Κι’ αν δεν φύγουν ποτέ από τις πλατείες;

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Μετά την πρώτη σαστιμάρα, το πρώτο μούδιασμα, την αρχική αμηχανία, το πολιτικό σύστημα της χώρας, το πιο ανθεκτικό επί του πλανήτου, δια διαφόρων εκπροσώπων του, αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση.

Με την Βουλή πολιορκημένη από το «Κίνημα της 25ης Μαΐου» (για την Ελλάδα), 15ης Μαΐου (για την Ισπανία) και, από χθες, 29ης Μαΐου (για όλη την Ευρώπη), άρχισε το «πελέκισμα»:

Δεν ξέρουν τι θέλουν, δεν έχουν οργανωτική δομή (σε αντίθεση με τα κόμματα που διατηρούν το οργανωτικό πλεονέκτημα και....
παίρνουν τις χρηματοδοτήσεις), δεν γίνεται επανάσταση με το facebook και το twitter, ούτε με τα like και τα unlike (όπως είπε χθες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης στο «Έθνος της Κυριακής») και άλλα πολλά.

Η αποδόμηση ξεκίνησε μετά από ένα μεσοδιάστημα δισταγμού (έτσι βραδυφλεγές είναι το πολιτικό μας σύστημα, γι’ αυτό καταντήσαμε να χρωστάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας και βάλε), στη διάρκεια του οποίου, είχαμε πιο συγκρατημένες αντιδράσεις:

«Έχουν δίκιο, κι’ εγώ θα ήμουν εκεί αν δεν ήμουν άνεργος», ακούγαμε τις προηγούμενες μέρες από τηλεοράσεως τους αξιωματούχους μας – που δυστυχώς βρήκαν τον καλύτερο εργοδότη, τον ελληνικό λαό, ρίχνοντας έξω το μαγαζί του.

Ακούστηκε μάλιστα και η άποψη ότι «είναι μια καλή εμπειρία» - περίπου υπονοώντας ότι οι ανένταχτοι διαδηλωτές προετοιμάζονται για να καπελωθούν.

Όσο περνούσαν, όμως, οι μέρες, ένιωσαν πως κάτι έπρεπε να πουν, κάτι έπρεπε να κάνουν. Και άρχισαν αυτά τα περί facebook και twitter. Τα περί «μόδας των τεχνολογιών» και «ανώδυνης εκτόνωσης».

Αλλά επειδή ούτε αυτό είναι αρκετό – καθώς ως γνωστόν με τον ίδιο τρόπο ξέσπασαν και πέτυχαν όλες οι εξεγέρσεις των τελευταίων μηνών – άρχισαν και οι συζητήσεις τύπου «μαζί τα φάγαμε».

Σωστές κι’ αυτές – τηρουμένων των αναλογιών ως προς το φαγοπότι – αφού πράγματι σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας έλαβε μέρος στο πελατειακό σύστημα και μετά φανατισμού ψήφιζε όλους αυτούς που τώρα θέλει να εκδιώξει, στέλνοντάς τους στη Βουλή, στην οποία τώρα απονέμει ρυθμικά το παράσημο της ανοιχτής παλάμης.

Τέλος, άρχισαν και οι θεωρίες συνωμοσίας: Οι διαμαρτυρίες είναι (διεθνώς) υποκινούμενες, τόσον καιρό με τόσα που συνέβαιναν γιατί δεν κατέβαιναν στους δρόμους; Ούτε όταν ο πρωθυπουργός κυκλοφορούσε εδώ κι’ εκεί, λέγοντας πως ο ελληνικός λαός συμφωνεί; Ούτε όταν οι υπουργός των Οικονομικών κατελάμβανε (τον περασμένο Δεκέμβριο, στη λίστα των Financial Times, βεβαίως) την πρώτη θέση μεταξύ των ομολόγων του στην ευρωζώνη για την… πολιτική ικανότητά του και την… πειθώ του, αρετές χάρη στις οποίες πέτυχε, όπως είπαν, την συναίνεση του λαού;

Σωστό κι’ αυτό. Αλλά, όπως και νάχει, ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ! Υποκινούμενες ή όχι, οι διαμαρτυρίες στις χώρες του Μαγκρέμπ, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στην Ουκρανία, οδήγησαν στην ανατροπή των καθεστώτων. ΣΥΝΕΒΗ!

Στη Λιβύη, μια τέτοια εξέγερση – και η απροθυμία του Καντάφι να παραδ