Το ανθρώπινο δράμα ως μέσο πολιτικής επιβίωσης *(για τους 300 μετανάστες της Νομικής και της Υπατίας)

Η αθλιοποίηση του κοινωνικού υποκειμένου υφίσταται και δρομολογείται όταν αυτό υποκύπτει εμμέσως πλην σαφώς στους εξουσιαστές του. Η επίτευξη ενός πολιτικού σκοπού όταν γίνεται έρμαιο σε μικροσυμφέροντα και ψευδεπίγραφες συλλογικότητες αγωνιστικού χαρακτήρα οδηγεί στο ακριβώςαντίθετο αποτέλεσμα. Στη δημιουργία μιας απέχθειας (για το ίδιο το συμβάν ή για την πρακτική του)που καλλιεργείται και....
συντηρείται παρά τις αντίθετες βουλές των εκφραστών του. Η συνειδητοποίηση
αυτή δεν επέρχεται και έτσι φτάνουμε στο κυνήγι μαγισσών από τις δυο πλευρές.

Όλα αυτά φάνηκαν πολύ καθαρά στην απεργία πείνας των μεταναστών στο κτίριο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εν συνεχεία στο κτίριο της Υπατίας. Η νεολαία του Σύριζα και άλλες
ανθρωπιστικές παραφυάδες οργάνωσαν την ‘’ανθρωπιστική’’ αυτή εκστρατεία η οποία κράτησε περί τον ένα μήνα δημιουργώντας κατάσταση πολέμου και υποκαθιστώντας τις ‘’τρομοκρατικές’’ ειδήσεις που μονοπωλούν κατά τους καναλάρχες το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εξυπηρετώντας ίδια και αλλότρια συμφέροντα.

Οι μετανάστες έπαιξαν χωρίς τη θέλησή τους έναν άθλιο ρόλο, το ρόλο του μέσου στις ορέξεις του
θεάματος και του πολιτικού βερμπαλισμού μένοντας ως θεατές σε ένα θέατρο του παραλόγου που
εξελισσόταν μπροστά στα μάτια τους. Η απεργία πείνας ήταν το εργαλείο κατά τις υποδείξεις των
‘’ανθρωπιστών’’ και οι μετανάστες ακολούθησαν ζητώντας απεγνωσμένα λύση στο πρόβλημά τους.
Η επιστράτευση όμως ενός μη λογικού μέσου δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στο μεταναστευτικό
ζήτημα καθώς με την ίδια λογική το 1 εκατομμύριο μετανάστες που διαμένουν στην Ελλάδα θα
μπορούσαν να προβούν στην ίδια πράξη και θα ζούσαμε καταστάσεις εμφυλίου και αφρικανικής
εξαθλίωσης. Ο συναισθηματισμός δεν είναι πολιτικός όρος, δεν διεκδικείς ωθώντας τον άλλο στην
εξαθλίωση, δεν υποτάσσεται για να πεις ότι κέρδισες στο τέλος κάτι το ελάχιστο σε σχέση με τη
θυσία που έκανες. Δεν είναι πολιτικός αγώνας αυτός.

Γι’ αυτό και δεν θα πάψουν ποτέ όλες αυτές οι πρακτικές να θεωρούνται ρεφορμιστικές και να
παίζουν εν τέλει το ρόλο που ήθελε το κράτος, υποχείρια σε μια άνευ ουσίας αντιπαράθεση που δεν
οδηγεί κάπου το τεράστιο πρόβλημα της μετανάστευσης. Αυτό που γίνεται εντονότερο μετά τις
αραβικές εξεγέρσεις και τον πόλεμο στη Λιβύη και τα συνακόλουθα κύματα μεταναστών που θα
εντείνουν το ζήτημα και θα χρήζουν σοβαρών αντιμετωπίσεων και όχι νεφελωδών πρακτικών πολιτικού καιροσκοπισμού.

Γιώργος Αργυρόπουλος - φοιτητής Γ΄έτος Νομικής Κομοτηνής

http://protovouliafoititon.blogspot.com/Εδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναινείν[email protected]