Προφήτης ή εκ των έσω γνώστης;

Το παρακάτω κείμενο, ίσως να μην είχε καμία απολύτως αξία αν τα όσα έγραψε ο άγνωστος συντάκτης του (δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα capital.gr στις 18 Νοεμβρίου 2010, δεν επαληθεύονταν μέχρι κεραίας.
Βάσει ενός παλιού αστικού (ή χιουμοριστικού;) μύθου, όταν η Ρωσία και οι ΗΠΑ πρωτοέστειλαν ανθρώπους στο διάστημα, οι αστροναύτες αντιμετώπισαν ένα πρόβλημα που δεν το είχε σκεφτεί κανείς... Λόγω έλλειψης βαρύτητας, τα στυλό που είχαν πάρει στο διάστημα δεν....
έγραφαν. Και οι δύο διαστημικοί οργανισμοί προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.
Στις ΗΠΑ, λόγω του πλήθους των συμβούλων, των εμπλεκόμενων/διαπλεκόμενων συμφερόντων, κατανομής ευθυνών κτλ. αναμίχθηκαν διάφοροι σύμβουλοι και ειδικοί οι οποίοι ανέπτυξαν μετά από καιρό και τεράστια έξοδα ερευνών, ειδικά στυλό. Στη Ρωσία ρώτησαν έναν απλό υπάλληλο πως να λύσουν το πρόβλημα, και απάντησε με φυσικότητα σε δευτερόλεπτα «να γράφουν με μολύβι». Τη λύση είχαν πιθανά σκεφθεί και οι ΗΠΑ, αλλά για διάφορους λόγους κανένας δεν τόλμησε να το προτείνει.

Μπροστά στον (τετραπλό) γόρδιο δεσμό που βρίσκεται η χώρα και το μεγαλύτερο μέρος της Ε.Ε., οι πολιτικοί (εντός και εκτός) τα έχουν χαμένα, προσπαθώντας να σκεφτούν τις περιπλοκότερες και οδυνηρότερες των λύσεων, για την αντιμετώπιση του προβλήματος, των ελλειμμάτων, του χρέους, της ανταγωνιστικότητας και του διεθνούς νομισματικού πολέμου.
Σκέφτονται τις περιπλοκότερες και οδυνηρότερες, γιατί η πιο προφανής, που χρησιμοποιήθηκε ως βέλτιστη λύση από την μητρόπολη του καπιταλισμού, την έχουν αποκλείσει από το μυαλό τους ως αδιανόητη. Όχι γιατί την θεωρούν οι ίδιοι αδιανόητη (άλλωστε την είχαν εφαρμόσει όλοι στο παρελθόν), αλλά γιατί την θεωρεί ως αδιανόητη ο αρχηγός του μπουλουκιού, για τους όποιους λόγους του, και κανείς δεν τολμά να προτείνει το αυτονόητο ερχόμενος σε σύγκρουση μαζί του.
Σε έναν νομισματικό πόλεμο, υπάρχουν τρεις τρόποι να υπερασπιστείς την χαμηλή/λογική αποτίμηση του νομίσματός σου, όταν το αντίπαλο έχει υποτιμηθεί την τελευταία δεκαετία περίπου 40% μέσω εκτυπώματος νέου χρήματος:
1. Την αγορά του ξένου νομίσματος, δίνοντας το δικό σου δυνατό νόμισμα στον υποτιμητή και αγοράζοντας από αυτόν το άχρηστο χαρτί (άρα υπερασπίζεις την ισοτιμία με ζημία δική σου και κανένα όφελος, ή όφελος του υποτιμητή). Π.χ. Κίνα;
2. Την υποτιμητική δηλωσιολογία για τη δική σου οικονομική κατάσταση ώστε να αναγκάσεις άλλους να κάνουν αντί για σένα την ανωτέρω κίνηση (1), όπου άλλοι θα πουλάνε το νόμισμά σου που έχουν στα χέρια τους, αγοράζοντας του υποτιμητή, οπότε κερδίζει ο υποτιμητής και χάνει ο όποιοσδήποτε τρομάζει από την μπουρδολογία (αλλά όπως και να έχει όχι εσύ). Π.χ. ΕΕ;
3. Την εκτύπωση δικού σου χρήματος σε ίδιες αναλογίες με την εκτύπωση των άλλων (η υπόλοιπη διαφορά στην ισοτιμία θα οφείλεται σε πραγματική διαφορά ανταγωνιστικότητας). Π.χ. ΗΠΑ;
Είναι φανερό, ότι από τις ανωτέρω λύσεις, η καλύτερη για τα κράτη (ειδικά τα χρεωμένα και με εμπορικό έλλειμα) είναι η 3η. Η εκτύπωση χρή