Ο Φερέιρα και η χαρά της υπερβολής

Κοιτάζω λίγο τα προηγούμενα και ψάχνω να βρω μια δήλωση του Ζεσουάλδο Φερέιρα με την οποία να υπόσχεται κάτι – δεν τη βρίσκω. Βρίσκω πολλές, στις οποίες μιλάει γενικά για δουλειά, βελτίωση, στόχους κτλ. Κοιτάζω και το βιογραφικό του, που είναι μεγάλο καθώς πρόκειται για άνθρωπο πάνω από 60 χρονών. Δεν διακρίνω κάποια περίοδο στην οποία να πέτυχε κάτι σημαντικό με μια ομάδα με τις δυσκολίες του εφετινού Παναθηναϊκού. Τις χρονιές που πέτυχε κάτι της προκοπής, σε ομάδες όπως η Πόρτο και η Μπενφίκα, είχε πίσω του προέδρους- θηρία: με την Πόρτο του Ντα Κόστα ειδικά έχουν πετύχει σχεδόν όλοι. Ο καλός Ζεσουάλδο ακόμα και στη Μάλαγα όπου τα χρήματα για ξόδεμα ήταν απεριόριστα, όταν βρέθηκε μόνος στο τιμόνι τα έχασε. Οχι τυχαία απολύθηκε μετά από κανά δυο μήνες. Όταν μάλιστα ο Φρέιτας τον έφερε στην Ελλάδα, τον διάλεξε γιατί πίστευε ότι ο ΠΑΟ χρειάζεται ένα πεπειραμένο προπονητή να επιβληθεί σε βεντέτες που υπήρχαν και σε αυτές που θα έρχονταν. Ο Φρέιτας ξέρετε δεν ψήφιζε... Γιώργο Παπανδρέου, αλλά νόμιζε ότι λεφτά υπάρχουν. Δεν είναι παράξενο ότι ο Ζεσουάλδο έχει μπλέξει: θα έλεγα ότι κάπως έτσι ήταν βέβαιο ότι θα συνέβαινε. Το ποδόσφαιρο που διδάσκει δεν έχει κάτι το μοντέρνο – είναι το γνωστό απλοϊκό πορτογαλικό ποδόσφαιρο, στο οποίο κανόνας είναι οι επιστροφές, η μπάλα κάτω, οι πολλές κοντινές πάσες, τα σόλα και οι ατομισμοί στην επίθεση. Είναι το ποδόσφαιρο που δημιουργεί Ρονάλντους και Χουλκ, δηλαδή παίκτες που παίρνουν τη μπάλα μόνοι τους και κάνουν κόλπα. Πέρυσι ο Παναθηναϊκός, μέσα από διάφορες περιπέτειες που δεν έχει νόημα να επαναλάβω, έπαιξε δυο μήνες καλή μπάλα βασισμένος στη δαιμονιώδη φόρμα του Λέτο, στα σπάνιας ομορφιάς γκολ του Κλέιτον, στον ενθουσιασμό του Καπίνο και στον Κουίνσι που βρήκε κάποιους να του ξαναδείξουν εκτίμηση μετά από ένα διάστημα απραξίας. Προσοχή όμως: τίποτα από όσα είχαν συμβεί εκείνο το δίμηνο δεν ήταν αποτέλεσμα ενός σχεδίου. Σχέδιο είναι να έχεις στο μυαλό σου κάτι, να το δοκιμάσεις, να δεις το παράγωγό του να γεννιέται και να βελτιώνεται. Αυτό στον περσινό Παναθηναϊκό δεν υπήρχε: η ιδέα π.χ της χρησιμοποίησης του Λέτο ως (άτυπο) φορ γεννήθηκε στο Περιστέρι όταν η ομάδα έμεινε με δέκα παίκτες και ο Φερέιρα είχε μια ιδιοφυής έκλαμψη. Το κόλπο δεν είχε ποτέ δοκιμαστεί στα φιλικά του καλοκαιριού και δεν απέδωσε τίποτα όταν το επιχείρησε με άλλους παίκτες: το έκανε με τον Καραγκούνη π.χ στο Αγρίνιο και με το Χριστοδουλόπουλο σε κάμποσες περιπτώσεις – πάντα με τραγικά αποτελέσματα. Αν κάτι είναι σχεδιασμένο, δομημένο, οργανωμένο θα αποδώσει ακόμα κι αν δεν το εξυπηρετούν μεγάλοι σταρ: σε αυτή και μόνο την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με «προπονητή- δημιουργό». Ο Φερέιρα δεν είναι παρά ένας μέτριος διαχειριστής ομάδων που έφτιαχναν άλλοι, τύποι σαν τον Ντα Κόστα π.χ. Φέτος, όταν ο ΠΑΟ του δόθηκε εν λευκώ, φάνηκαν ακόμα περισσότερο τα άγχη του: και μόνο ότι πήγε το καλοκαίρι κι αγόρασε κυρίως αμυντικούς δείχνει πόσο φοβάται ό,τι ακολουθεί. Ας του δώσουμε κι άλλο χρόνο, αφού μόνο αυτός μπορεί να διορθώσει τα λάθη του. Αλλ