνεχεία, κυρίως το 2008 και μετά, και την Κοινοτική Ευρώπη. Με ιδιαίτερη δε σφοδρότητα. Διότι, όσο μεν η παγκόσμια οικονομία, της ευρωπαϊκής συνιστώσας της συμπεριλαμβανομένης, έδειχνε να ευημερεί, το στοίχημα της βαθμιαίας κοινοτικής οικονομικής συσσωμάτωσης, με το ενιαίο νόμισμα ως κορυφαίο επίτευγμα και σύμβολο, φαινόταν να έχει κερδηθεί – εις πείσμα των όχι κατ’ ανάγκην κακόβουλων Κασσανδρών. Πλην όμως υπό την πίεση της κρίσης ανεφάνη η από συστάσεως ήδη της ευρωζώνης υποβόσκουσα αντίφαση μεταξύ οικονομικής συσσωμάτωσης και ανυπαρξίας κοινής οικονομικής πολιτικής των κρατών-μελών.

Και ειδικότερα ανεδείχθη η υπό έποψη δημοσιονομικής διαχείρισης και, κυρίως, διοικητικής και εργασιακής κουλτούρας ειδοποιός διαφοράς μεταξύ, αφ’ ενός, των οικονομικώς εύρωστων χωρών του Βορρά, οι οποίες γενικώς αντεπεξέρχονται με αρκετή επιτυχία στην χρηματο-οικονομική πρόκληση, και, αφ’ ετέρου, των χειμαζόμενων προβληματικών οικονομιών της περιφέρειας και ιδιαίτατα του Νότου – τυχόν κατάρρευση των οποίων, όμως, θα μπορούσε να συμπαρασύρει και το όλο ευρωπαϊκό νομισματικό και οικονομικό οικοδόμημα.

Κάτι που οι ιθύνοντες, τουλάχιστον, κύκλοι των μεγάλων κοινοτικών κρατών εμφανώς απεύχονται – και όχι μόνο για οικονομικούς λόγους. Καθώς, όπως προβεβλημένοι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ευθέως δηλώσει, τυχόν κατάρρευση της ΟΝΕ, πέραν των στενά οικονομικών επιπτώσεών της, θα έθετε σε κίνδυνο την πολιτική συνοχή, αν όχι και επιβίωση, της Ευρωπαϊκής Ένωσης – [ii] και κατ’ επέκταση την ευστάθεια της μεταπολεμικής γεωπολιτικής τάξης πραγμάτων στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Συνακόλουθα δε, πολλοί Γερμανοί φοβούνται την επανάληψη της ιστορικής τους απομόνωσης, ενώ ουκ ολίγοι Γάλλοι, Βρετανοί και άλλοι ανησυχούν για το ενδεχόμενο το Βερολίνο να στραφεί προς αποσταθεροποιητικές περιφερειακές συμπράξεις, μη αποκλειομένης και μιας στρατηγικής προσέγγισης με τη Μόσχα.

Για τη διάσωση ωστόσο των υπό δοκιμασία οικονομιών και άρα κατά τεκμήριον και της ευρωζώνης προαπαιτούνται δύο τινά, μερικώς μόνο και με δυσκολία διασφαλιζόμενα αυτή τη στιγμή. Ήτοι, από μεν την πλευρά των οικονομικώς ισχυρών η γενναία ανάληψη του κόστους στήριξης των ασθενέστερων. Και, από την πλευρά των τελευταίων, η άσκηση αυστηρής δημοσιονομι