Παραδόσεις εκτός

Στην εποχή μου, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ξεκινούσα πρωί πρωί για να φθάσω στη Σχολή μου έγκαιρα και να προλάβω να μπω στο αμφιθέατρο προτού κλείσει η πόρτα στις 7 η ώρα ακριβώς.   Όποιος δεν ήταν εκεί στην ώρα του, έμενε απέξω και έπαιρνε απουσία από το μάθημα.

Το μεγάλο αμφιθέατρο της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών επί της οδού Σόλωνος γέμιζε πάντοτε ασφυκτικά.  Το μάθημα της Φυσικής, που παρέδιδε τότε ο καθηγητής Καίσαρας Αλεξόπουλος, παρακολουθούσαν φοιτητές από πολλά τμήματα της Σχολής.

Ένα λεπτό μετά τις 7 εμφανιζόταν ο καθηγητής με λευκή εργαστηριακή μπλούζα κρατώντας στο χέρι το αναμμένο πούρο του.  Συνοδευόταν από τους επιμελητές και τους βοηθούς του.  Αμέσως επικρατούσε απόλυτη ησυχία!   Ο καθηγητής, αφού πρώτα απηύθυνε προς το ακροατήριο την καλημέρα του, έδινε αμέσως τίτλο στο μάθημα που θα ακολουθούσε.

Πίσω του, δύο μεγάλοι συρόμενοι πίνακες γέμιζαν με σύμβολα, εξισώσεις και μονάδες μέτρησης σχετικά με το αντικείμενο της διάλεξης.  Εμπρός του, επάνω σε ένα πελώριο πάγκο οι βοηθοί είχαν από τα ξημερώματα τοποθετήσει όργανα και συσκευές για τα πειράματα που θα παρουσίαζε ζωντανά ο καθηγητής.

Την εκτέλεση των πειραμάτων αναλάμβαναν οι βοηθοί, ενώ την ίδια στιγμή ο καθηγητής εξηγούσε το φαινόμενο βάσει της θεωρίας που ο ίδιος είχε μόλις παρουσιάσει.  Έτσι, η επαλήθευση της θεωρίας γινόταν εκεί μπροστά στα μάτια μας.   Την επιτυχία των πειραμάτων συνόδευαν αμέσως τα θερμά χειροκροτήματα προς τον καθηγητή και την ομάδα του.

Με την ολοκλήρωση του μαθήματος, ο καθηγητής αποχωρούσε και οι βοηθοί έπαιρναν αμέσως απουσίες.  Γράφαμε σε ένα χαρτί το όνομά μας και το παραδίδαμε στους βοηθούς, οι οποίοι προς στιγμήν μετατρέπονταν σε απουσιολόγους.    

Αυτές οι παραδόσεις γίνονταν πρωί πρωί διότι ακολουθούσε μέσα στη μέρα μια μακρά σειρά ασκήσεων και πειραμάτων στα εργαστήρια της Σχολής.  Καθημερινά, ακόμη και Σάββατο, είχαμε δουλειά από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα.   Τον χειμώνα φθάναμε στη Σχολή νύχτα και επιστρέφαμε στα σπίτια μας πάλι νύχτα για να συνεχίσουμε το διάβασμα εκεί.

Όλη η ζωή μας ήταν το Πανεπιστήμιο.  Οι φίλοι μας ήταν κυρίως συμφοιτητές μας στο ίδιο Τμήμα.  Τα μεσημέρια, σε ένα μικρό διάλειμμα, τρώγαμε μαζί στα γρήγορα κάτι λίγο σε ένα μικρό καφενείο εκεί δίπλα στη Σχολή, φορώντας τις λευκές μπλούζες μας.   Γνωριζόμασταν όλοι με τα μικρά μας ονόματα.

Από ακαδημαϊκής πλευράς, τα μαθήματα δύσκολα και οι εξετάσεις κάθε εβδομάδα πολλές και πολύ αυστηρές.  Κάθε μέρα παραδόσεις, εργαστήρια, βιβλιοθήκες και μετά ατελείωτες ώρες διαβάσματος, μελέτης και ασκήσεων στο σπίτι, συχνά μέχρι πρωϊας.   

Η ανάμνηση εκείνων των χρόνων παραμένει ανεξίτηλη στο μυαλό μου.  Ειδικά αυτόν τον καιρό που βλέπω πώς σπουδάζουν οι νέοι φοιτητές, κλεισμένοι σπίτι τους, καθισμένοι μπροστά σε έναν υπολογιστή, πατώντας πλήκτρα και κοιτάζοντας μια οθόνη.   

Είναι η εποχή της εξ αποστάσεως μάθησης.  Ή των «παραδόσεων εκτός» όπως θα έλεγε και ο καθηγητής Μπαμπινιώτης.   Και αυτό το «εκτός» είναι που πραγματικά με γεμίζει θλίψη.  Και ειλικρινώς δεν ξέρω τι άλλο να πω παρά μόνο να ευχηθώ να κλείσουν κάποια στιγμή αυτές οι οθόνες και να ανοίξουν ξανά οι πόρτες των αμφιθεάτρων.    

Γιατί – κακά τα ψέμματα – αυτές οι σπουδές «εκτός» είναι για εμένα εκτός πραγματικότητος.  Ή έτσι αισθάνομαι εγώ προσωπικά έχοντας τις δικές μου εμπειρίες ως φοιτητής.

Κι ας έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε…

To άρθρο Παραδόσεις εκτός δημοσιεύτηκε στο NewsIT .