Υπόκωφη βία

Για τα παιδιά που πετάνε φωτοβολίδες, μπαίνουν με κουκούλες δίπλα σε γυναίκες και παιδιά παικτών, σπάνε καθίσματα, δεν τίθεται θέμα πατρότητας. Οι "βιολογικοί" γονείς τους, αυτοί που τα εκτρέφουν οπαδικά, είναι οι πρόεδροι με τις υβριστικές δηλώσεις τους, τα παπαγαλάκια κάποιων εντύπων και το Κράτος που απλά παρακολουθεί.

Όλα τα ΜΜΕ πήραν φωτιά. Αναμφισβήτητα το όλο έργο είναι αισχρό και οι εκτελεστές του καταδικαστέοι. Όμως έχω μία εμμονή, να προσπαθώ να βλέπω τα γεγονότα πιο πλατειά και πασχίζω να κατανοήσω το περιβάλλον που καθιστά

Έχω την άποψη ότι όλα αυτά που διαδραματίστηκαν επωάζουν σε ένα περιβάλλον που συστηματικά ευνοεί την "υπόκωφη βία" (δανείζομαι τον όρο και την επιχειρηματολογία του Χ.Μ. Μουτσόπουλου από τα ΝΕΑ).

Η υπόκωφη βία δεν είναι απαραίτητο να παίρνει τη μορφή φωτοβολίδων, επιθέσεων, σπασιμάτων. Προκύπτει "ως η μονομερής και ανενδοίαστη επιβολή του ισχυρού στον αδύνατο, ή ως συστηματική προαγωγή ατομικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, εις βάρος του συλλογικού συμφέροντος, κατά παράβαση κανόνων".

Τουτέστιν, ατιμωρησία των ισχυρών, μηδενική αξιολόγηση των διαιτητών, διοχέτευση όλων των μεθοδεύσεων στις παρακάτω βαθμίδες και κατηγορίες του αθλήματος, μη επάνδρωση διοικητικών θέσεων με εξειδικευμένο και άξιο προσωπικό, χειραγώγηση του Τύπου.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η εξουσία γίνεται καθεστώς, διαιτητές αποτελούν πιόνια, μανατζερ στήνουν μαγαζάκια, πρόεδροι νιώθουν αβοήθητοι και ανεβαίνουν σε "τρένα", προπονητές λειτουργούν στο ψέμα και κάθε λογής - λογής υπάνθρωποι βρίσκουν κατάλυμα.

Μήπως συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω, οι φωτοβολίδες και τα έκτροπα απλά είναι απλά το κερασάκι στη τούρτα;

Και για να μην με θεωρείτε μηδενιστή, θα πω τούτο: το basketball με την ποιότητά του και τη φύση του ως άθλημα, πάντα ενέπνεε και ήταν μπροστά από την εποχή του: ΧΑΝΘ, Πανελλήνιος, Άρης, Γκάλης, Εθνική ομάδα και ένα σωρό άλλα. Αρκεί να ξαναγυρίσει στις αρχές και στις αληθινές αξίες που το αξίωσαν. Το ψέμα πια δεν περνά, δεν έχει αξία. Το μόνο που εξυπηρετεί είναι το υπερεγώ κάποιων.

Καλημέρα και καλή τύχη.

Δημήτρης Γαλάνης