Η κρίση και οι ευθύνες του “σοσιαλισμού” και της καθεστωτικής αριστεράς

Χαίρεται και αγάλλεται το ΚΚΕ και άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις», διότι ο λαός εξαθλιώνεται, ο καπιταλισμός κλονίζεται, το «αστικό καθεστώς» καταρρέει και αυξάνονται οι ελπίδες τους για άγρα οπαδών. Παραδόξως, βέβαια, η μάζα των αναποφάσιστων δεν λέει να στραφεί υπέρ των υπερασπιστών της εργατιάς. Αν μάλιστα δούμε την παρακμή αριστερής και δεξιάς διαδικτυακής αντιπολίτευσης, μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου, και τη σταδιακή αναπτέρωσή της, όσο.......
η ΝΔ αρχίζει να κρατά αποστάσεις, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι, για δεξιούς και αριστερούς, η μόνη υπαρκτή προοπτική αντίδρασης στο Μνημόνιο είναι αστική και ενσαρκώνεται στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό μόνον στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Διότι ο κόσμος, πολύ απλά, αντιλαμβάνεται ότι η κρίση που ζούμε δεν είναι καπιταλιστική (όπως ήταν η κρίση του 2008-2009 στις ΗΠΑ), αλλά κρίση του σοσιαλισμού. Του σοσιαλισμού αλά ελληνικά. Της εύκολης και αδιέξοδης κριτικής σε όλα, ώστε να γίνουν όλα μπάχαλο και να κερδίσουμε το δικαίωμα να είμαστε αραχτοί και να μας ταΐζουν άλλοι.

Βέβαια, η καταστροφή της ελληνικής πιστοληπτικής ικανότητας από την κυβέρνηση ΓΑΠ ήταν στοχευμένη και εκ των προτέρων οργανωμένη. Αν ο Παπανδρέου, όμως, άναψε το φιτίλι, αυτός του έδωσε έτοιμη τη βόμβα ήταν ο σοσιαλισμός, όπως τον εφήρμοσε στην Ελλάδα ο αείμνηστος (ως καταστροφέας της χώρας) πατέρας του.

Ας εισφέρουμε στη συζήτηση μόνον ένα παράδειγμα άλλοτε κραταιάς βιομηχανία που «κοινωνικοποίησε» ο αείμνηστος. Η βιομηχανία ήταν διεθνούς ακτινοβολίας, αλλά χτυπήθηκε άσχημα από τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970. Στις αρχές του ‘80 προσπαθούσε να επιβιώσει από τον αδυσώπητο διεθνή ανταγωνισμό. Κάποια στιγμή, στο τέλος ενός μήνα, αδυνατούσε να πληρώσει τους εργαζόμενους και είχε κηρυχθεί απεργία. Υπήρχε όμως μια καλή παραγγελία για χώρα της Μέσης Ανατολής. «Ρε παιδιά, να φορτώσουμε, να πάω τις φορτωτικές στην τράπεζα να μας δώσει χρηματοδότηση και θα πληρωθείτε αμέσως», είπε ο βιομήχανος στους εργαζόμενους. Συσκέφθηκαν οι εργαζόμενοι και είπαν: «Όχι, πρώτα θα μας πληρώσεις και μετά θα δουλέψουμε»! Έγκλημα; Σου λέει, γιατί να μην γίνουμε προβληματική επιχείρηση, να μας «κοινωνικοποιήσει» ο Ανδρέας και να γίνουμε όλοι μας δημόσιοι υπάλληλοι; Όπως και έγινε…

Πόσα άλλες παρόμοιες περιπτώσεις κατάρρευσης μέσα σε λίγα μόνον χρόνια της ελληνικής παραγωγής υπάρχουν… Αυτή έτυχε να ξέρω εγώ από άνθρωπο που γνώριζε την κατάσταση. Οι πάντες όμως γνωρίζουμε πολύ καλά τι ακριβώς έγινε ειδικά στην πρώτη τετραετία του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η αναξιοκρατία – «προνόμιο» ολίγων μέχρι τότε – θέριεψε και έγινε «δημοκρατικό δικαίωμα». Αρκεί να κουνούσες πράσινη σημαία ή να ανήκες στον ευρύτερο «προοδευτικό χώρο». Στα Πανεπιστήμια, εκεί που εκπαιδεύονται τα καλύτερα μυαλά της χώρας, δόθηκαν συντάξεις 35ετίας σε όσους πανεπιστημιακούς είχαν τουλάχιστον 15 χρόνια προϋπηρεσίας ενώ σε όσους δεν είχαν 15 χρόνια υπηρεσίας δόθηκαν συντάξεις 25ετίας! Ευκατάστατοι άνθρωποι πήραν συντά