Η προοπτική μιας αγανάκτησης

 Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης  Δεν έχει σχέση αν το κίνημα των «αγανακτισμένων πολιτών», ξεκίνησε και στην Ελλάδα έπειτα από ένα σκωπτικό σχόλιο των Ισπανών συναδέλφων τους περί των Ελλήνων που κοιμούνται. Θα ήταν βέβαια πολύ καλύτερα να μη μας έβαζαν άλλοι το ξυπνητήρι, αλλά, ακόμα κι έτσι, έχει ενδιαφέρον να δούμε το ζήτημα, ή μάλλον περί τίνος μπορεί να πρόκειται.Κατ΄ αρχάς, αγανακτισμένος σημαίνει κάποιος που έφτασε στο μη περαιτέρω. Που δεν αντέχει άλλο, αλλά και που είναι οργισμένος με κάτι. Ο αγανακτισμένος, είναι κάτι το διαφορετικό από τον διαμαρτυρόμενο. Και είναι κάτι το ακόμα πιο διαφορετικό από την έννοια του πολίτη. Εδώ, αυτό που βιώνουμε μ’ αυτό το κίνημα, είναι ότι πρόκειται για αγανακτισμένους διαμαρτυρόμενους............ πολίτες. Κάτι που πριν δεν υπήρχε ως κάτι το αυτονόητο. Πριν υπήρχαν αγανακτισμένοι πολίτες, οι ίδιοι που υπάρχουν και σήμερα, αλλά για λόγους που δεν είναι της παρούσης να συζητήσουμε, είχαν αποφασίσει ενός άλλου είδους «διαμαρτυρία», που ήταν η αποχή από τα πολιτικά δρώμενα, ή καλύτερα, η αποχή από τα πολιτικά δρώμενα που χειραγωγούνταν από κομματικές δυνάμεις που στη συνείδηση του κόσμου θεωρούνται υπεύθυνες όχι μόνο για τη κρίση που βιώνουμε, μα και για τη παρακμή του πολιτικού συστήματος γενικά. Οι σημερινοί αγανακτισμένοι διαμαρτυρόμενοι πολίτες αποτελούν ένα μικρό μέρος του συνόλου των αγανακτισμένων πολιτών, που κατ’ ουσίαν δοκιμάζουν, πειραματίζονται με μια μορφή αντίδρασης (που δυνητικά και υπό προϋποθέσεις θα ήταν δυνατό να εξελιχθεί σε «αγώνα»), χωρίς κομματικά καπελώματα.
Όμως, όλη αυτή η προσπάθεια τι σημαίνει; Ότι είναι εναντίον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που εξ ορισμού περιέχει την ύπαρξη και δράση κομμάτων; Νομίζω πως όχι. Ακόμη κι αν είναι υπέρ μιας μορφής άμεσης δημοκρατίας, υπό τη μορφή δημοψηφισμάτων τουλάχιστον για τα σημαντικά ζητήματα (κάτι που κι εγώ είμαι υπέρ), και πάλι, τούτη η μορφή άμεσης λαϊκής συμμετοχής στη λήψη σημαντικών αποφάσεων, δεν καταργεί τα κόμματα. Επομένως, τούτο το κίνημα έχει τρεις εκδοχές : να εξελιχθεί το ίδιο σε πολιτική παράταξη και κόμμα, να εκφυλιστεί αφού εκτονωθεί δεόντως και τρίτον πράγματι να καπελωθεί κομματικά από κάποιο ή κάποια απ’ τα υπάρχοντα ή άλλα νέα κόμματα, από εκείνα που ήδη έχουν έρθει στον αφρό της πολιτικής θάλασσας.Από την άλλη, όσο η εξουσία ανέχεται και δεν διαλύει κάποιο κίνημα (σαν αυτό που συζητάμε), και καμιά εξουσία δεν ανέχεται κάτι που πράγματι την απειλεί, εκτός αν πρόκειται για σαφή υποτίμηση μιας πράγματι σοβαρής (από άποψη συνεπειών) κατάστασης, το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, ίσως να εκδηλώνεται όχι μόνο με την ανοχή του κυρίαρχου πολιτικού και κομματικού συστήματος, μα και με την συμπάθειά του αν όχι και τις ευχές του, υπολογίζοντας, τούτο το σύστημα, το πόσο ευεργετικό είναι το να υποστεί μια τέτοια αντίδραση σε σχέση με άλλου είδους και τύπου κοινωνικές εκρήξεις.Το ενδιαφέρον συνεπώς, είναι το τι θα συμβεί και πώς θα συμβεί, αν ποτέ τούτη η πρωτοβουλία καταστεί  μια