Αγγελάκι ή διαβολάκι;;;

Ας ξεχάσουμε για λίγο την θλίψη και την κατάντια της καθημερινότητας και ας ασχοληθούμε με κάτι πιο χαρούμενο και κυρίως με κάτι πιο σοβαρό! Την Παρασκευή είχα πάει σαν παιδί κι εγώ σε ένα Αποκριάτικο Πάρτυ, σε ένα απ’ τα λεγόμενα balmasque, παρόλο που δεν υπήρχαν καθόλου…μπάλες, εάν εξαιρέσεις βέβαια κάποια μεγέθη ή μάλλον…υπερμεγέθη του…χμ, στήθους αρκετών κοριτσιών, τα οποία σε παραπέμπουν στην στρογγυλή θεά! Από αυτήν την πρώιμη εισαγωγή, σίγουρα καταλάβατε, ότι το μαγαζί ήταν τίγκα σε.....
άλλου είδους...θεές και αιθέριες υπάρξεις! Ξάφνου, τα μάτια μου καρφώνονται σε μια φανταστική (αν και υλικά…πραγματική) παρουσία, σε ένα επουράνιο ή μάλλον…υπο-χθόνιο πλάσμα, αφού είχε ντυθεί διαβολάκι!

Άναυδος ον, έγινα αμέσως αντιληπτός από έναν φίλο μου, ο οποίος βλέποντάς με να… μπανίζω το γκομενάκι σαν να είχα πάθει ηλεκτροπληξία, με παροτρύνει σφόδρα, λέγοντάς μου: «Γιάννη…άντε στο διάολο!!!» Για πρώτη φορά στην ζωή μου, η συγκεκριμένη φράση μου ακούστηκε τόσο…εύηχη, και αισθητικά αποδεκτή, που απεφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή του! Πλησιάζω την…κολασμένη, δίχως να έχω σκεφθεί κάτι συγκεκριμένο να της πω! Το μόνο, που ένιωθα ήταν ένα…εγκεφαλικό κενό, με συγχωρείτε, ένα χρονικό κενό, ήθελα να γράψω! Φαντάζομαι, κάτι ανάλογο θα νιώθουν οι…απαχθέντες από τους εξωγήινους ή αυτοί, που έχουν έρθει σε επαφή με άλλου είδους…ούφο! Δεν ξέρω βέβαια εάν αυτό που βίωνα ήταν απόρροια της ταραχής μου ή της…Γεωμετρίας Riemann, η οποία κυριαρχεί στους χώρους των τεσσάρων διαστάσεων, από όπου προέρχονταν και έκοβε βόλτες το συγκεκριμένο πλάσμα!

Anyway, μόλις έχω φτάσει σε απόσταση αναπνοής, διαπιστώνω, ότι η απαστράπτουσα, εκτυφλωτική, υπερκόσμια λάμψη, την οποία εξέπεμπε η εν λόγω οντότητα, εκπορεύονταν από δυο πανέμορφα, καταπράσινα ματάκια, (ακριβώς κάτω απ’ τα κερατάκια) τα οποία θύμιζαν γαλαζοπράσινες λίμνες, που χανόσουν μέσα τους! Αυτά τα υγρά, κρυστάλλινα διαμάντια, έσβηναν κάθε φλόγα της κολάσεως και έτσι υπήρχε ισορροπία στην φυσική υπόσταση και στην στοιχειακή δομή του πλάσματος! Τώρα που έγραψα στοιχειακή…γελώ, διότι μόλις σκέφτηκα, ότι αυτό το κορίτσι είχε μέσα του και τα τρία…(όχι κακά της μοίρας του) στοιχεία της καταστροφής, ήτοι πυρ, γυνή και…λιμνοθάλασσα! Τα συνεδύαζε όλα ωσάν τα…σαμπουάν αν και δεν μπορούσα να δω τα μαλλάκια της διότι φορούσε μια κατακόκκινη περούκα!

Εν τέλει, το μόνο, που κατόρθωσα να αρθρώσω ήταν…: «Αγγελάκι ή διαβολάκι;» «Διαβολάκι!», μου απαντάει όλο ναζί! Ωπς, μου ξέφυγε ο τόνος! Νίπτω τα…πλήκτρα μου, νάζι ήθελα να γράψω! Η απάντησή της αυτή, που λέτε, δεν κάλυψε καθόλου τις εσωτερικές μου ανησυχίες αν και συνέπλεε πλήρως με τις…εξωτερικές! Δυσκολευόμουν να κατανοήσω, πώς μια τέτοια θεσπέσια οντότητα μας έρχονταν απ’ τον…όξω απ οδώ!! Γι αυτό και ξαναρωτάω: «Αγγελάκι ή διαβολάκι;;» «Διαβολάκι, διαβολάκι», μου απαντάει χαμογελώντας! Τι να πω…Δεν το χωρούσε το κεφάλι μου! Κατά συνέπεια, είχα δίκιο παραπάνω, το…κενό όντως δεν ήταν εγκεφαλικό, γι αυτό και δεν το χωρούσε….! Συνεχίζω λοιπόν ακά