Mercedes T80 και το ρεκόρ που δεν έγινε ποτέ…

Ο ανταγωνισμός είναι πάντα καλό πράγμα. Οδηγεί σε νέα ρεκόρ, νέες ανακαλύψεις ακόμα και σε νέους τόπους. Και αν υπήρχε μία δεκαετία που η έννοια ανταγωνισμός πήρε ένα εντελώς καινούριο νόημα, αυτή ήταν αναμφίβολα η δεκαετία του 1930, η δεκαετία που μας οδήγησε σαν είδος πολύ κοντά στην σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή που ονομάζεται Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Περίπου από την στιγμή που ανέβηκε ο Αδόλφος Χίτλερ στην εξουσία, η Γερμανία έπρεπε να είναι η καλύτερη σε όλα και δεν άργησε πολύ ο τότε καγκελάριος της Γερμανίας

να ανακαλύψει τον συμβολισμό που έκρυβαν οι νίκες σε αγώνες μηχανοκίνητου αθλητισμού που θα προέρχονταν από την τεχνολογική υπεροχή της χώρας όσον αφορά στην ισχύ και την θέση της Γερμανίας στο παγκόσμιο στερέωμα.

Στην αρχή, ήταν τα grand prix, με τα «ασημένια βέλη» της Mercedes και της Auto Union να αναδεικνύονται σε κραταιές δυνάμεις στις πίστες με την οικονομική στήριξη φυσικά του Χίτλερ. Παράλληλα όμως, υπήρχε και ένα ακόμα «μέτωπο» στο οποίο η Γερμανία δεν είχε γευτεί την χαρά της νίκης, το μέτωπο του παγκοσμίου ρεκόρ ταχύτητας στο έδαφος. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’30, η Αγγλία κρατούσε τα ηνία σε αυτό το sport με τον Malcolm Campbell να είναι ο πρώτος άνθρωπος που έσπασε το φράγμα των 300mph, πετυχαίνοντας μέση ταχύτητα σε δύο περάσματα 485 χλμ/ώρα το 1935. Η Γερμανία προσπάθησε, μετατρέποντας αυτοκίνητα grand prix, να σπάσει το ρεκόρ αλλά σε καμία περίπτωση δεν τα κατάφερε αφού το καλύτερο που μπόρεσε ήταν τα 432,7 χλμ/ώρα του Caracciola ενώ σε αυτή της την προσπάθεια «έχασε» και τον Bernd Rosemayer… Εν τω μεταξύ, η Αγγλία συνέχισε να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο με αποκορύφωμα τα 592 χλμ/ώρα του John Cobb στα Salt Flats της Utah το 1939.

Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί για τον Χίτλερ και έτσι, με την παρότρυνση του Hans Stuck –τότε οδηγού της Auto Union- ξεκίνησε το εξαιρετικά φιλόδοξο σχέδιο κατασκευής ενός οχήματος που θα κατατρόπωνε το ρεκόρ των Άγγλων. Αρχικά, το project ανατέθηκε στην Auto Union αλλά αυτή αρνήθηκε να το αναλάβει από μόνη της και έτσι κατέληξε στην συνεργασία Mercedes – Auto Union. Στην ουσία η μοναδική συνεισφορά της Auto Union στο project ήταν με τη μορφή ανθρώπινου δυναμικού καθώς ηγέτης του project μπήκε ο Ferdinand Porsche που όπως και ο Stuck, δούλευε για την Auto Union εκείνη την περίοδο.

Στα ονόματα των Porsche και Stuck, προστέθηκαν αυτά των Henkel, γερμανού κατασκευαστή αεροσκαφών που ανέλαβε τα εξωτερικά panels, του Ernst Udet που παραχώρησε τον κινητήρα, του Josef Mickl, φημισμένου αεροδυναμιστή της εποχής και των Ελβετών Baron de Bloney και Max Klinger που «κανόνισαν» την χρηματοδότηση.

Το όχημα πήρε την ονομασία Mercedes T80 και ο πήχης όταν ξεκίνησε το project ήταν τα 550km/h. Βέβαια, όπως ανέφερα λίγο πιο πάνω, τα ρεκόρ που πέτυχαν οι Άγγλοι στα Salt Flats ανάγκασαν τον Porsche να ανεβάσει τον πήχη στα 600 χλμ/ώρα ενώ μέχρι να ολοκληρωθεί, οι στόχοι είχαν επαναπροσδιοριστεί στα –απίστευτα- 750 χλμ/ώρα!

Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώ