Δημοκρατία και δυσανεξία

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Είμαστε ένας λαός ο οποίος έχει την εκπληκτική εκείνη ικανότητα να μετατρέπει τις διαφορές απόψεων για ένα ζήτημα, σε εμφύλιο σπαραγμό, εκδηλώνοντας κάθε είδους ακρότητα για το παραμικρό.

Στο προσκήνιο των ημερών και με αφορμή αμφιλεγόμενες (επιστημονικά και πολιτικά) δηλώσεις για ορισμένες πλευρές του νεοελληνικού αφηγήματος, η χώρα παραλίγο να χωριστεί στα δύο με βαριές κατηγορίες να εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν.

Η απουσία παραδόσεων στο διάλογο, οι ερασιτέχνες δοκησίσοφοι με ύφος εκατό καρδιναλίων, ο παραγκωνισμός της αυστηρής επιστημονικής

σκέψης από τα σκουπίδια που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και η αυτόματη αναπαραγωγή τους από ανθρώπους, η σχέση των οποίων με τον επιστημονικό λόγο περιορίζεται στην πρόταση κομπογιαννίτικου γιατροσοφιού για τις μαγουλάδες, δημιούργησαν (όχι για πρώτη, ούτε και για τελευταία φορά) μιαν ατμόσφαιρα αποφοράς και σήψης.

Τα πράγματα, όπως και άλλες φορές, ξέφυγαν από την παράθεση επιχειρημάτων και απόψεων και οδηγήθηκαν σε αλληλοκατηγορίες, σε προτάσεις εξοστρακισμού των «ενόχων» του μεγάλου ανομήματος της αμφισβήτησης των παραδεδομένων απόψεων και στη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος, θαρρείς και η χώρα, η κοινωνία, οι πολίτες δεν έχουν άλλα σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούν.

Συμπεριφορές οπαδικού χαρακτήρα, ιπποδρόμια γεμάτα όχλο να περιμένει την επόμενη ανθρωποθυσία, οπλαρχηγοί και υπερασπιστές της ιστορίας και της τιμής του γένους, βγήκαν στη σκηνή αυτού του ετερόκλητου μπουλουκιού για να παίξει τη κακογραμμένη και κακοσκηνοθετημένη παράσταση του.

Η δυσανεξία προς τη γνώμη του Άλλου (ιδίως αν αυτός αποτελεί το κόκκινο πανί για ορισμένους) έχει καταστεί πλέον το μοναδικό εργαλείο, ο μοναδικός «τρόπος» διεξαγωγής του ανάπηρου και ελλειμματικού διαλόγου στη χώρα Το γεγονός αυτό είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας των ανεπούλωτων τραυμάτων του δημοκρατικού πολιτεύματος, για την ίαση των οποίων ελάχιστο ενδιαφέρον επιδεικνύουν τόσο οι πολιτικοί όσο και οι πολίτες. Αμφότεροι είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή χαώδη κατάσταση, το έλλειμμα ψυχραιμίας, την απουσία παραδόσεων και την καλλιέργεια της δυσανεξίας ως τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς.

Όπως στη φύση, έτσι και στη κοινωνία, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Η δυσανεξία που αποτελεί σήμερα το state of mind μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, είναι το απότοκο μιας αποσαθρωμένης παιδείας και εκπαίδευσης που ταλανίζεται ανάμεσα στην αρχαιοπληξία, τη θρησκοληψία, την απουσία μακροχρόνιου προγραμματισμού, τα δεινά του πελατειακού κράτους, την ημιμάθεια, τις ιδεολογικές εμμονές και τις στρεβλώσεις της κομματοκρατίας.

Η κατάσταση αυτή δεν θα αλλάξει μέσα σε μια μέρα ή σε ένα χρόνο. Θα τραβήξει σε μάκρος. Θα απαιτηθούν πολλά χρόνια προσπαθειών για να αλλάξει. Αν θα αλλάξει τελικά. Και οι προσπάθειες θα πρέπει να ξεκινήσουν από την εκ βάθρων αναδιοργάνωση και του εκπαιδευτικού συστήματος που ψυχορραγεί εδώ και πολλά χρόνια, αλλά από την ριζική αλλαγή των νοοτροπιών. Στην ιστορία, συνήθως, αυτό απαιτεί κατ' ελάχιστον μία γενιά. Υπό την προϋπόθεση βέβαια, ότι πολλοί θα πάψουν να πιστεύουν στην ύπαρξη των Ελλοχίμ.