Ο ΚΑΛΑΝΤΖό στον ΙΑΝΟ

Ο ΚΑΛΑΝΤΖό & η Ορχήστρα του Δρόμου με την Αγγελική Τουμπανάκη εμφανίζονται στον Ιανό σήμερα και αύριο.Ο Καλαντζό μαζί με την Αγγελική Τουμπανάκη και την Ορχήστρα του Δρόμου αυτοσχεδιάζει πάνω σε νέες και παλιές συνθέσεις και παρουσιάζει ανέκδοτα τραγούδια. Ο ίδιος μίλησε στον Αθήνα 984 και στον Αίαντα Αρτεμάκη.

Ερ. Έχετε γράψει μουσική για ταινίες και θεατρικές παραστάσεις. Υπάρχουν κοινά σημεία στην σύνθεση μουσικής για μια ταινία και μια θεατρική παράσταση;

Π.Κ. Έχει πολλά κοινά. Αν και παραδόξως, εκ των υστέρων, όταν τις βλέπει κάποιος έτσι από μακριά αυτές τις μουσικές, για κάποιο λόγο μπορεί να ξεχωρίσει πολύ εύκολα, τι είναι θεατρικό και τι είναι κινηματογραφικό. Ίσως, ένας λόγος για τον οποίο κάποιος μπορεί να τα ξεχωρίσει αυτά είναι ότι συνήθως στις μουσικές για το σινεμά χρησιμοποιεί; κάποιος ορχήστρες. Ενώ στο θέατρο που είναι και πιο περιορισμένες οι δυνατότητες είναι έτσι πιο μικρά τα σύνολα. Ίσως, να έχει να κάνει με τον ήχο. Πάντως, η θεατρική μουσική έχει κάτι λίγο πιο, να το πω, ενεργητικό. Στο σινεμά, καλείται κάποιος να κάνει πράγματα που να είναι ηχητικά - σκηνικά, πίσω από σκηνές του έργου. Θέλω να πω ότι συνοδεύει κάποιος συναισθηματικές καταστάσεις πίσω από την ταινία. Στο θέατρο η μουσική είναι περισσότερο αυτό που λένε οι Γάλλοι, entracte (διάλειμμα). Δηλαδή, μουσικές, οι οποίες βοηθάνε τα περάσματα από σκηνή σε σκηνή. Οπότε είναι πιο εξωστρεφής. Δεν ξέρω, αν γίνομαι κατανοητός. Ίσως, είναι λίγο τεχνικό αυτό αλλά στο βάθος το καταλαβαίνει κάποιος. Η μουσική για το θέατρο έχει πολύ μεγάλη δόση... πώς να το πω; Σα να παίζει κάποιος ένα κομμάτι «γέφυρα» για να περάσει σε μια επόμενη σκηνή. Πράγμα που στο σινεμά δεν συμβαίνει τόσο πολύ. Μάλλον άλλοτε συμβαίνει και άλλοτε όχι.

Ερ. Θα ήθελα το σχόλιό σας για τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην χώρα μας. Βία, ανεργία, οικονομική κρίση.

Π.Κ. Κοιτάξτε. Ακούγονται συνέχεια, όλοι λένε πια για αυτήν την ιστορία και όλοι έχουμε γίνει σα γιατροί που έχουμε την διάγνωση αλλά δεν έχουμε την θεραπεία. Οι δικές μου οι «κεραίες» λένε ότι αυτό το πράγμα έχει στομώσει, έχει βάλει σε μία χύτρα μια πολύ ισχυρή βία, η οποία δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να εκραγεί. Αυτό το μακιεβελικό κόλπο με τον αόρατο εχθρό που λέγεται δανειστής, ο οποίος έρχεται ας πούμε και σιγά, σιγά σου τρώει τις σάρκες, είναι ιδιοφυές. Ιδιοφυής ας πούμε συνωμοσία που ξέρει πολύ καλά να ανακατεύει ενοχές με ευθύνες με «μαζί τα φάγαμε», με διάφορους ευφημισμούς. Ότι εμείς είμαστε οι εκλεγμένοι που είναι ντροπή και αίσχος που καθόμαστε ακόμα και ακούμε αυτά τα πράγματα. Νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος έχει σταματήσει να ακούει και τις τηλεοράσεις και όλα αυτά, διότι πώς γίνεται, ας το πούμε, να λες ότι θα σώσεις μία χώρα, εάν ο κόσμος που σε ακούει θεωρεί ότι, όταν θα σωθεί αυτή η χώρα, αυτός δεν θα είναι μέσα σ' αυτήν την χώρα. Δεν θα υπάρχει πια μέσα σε αυτήν την χώρα. Δηλαδή αυτή η χώρα που θέλουν να σώσουν, περιέχει εσένα και εμένα; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα, το οποίο αναδύεται τουλάχιστον στην συνείδηση μου αυτήν την στιγμή. Αυτή η χώρα είναι τα άσπαρτα ψηλά βουνά και οι κάμποι; Ή είμαι και εγώ μέσα σε αυτήν και εσείς και όλοι μας;

Ερ. Ας περάσουμε σε ένα άλλο θέμα. Στην εποχή του διαδικτύου και της πειρατείας, μπορεί να σταθεί μια δισκογραφική εταιρεία και ρωτάω, γιατί, αν δεν κάνω λάθος ημερολογιακά, το 2003 ξεκινήσατε με την σύζυγο σας το CANTINI, την δισκογραφική εταιρεία.

Π.Κ. Κοιτάξτε, δεν χρειάζεστε εμένα για να σας το απαντήσω. Κοιτάξτε τις πολύ πιο «αρχαίες» από εμάς και σημαντικότερες σε ρεπερτόριο φυσικά, τις πολυεθνικές. Μία, μία εγκαταλείπουν το πλοίο. Δηλαδή αυτήν τη στιγμή κάποιες υπολειτουργούν και σε κάποιες δεν υπάρχει καν τηλέφωνο για να πάρεις ας το πούμε για να ζητήσεις κάποιον να μιλήσεις για δικαιώματα ή οτιδήποτε άλλο. Στην ουσία, είναι αυτό που λέμε, ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος. Είναι η κρίση και επιπλέον αυτής έχει να αντιμετωπίσει και την πειρατεία. Που στην ουσία, αν ήθελα να την μεταφέρω αυτήν την λογική του τζάμπα στην υπόλοιπη ζωή, εγώ θα έπρεπε κανονικά να σταματάω μπροστά σε ένα βενζινάδικο, να βάζω βενζίνη και να σηκώνομαι να φεύγω τζάμπα. Θα έπρεπε να μπαίνω στο σούπερ μάρκετ και να παίρνω ό,τι θέλω από τρόφιμα, τζάμπα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος δηλαδή... Ποτέ δεν κατάλαβα αυτήν την λογική του τζάμπα διαδίκτυο που ξεκινούσε ακόμα και από πρώην πρωθυπουργούς της Ελλάδος και υπουργούς εξωτερικών, διάφορους ηλίθιους, οι οποίοι θεωρούσαν ότι: ωραία, τώρα που τα κάναμε όλα τζάμπα και που δεν αξίζει κάποιος να ηχογραφεί και που βούλιαξαν τα στούντιο και οι μουσικοί, να το πω έτσι, ψωμολυσσάνε, τι έγινε δηλαδή; Και σταμάτησαν τα τοπικά ρεπερτόρια. Θα ακούμε όλοι Lady Gaga, ωραία, συγχαρητήρια.

Ερ. Τα επόμενα βήματα σας; Πού θα βγάλετε τον χειμώνα;

Π.Κ. Αυτό που θέλω να κάνω ιδανικά είναι να πάρω την ορχήστρα του δρόμου και να τα γυρίσουμε. Ας πούμε, να παίξουμε εδώ στην Αθήνα, να πάμε στην Θεσσαλονίκη και να πάμε όπου αλλού ο κόσμος έχει όρεξη να ακούσει την μουσική μας και τα τραγούδια αυτά που γράφω και την φωνή της Αγγελικής. Τα παιξίματά μας. Και να κάνουμε αυτό, την μαγεία που ασκεί η μουσική σε αυτές τις δύο ώρες που περνάνε, που για κάποιο λόγο μας ξανακάνει να νιώθουμε άνθρωποι.

Ερ. Θα ήθελα μια διαφορετική - περίεργη ιστορία από όλη την μουσική σας διαδρομή. Κάτι που μπορεί να σας έχει μείνει στην μνήμη. Αστείο, άσχημο, τραγικό, ο,τιδήποτε.

Π.Κ. Είμαι 21 - 22 χρονών. Έχω γνωρίσει τον Μάνο Χατζηδάκι. Και στα πήγαιν' έλα των σπουδών μου τότε στην Αγγλία, οι σπουδές μου είναι πάνω στην κλασσική κιθάρα και έχω ας πούμε την πω σήμερα, μωροφιλοδοξία, ότι μέσα από αυτήν την γνωριμία (και νομίζω ότι μου είχε και μια συμπάθεια) και εγώ αισθανόμουν ότι έτσι έπαιρνα πολλά από αυτόν και μάθαινα. Και όπως όλοι, ας το πούμε, σημαντικοί άνθρωποι ξέρουν ότι το μάθημα γίνεται στο διάλλειμα και όχι στην ώρα του μαθήματος. Δεν υπήρχε δηλαδή ποτέ μάθημα σε αυτά τα πράγματα. Περπατάμε οι δυο μας ένα βράδυ να πάμε να συναντήσουμε έτσι κάποιους άλλους, εκεί στην Ρηγίλλης την κατηφόρα, και γυρνάω και του λέω, έτσι με λίγο θράσος της ηλικίας: «Μάνο, πως θα σου φαινόταν να έγραφες κάτι σαν ένα κονσέρτο για κιθάρα»; Εκεί, ήταν το μυαλό μου την εποχή εκείνη. Και γυρνάει λοιπόν και με κοιτάει και μου λέει: «Εγώ όλα αυτά τα θεωρώ ηχητικούς αυνανισμούς». Εγώ τα χάνω για λίγο γιατί δεν μίλαγε έτσι, σπανιότατα δηλαδή, και γυρνάω και του λέω και λίγο παρεξηγημένος: «Καλά όλα αυτά που κάνω όλα αυτά τα χρόνια είναι αυνανισμοί; Δηλαδή ο Μπαχ που παίζω;...". Η κλασσική μουσική ήταν το ενδιαφέρον μου τότε. Το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει, μου λέει, είναι το τραγούδι. "Αυτά τα τρία λεπτά που συμπίπτει η μελωδία, που πέφτει - το έχει γράψει κίολας - σε ένα κρεβάτι, η μελωδία με τον στίχο και την ερμηνεία. Και γίνεται μια ιδανική... είναι αυτό που λέει, τώρα θα τον παραφράσω αλλά ο Γ. Μαρξ που φλερτάρει με δυο κυρίες λέει: «Εμείς οι τρεις θα γινόμασταν το τέλειο ζευγάρι». Εν πάση περιπτώσει, αυτό μόνο με ενδιαφέρει". Αν και εκείνη την ώρα ομολογώ ότι μάλλον το πήρα στραβά, δηλαδή ήταν ένα όχι. Αλλά, μετά από λίγα χρόνια, άρχισα σιγά, σιγά να καταλαβαίνω, τι ήταν αυτό ακριβώς που εννοούσε. Το πόσο μωροφιλόδοξοι είναι όλοι οι συνθέτες του τραγουδιού στην Ελλάδα, οι οποίοι γυρνάνε και θέλουν να γράφουν συμφωνίες και ορατόρια, και πόσο σημαντικότερα είναι αυτά τα τρία λεπτά που έγραψαν κάποτε στα νιάτα τους ή όταν ήταν μεσήλικες, το πούμε. Τότε που δεν είχαν ανάγκη από την κρατική αναγνώριση, από τους θεσμούς, να τους θαυμάσουν. Και το μόνο πράγμα που τους ένοιαζε ήταν να γράφουν τραγούδια. Αυτά τα φοβερά τρία λεπτά, που όταν πετύχουν, είναι όπως το «yesterday» το «κάνε λίγο υπομονή». Είναι ό,τι ωραιότερο συμβαίνει στις στιγμές όλων μας.

Τραγούδια που ξεπήδησαν από μονόστηλα εφημερίδων. Καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες, με τεράστια και καμία σημασία, ιστορίες μοιραίες, μες τα πάθη και τα λάθη, που στο τέλος τις τρώει η λήθη. Ιστορίες και δράματα, αγωνίες για κλάματα που αύριο θα πέσουν να σκεπάσουν το πάτωμα μην το λερώσουν οι μπογιές.

Περισσότερες πληροφορίες:

Παίζουν και τραγουδούν:

Παναγιώτης Καλαντζόπουλος κιθάρες

Κλέωνας Αντωνίου κιθάρες

Γιώργος Παλαμιώτης μπάσσο

Άγγελος Πολυχρόνου κρουστά

Αγγελική Τουμπανάκη τραγούδι

Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος συνθέτης μουσικής και τραγουδιών που έχουν "ντύσει" ιστορίες για το γυαλί και το πανί, ασχολήθηκε με την τέχνη της μελωδικής μουσικής και εξελίχθηκε σ' έναν ιδιόρρυθμο δημιουργό της γενιάς του. Από τα 90's έως σήμερα, έγραψε μερικά από τα πιο μεστά κομμάτια της εποχής μας: «Με τα Μάτια Κλειστά», «Λευκό μου Γιασεμί», "Summertime in Prague", «Να 'χα Δυο Ζωές»... γράφω, όπως λέει, "μουσική και στίχους σχεδόν για όποιον μου το ζητήσει..."

Η Αγγελική Τουμπανάκη, είναι jazz vocalist και η δημιουργός των "Aggeliki Toubanaki & Buzz Bastardz". Μία φωνή με πολλά πρόσωπα, ευέλικτη και θεατρική, ενσαρκώνει άλλοτε μια εκρηκτική τσιγγάνα άλλοτε μια αιθέρια γαλλίδα κι άλλοτε χρησιμοποιεί την φωνή σαν μουσικό όργανο.

Στην νέα αυτή παράσταση, ο Καλαντζόπουλος ξεκινά με βάση την κιθαριστική σύμπραξη με το Κλέωνα Αντωνίου (Mode Plagal), μεταξύ ηλεκτρικού κι ακουστικού ήχου, δύο νέα μέλη της μπάντας ο Γιώργος Παλαμιώτης, ένας μουσικός που επεκτείνει τα όρια του μπάσσου σε μουσικά τοπία με ισχυρές δονήσεις και ο Άγγελος Πολυχρόνου, ιδρυτικό μέλος των QUILOMBO ένας περιπετειώδης κρουστός που έχει ταξιδέψει μίλια γιά να μάθει τα μυστικά των ρυθμών. Ο Καλαντζό μαζί με την Αγγελική Τουμπανάκη και την Ορχήστρα του Δρόμου αυτοσχεδιάζει πάνω σε νέες και παλιές συνθέσεις και παρουσιάζει ανέκδοτα τραγούδια.

Η "Ορχήστρα του Δρόμου" παίζει, χορεύει, διηγείται σε μια παράδοξη συλλογή από pop -art μελόδραμα, τραγικές ειδήσεις, κωμικές δηλώσεις, jazz riffs και θολές προσευχές.

Είσοδος: 10€ / Ελάχιστη κατανάλωση: 6€

Πληροφορίες - Κρατήσεις: IANOS | τηλ. 210 32 17 810, Σταδίου 24 - Αθήνα

Προπώληση εισιτηρίων στα ταμεία του ΙΑΝΟΥ: Σταδίου 24 & Golden Hall (Λ. Κηφισίας 37Α, Μαρούσι) και στο www.ianos.gr

Η βραδιά θα μεταδίδεται ζωντανά από τo ianosradio.gr

Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00