Η υπονόμευση του κοινωνικού κράτους, ο ιδιωτικός τομέας και η Νέα Δεξιά.

 Γράφει ο KritikΤο κλεπτοκρατικό πολιτικό σύστημα της χώρας, μετά από 35 χρόνια συστηματικής κλοπής του δημόσιου πλούτου, εξοβελισμού του λαού από τις πολιτικές αποφάσεις και διαπλοκής με την ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία, επιχειρεί την αποφυγή λογοδοσίας μέσω της δομικής αλλαγής του κράτους. Η υπονόμευση του κοινωνικού κράτους αποτελεί το πρώτο στάδιο για την μετάλλαξη του κρατικού θεσμού και της κυβέρνησης, που ανάλογα με τα τεκταινόμενα στην ζώνη του ευρώ, μπορεί να πάρει δύο μορφές: κατοχική διοίκηση σε ένα κράτος προτεκτοράτο του ευρω-γερμανικού κυρίως κεφαλαίου, είτε διακυβέρνηση με ένα «κούφιο» αναδομημένο κράτος, του οποίου οι αρμοδιότητες έχουν μεταφερθεί στις αγορές. Το νέο μετακράτος, με μειωμένη εθνική κυριαρχία, μεταφέρει τις αρμοδιότητές του σε υπερεθνικά και υποεθνικά κέντρα, ενώ η απορρύθμιση των κολεκτιβιστικών στοιχείων του παραδοσιακού κράτους, επιφέρει μείωση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, τόσο στον...... δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.Ο ελληνικός «Σοβιετικού τύπου» δημόσιος τομέαςΒασικά μότο της γκεμπελικής προπαγάνδας-που διακινείται από τα καλοπληρωμένα δημοσιογραφικά ηχεία της κοινοβουλευτικής χούντας- είναι το τεράστιο μέγεθος του δημόσιου τομέα, που κατηγορείται ως ο τελευταίος «Σοβιετικού τύπου» στην Ευρώπη-υπονοώντας ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας που τον διεύθυνε, λάμβανε εντολές από τη Μόσχα! Τα φερέφωνα των δανειστών, πρόσφατα, μεγέθυναν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων σε 1.000.000, με σκοπό να εντείνουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, ώστε η πλειονότητα της κοινής γνώμης να συναινέσει σιωπηρά στην διάλυση του κοινωνικού κράτους και στην εντατικοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων. Η διπλή κατοχή του κράτους, από την κοινοβουλευτική χούντα και την χούντα των ευρωκρατών, κατέχει όλα τα αδιαφανή μέσα ώστε με την αλλοίωση των στατιστικών στοιχείων, να παραπλανεί, να εκβιάζει και να τρομοκρατεί, για να πραγματοποιήσει το κατά τα άλλα φιλελεύθερο πρόγραμμά της. Το αντικειμενικό μέγεθος του δημόσιου τομέαΣτην έγκυρη έκθεση του H. Handler και τριών επιπλέον πανεπιστημιακών, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής επιτροπής, (“The size and performance of public sector activities in Europe”) βασισμένη σε στοιχεία του 2003, η Ελλάδα βρίσκεται στην 15η θέση-με ποσοστό 11,4 %-αναφορικά με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, σε σύγκριση με τις ευρωπαϊκές οικονομίες, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.Από το 2003 έως σήμερα, υπολογίζεται ότι η Ελλάδα έχει ανέλθει περίπου στο μέσο ευρωπαϊκό όρο, δηλαδή στο 15%, με 768.000 υπαλλήλους κατά την πρόσφατη απογραφή, η οποία χαλκεύτηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να εμφανίσει το δημόσιο ως τον μεγάλο ασθενή και υπαίτιο της δημοσιονομικής κατάρρευσης. Αφαιρώντας τους υπαλλήλους αορίστου και ορισμένου χρόνου με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου, τους συμβασιούχους και τους αιρετούς-που παραπλανητικά περιλήφθηκαν στην απογραφή-ο τελικός αριθμός των μόνιμων υπαλλήλων είναι στις 625.738. Αν μάλιστα εξαιρέσει κανείς το σύνολο των ένστολων, του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας,