To νέο νομοσχέδιο και το τέλος του φοιτητικού συνδικαλισμού

«… είχα την τύχη να ζήσω όλες τις εκφάνσεις του ελεύθερου πλέον φοιτητικού κινήματος.
Τις ατέλειωτες συζητήσεις στο αμφιθέατρο, τις συγκρούσεις με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τους αγώνες για δημοκρατικές ελευθερίες και μια καλύτερη ζωή, για ένα άλλο επίπεδο σπουδών, για την ισότητα των δύο φύλων.»

Η συγκεκριμένη παράγραφος βρίσκεται στο βιογραφικό της .....
Υπουργού Παιδείας κ. Άννας Διαμαντοπούλου. Η Υπουργός Παιδείας, αισθάνεται περήφανη που είχε την τύχη να «ζήσει όλες τις εκφάνσεις του ελεύθερου φοιτητικού κινήματος», τις «ατελείωτες συζητήσεις στο αμφιθέατρο και τις συγκρούσεις με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά» γεγονός που φανερώνει την ενεργή συμμετοχή της στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτή την αναφορά της .

Υπάρχει όμως στο νομοσχέδιο που καταθέτει σήμερα προς συζήτηση και αύριο προς ψήφιση στην Βουλή.

Πέρα από τις καινοτόμες αλλαγές που αφορούν το «Συμβούλιο Ιδρύματος» , την χρηματοδότηση, τον ρόλο του Πρύτανη και την εκλογή των καθηγητών, στο νέο νομοσχέδιο τίθεται και μια άλλη σημαντική παράμετρος: η όσο το δυνατό μικρότερη συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης των Πανεπιστημίων.

Οι φοιτητικές παρατάξεις, με τα θετικά και τα αρνητικά τους, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την ιστορία των ΑΕΙ, ειδικότερα μετά την μεταπολίτευση. Το «φοιτητικό κίνημα» ήταν εκείνο που συνέβαλλε στο Πολυτεχνείο και δίνει τον παλμό και την ένταση σε κάθε άδικο μέτρο και αλλαγή που επιβάλλουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις.

Και όμως ο «εκσυγχρονισμός» της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, δεν περιλαμβάνει τις φοιτητικές παρατάξεις, καθώς θεωρούνται «αναχρονιστικές» και προσπαθούν να μετατρέψουν το Πανεπιστήμιο σε «κομματικό φέουδο» του πολιτικού τους φορέα. Προάγουν την «αναξιοκρατία» και θέτουν φοιτητές, καθηγητές, Πρυτάνεις και ΑΕΙ υπό «καθεστώς ομηρίας». Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει καταγγελίες για τις φοιτητικές παρατάξεις. Αυτή όμως είναι η μια μεριά του ζητήματος. Η αρνητική πλευρά. Η πλευρά που δικαιολογεί την υποβάθμιση τους και οδηγεί σε έξοδο των φοιτητών από τα όργανα ελέγχου και διοίκησης των ΑΕΙ.

Υπάρχει – όπως και σε κάθε ζήτημα- μια άλλη,θετική πλευρά. Σε αυτήν οι παρατάξεις δεν είναι «ο δυνάστης των ελληνικών Πανεπιστημίων». Με την ιδεολογία πάνω στην οποία βασίζονται, και κατ επέκταση με τις ιδεολογικές διαφορές που βιώνουν μεταξύ τους, πολιτικοποιούν τους φοιτητές, τους δίνουν μια αίσθηση της πολιτικής και τους θέτουν υπό σκέψη για το «ποιον και γιατί» θα ψηφίσουν στις φοιτητικές εκλογές. Αυτό το «ποιον να ψηφίσω και γιατί να τον ψηφίσω» είναι ένα ερώτημα που σπάνια τίθεται σε σημαντικότερες εκλογικές διαδικασίες όπως εκείνη που οδηγεί στην ψήφιση της κυβέρνησης. Είναι ένα ερώτημα που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψη του ο κάθε ψηφοφόρος, είτε στις φοιτητικές είτε στις βουλευτικές εκλογές. Εδώ ο φοιτητικός συνδικαλισμός προσφέρει απλόχερα στους φοιτητές μια «βοήθεια» για το πώς πρέπει να δ