Η ματαιότητα ενός bank run στις μέρες μας

Θα ήθελα να προσθέσω μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για όσους πιστεύουν ότι μπορεί το σύστημα να καταρρεύσει υπό την επίδραση ενός γενικευμένου bank run.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της τράπεζας της Ελλάδος τον Μάρτιο του 2012 τα δάνεια αντιπροσώπευαν το....
60% του ενεργητικού των ελληνικών τραπεζών και οι καταθέσεις το 50% του ενεργητικού.

Ακόμα και αν τεχνικά αποσύρονταν όλες οι καταθέσεις από το σύνολο του συστήματος το πρόβλημα θα περιοριζόταν στην χρηματοδότηση του 10% του ενεργητικού που θα αφορούσε δάνεια ακάλυπτα από αντίστοιχες καταθέσεις.

Στο βαθμό που το επιτόκιο των διατραπεζικών κεφαλαίων είναι μικρότερο από το επιτόκιο των καταθέσεων, αυτό θα βελτίωνε την αποδοτικότητα κάθε τράπεζας.

Το μόνο πρόβλημα που εντοπίζεται είναι ότι οι μικρές τράπεζες έχουν περιορισμένη γραμμή χρηματοδότησης στο ευρωσύστημα,

Οπότε πολλές μικρές τράπεζες θα κατέρρεαν ή απλά θα άλλαζαν κύριο μέτοχο ή θα κρατικοποιούνταν για να σωθούν.
Ο πραγματικός λόγος των αναλήψεων όμως είναι διαφορετικός:
Οι καταθέτες φοβούνται την φορολόγηση των καταθέσεων ή την δέσμευση τους.

Η ένταση των αναλήψεων θα μπορούσε να μειωθεί αν το κράτος αποφάσιζε να εγγυηθεί ότι δεν θα επιβληθεί ποτέ φόρος επί των αυτούσιων καταθέσεων στις τράπεζες, ούτε αναγκαστική μετατροπή τους σε άλλο νόμισμα πλην του ευρώ.

Για δέσμευση των καταθέσεων δεν γίνεται λόγος γιατί ήδη χρηματοδοτούν τα χορηγηθέντα δάνεια και δεν περισσεύουν στο σύστημα, όπως εσφαλμένα πιστεύουν κάποιοι αριστεροί πολιτικοί.

Αυτό οποιοσδήποτε πολιτικής παρατάξεως λογικός κυβερνήτης θα έπρεπε να το δεχθεί και να το τηρήσει .

Σε αντίθετη περίπτωση κατά την μετάβαση σε νέο εθνικό νόμισμα θα πρέπει να μετατραπούν συγχρόνως και οι υποχρεώσεις λόγω δανείων στο νέο νόμισμα .

Τότε ότι θα έχαναν θεωρητικά οι καταθέτες θα το κέρδιζαν οι δανειολήπτες που αντιπροσωπεύουν μεγαλύτερο ποσοστό στο ενεργητικό (60% έναντι 50%) και μάλιστα αν τα συνομολογημένα επιτόκια σε ευρώ είναι η παραμείνουν σταθερά.

Ουσιαστικός χαμένος θα ήταν μόνο οι τράπεζες και το κράτος που σε περίπτωση υποτίμησης του νομίσματος θα έπρεπε να επιστρέψουν σε υπερτιμημένα ευρώ τα κεφάλαια που έχουν δανεισθεί από την εκτ και το δντ, ενώ τα έσοδα τους θα ήταν στο μέλλον σε υποτιμημένο εγχώριο νόμισμα.
Για το λόγο αυτό το νέο νόμισμα υποχρεωτικά εκ κατασκευής θα πρέπει να είναι δυνητικά ισχυρότερο από το ευρώ σε κάθε περίπτωση.

Τεχνικά υπάρχουν τρόποι για να γίνει κάτι τέτοιο.

Μπορεί να συνδεθεί με κάποιο σταθερό αυλό νόμισμα όπως το SDR του διεθνούς νομισματικού ταμείου.

Μια δεύτερη λύση θα ήταν η έκδοση του νέου νομίσματος σε απόλυτα αυλή μορφή.
Αυτή η ενέργεια θα έχει σαν αποτέλεσμα την άμεση καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και για το λόγο ότι οι συναλλαγές με χρήση νέου νομίσματος θα πρέπει να γίνονται με μικρότερο ποσοστό φορολόγησης σε φπα, κάνοντας το νόμισμα ισχυρότερο κατά την διάφορα των συν