Στο βαθμό που η μνημονιακή άρθρωση...

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Στο βαθμό που η μνημονιακή άρθρωση της πολιτικής στην Ελλάδα αποτελεί πλέον για τον ΣΥΡΙΖΑ σχήμα και μέσο για την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, τα ίδια τα μνημόνια και η επιτροπεία της τρόικας στην ελληνική διακυβέρνηση μεταβάλλονται σε εγγυητές ενός ανακουφιστικού λόγου, απολύτως αντίθετου με την πολιτική ρητορεία που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αυτό αποτελεί έκφραση παράνοιας για το κόμμα.
Μιας παράνοιας που για να αποκτήσει αυθεντικά πολιτικά χαρακτηριστικά, έτσι ώστε να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία ως κάτι μοναδικό, επιθυμητό και ενδεχομένως σωτήριο, πρέπει να εμφανιστεί ως μοναδικός κληρονόμος ενός νόμου που θεσπίζει την άρνηση στον εαυτό του. Ενός νόμου που δεν είναι αυτό που ρητά καταδηλώνει, αλλά αυτό που ερμηνευτικά υποδηλώνει ή προδηλώνει με την μεσολάβηση ενός τρίτου (: παράγοντας της τρόικας ή κυβερνητικό αφήγημα περί απελευθέρωσης μέσω της επιστροφής στην χρηματαγορά). Εδώ το παρανοϊκό συνδέεται με το αριστερό μέσω της εξιδανίκευσης της ταπεινωτικής διαδικασίας εφαρμογής του τρίτου μνημονίου που πραγματοποιείται με μεγαλομανή και αυτοδίδακτο τρόπο και της παράλληλης φιλολογίας περί αναδιανομής. Αν και η μελέτη της εξέλιξης των .......
κοινωνικών δεικτών καταμαρτυρεί μεγέθυνση της συγκέντρωσης, με την φτώχεια να αποκτά δομικά και δύσκολα αναστρέψιμα στο άμεσο μέλλον χαρακτηριστικά.
Εδώ θέλει προσοχή. Η κυβερνώσα αριστερά δεν είναι μια σχιζοφρενής αριστερά όπως την ορίζουν κάμποσοι θεωρητικοί και πολιτικοί διεθνώς, καθώς δεν διακρίνεται από αυτισμό (: δεν είναι ΚΚΕ). Είναι παράδειγμα παρανοϊκής στάσης και συμπεριφοράς επειδή δομεί την αναφερόμενη ταυτότητά της στον (πολιτικό) χώρο των άλλων, μόνον που δεν υπάρχει ούτε για, ούτε μέσα, ούτε με, αλλά εναντίον - του άλλου - όσων, δηλαδή, θεσπίζει και υπηρετεί στην πράξη. Είναι μια περίπτωση όπου η αιτία της ύπαρξης θεμελιώνεται στην άρνηση της πραγματικότητας της ύπαρξης. Και αυτό διάφοροι ανόητοι αποκαλούν ρεαλισμό ή πραγματισμό!
Το μόνο ρεαλιστικό στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ είναι η παράνοια, η οποία ασφαλώς θεμελιώνεται σε κάποια αιτία καταδίωξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να καταδιώκεται όχι από αυτό που λογικά θα έπρεπε να τον καταδιώκει (: ο εαυτόςτου), αλλά από μια διαπλοκή την οποία ενσωμάτωσε και στην οποία ενσωματώθηκε. Κερδίζουν παρανοϊκοί εκλογές; Βεβαίως! Στον βαθμό που καταστήσουν την παράνοια φυσιολογική λειτουργία του κράτους και μηχανισμό ανακούφισης για την κοινωνία. Λες ο Καραμανλής να εννοούσε κάτι παρόμοιο μιλώντας για το τρελοκομείο-Ελλάς; Δεν ξέρω. Αυτό που γνωρίζω είναι πως στην προσπάθεια της αριστεράς να γλιτώσει από την σχιζοφρένεια μετά το τέλος του διπολισμού, "έπεσε" στην παράνοια με την "πρώτη φορά αριστερά" στην Ελλάδα.