Δεν έχει νόημα....

Το τελευταίο διάστημα μόνο ένα συναίσθημα μπορείς να ξεχωρίσεις. Το φόβο. Ίσως επειδή ο φόβος κυριαρχεί σε όλες τις φάσεις της ζωής σου, από τα πιο μικρά καθημερινά πράγματα, μέχρι και διλήμματα που ολοένα και αυξάνονται από την αστάθεια της ζωής σου.
Φοβάσαι. Σε κυριεύει αυτό το συναίσθημα, σε εξουσιάζει και πλέον αυτό οδηγεί το εγώ σου. Ο φόβος σου είναι πλέον το κριτήριο που....
έχεις θεσπίσει στον εσωτερικό σου κόσμο, η εξουσία που καθοδηγεί το σώμα και την σκέψη σου.
Έχεις χάσει τον ύπνο σου επειδή φοβάσαι μη χάσεις τη δουλειά σου, μπορεί να έχεις ήδη χάσει τη δουλειά σου και τον ύπνο σου επειδή δε ξέρεις που θα πάρεις τον ύπνο σου. Η τσέπη σου έχει καταντήσει χρηματιστήριο που κοράκια αντλούν συνεχώς χρήμα. Το δικό σου χρήμα, αυτό που με αρκετό κόπο και ιδρώτα κέρδισες άξια στην τσέπη σου. Στη δική σου τσέπη, αυτή που οι γνωστοί πλέον δυνάστες σου βάζουν άγριο χέρι.
Οι δυνάστες της ζωής σου, της δική σου ζωής, των δικών σου και σίγουρα και των ζωών των παιδιών σου. Αυτοί που ενώ στο παρελθόν ένιωθες αποστροφή και αηδία για το ποιόν τους, τώρα μεταλάχθηκαν στους χειρότερους εφιάλτες σου. Εφιάλτες που δε στοιχειώνουν μόνο τα όνειρα σου και δεν επιτρέπουν στο ταλαιπωρημένο σου μυαλό να ξεκουραστεί αλλά εφιάλτες που πήραν σάρκα και οστά και ξεσκίζουν τις σάρκες σου.
Το εγώ σου βομβαρδίζεται συνεχώς με προφητικές καταστροφολογίες και ασύστολα βιάζεται η νοημοσύνη σου με τις αισχρές συγκαλύψεις των προκλητικών χειρισμών τους. Είσαι σίγουρος ότι οδηγείσαι στον πάτο του βαρελιού, λείπει μονάχα η ημερομηνία λήξης να τοποθετηθεί στο μέτωπο σου και να περιμένεις καρτερικά το τέλος σου. Σου στέρησαν το πολύτιμο αγαθό της ζωής, δε θέλεις πλέον να ζεις, δε σου χρειάζεται άλλο αυτό το συνεχές μαρτύριο της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας.
Είναι πολλές φορές που νιώθεις σαν να είσαι πεσμένος στο πεζοδρόμιο ενός πολυσύχναστου δρόμου και σε ποδοπατούν όλοι οι περαστικοί του δρόμου αυτού. Το ξέρω, πολλές φορές το νιώθω και γω αυτό. Το κεφάλι μου πιέζεται από τον πόνο που προκαλούν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό μου. Νιώθω και γω να συνθλίβεται το κρανίο μου από τα υποδήματα του συστήματος, η σκληρή πραγματικότητα που λιώνει και εξαϋλώνει τα πάντα στο διάβα της.
Μέχρις εδώ όμως. Θα επιτρέψεις σε όλα αυτά τα κοράκια να τσιμπολογάνε το ζωντανό κορμί σου? Θα γίνεις θεατής στο βιασμό της ψυχής σου? Εγκαταλείπεις έτσι εύκολα τη μάχη με δαύτους? Θα δώσεις το δικαίωμα στους εφιάλτες σου να συνεχίσουν το ποδοπάτημα του εγώ σου και να εξουσιάζουν τη ζωή σου?
Ήρθε η ώρα να αντισταθείς, να δείξεις πως το αίμα που κυλά στις φλέβες σου, είναι ζεστό και κοχλάζει. Να υψώσεις το ανάστημα σου και με τη γροθιά σου σφιγμένη ψηλά, να πολεμήσεις. Να δείξεις σε όλους αυτούς τους ξεδιάντροπους παραμυθάδες ότι δε τρως το παραμύθι τους και θα παίξεις το παιχνίδι με τους δικούς σου όρους.
Θα ζήσεις όπως θέλεις εσύ, γιατί ακριβώς η ζωή σου είναι δική σου. Ολόδικη σου. Κανένας διάβολος και κανένα δαιμόνιο δε μπορεί να σου πει πως θα