Τους αξίζει…

Ο Γιώργος και ο Αργύρης είναι πρώτα απ’ όλα καλοί φίλοι. Η εικοσαετής και βάλε γνωριμία μας μου επιτρέπει να έχω ξεκάθαρη άποψη για τον χαρακτήρα, τις προπονητικές ικανότητες και τις φιλοδοξίες τους. Τα έφερε λοιπόν έτσι η μοίρα των δύο "αιώνιων" αντιπάλων Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού που αποφάσισαν ταυτόχρονα να εμπιστευτούν τις τύχες των ομάδων τους στον Γιώργο Μπαρτζώκα και τον Αργύρη Πεδουλάκη.

Μία κίνηση

που κακά τα ψέματα δεν θα μπορούσε να γίνει κάτω από άλλες συνθήκες πλην των φετινών. Οι δύο λαοφιλέστερες ομάδες στη χώρα, βλέπετε, δεν δικαιούντω καν στο παρελθόν της τελευταίας εικοσαετίας (ίσως και παραπάνω...) να εμπιστευτούν την άκρη του πάγκου τους σε δύο προπονητές "αυτού" του βεληνεκούς.

Οχι ότι ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης δεν είναι άξιοι ή ικανοί να κουμαντάρουν δύο τόσο μεγάλα καράβια, το αντίθετο μάλιστα. Ομως οι υπερβολικές απαιτήσεις του κόσμου των ομάδων αυτών, το "πρεστίζ" και το όνομα που έχουν φτιάξει στη μπασκετική πιάτσα δεν τους επέτρεπε να συμβιβαστούν με οτιδήποτε λιγότερο από έναν... Ομπράντοβιτς και έναν Ιβκοβιτς.

Εφτασε όμως η στιγμή που "υποχρεώθηκαν" από τις περιστάσεις να το κάνουν. Και κατά την ταπεινή μου άποψη αξίζει και για τις ομάδες και πολύ περισσότερο για τους ίδιους, τον Γιώργο και τον Αργύρη να σηκώσουν το γάντι της πρόκλησης.

Εχοντας περάσει κοντά ένα εικοσαήμερο από την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τους δύο Ελληνες προπονητές και έχοντας πλέον ένα σαφές δείγμα των κινήσεων των διοικήσεων των ομάδων τους όσον αφορά στη στελέχωση του ρόστερ παρότι φαινομενικά οι αποστολές τους μοιάζουν εντελώς διαφορετικές, είναι πέρα για πέρα ίδιες.

Ο μεν Μπαρτζώκας θα έχει την ευτυχία να δουλέψει πάνω σε μία στέρεη βάση. Αυτή σχεδόν ολόκληρης της ομάδας που την προηγούμενη σεζόν σήκωσε κούπα εντός και εκτός συνόρων. Και τι κούπα! Την κορυφαία. Οι ανανεώσεις όλου του κορμού της ομάδας, η παραμονή των σταρ αλλά και των "χαμάληδων", η ενίσχυση με τον Μαυροειδή και με 2 ακόμη Αμερικανούς και ου μην και έναν ακόμη κοινοτικό καθιστά τον Ολυμπιακό πριν καν ξεκινήσει η σεζόν το Νο1 φαβορί για τον τίτλο στην Α1.

Και εδώ είναι ο βαθμός δυσκολίας για τον Μπαρτζώκα. Ναι μεν οποιαδήποτε σύγκριση με τον Ιβκοβιτς (όπως αντίστοιχα του Πεδουλάκη με τον Ομπράντοβιτς) είναι άτοπη, άδικη και εκτός πραγματικότητας, όμως κακά τα ψέματα. Οτιδήποτε άλλο για τον κόουτς Μπαρτζώκα από την κατάκτηση έστω του πρωταθλήματος Ελλάδας θα θεωρηθεί (κατ’ εμέ πάντως δεν θα είναι) αποτυχία. Και γράφω θα θεωρηθεί εννοώντας τον κόσμο, τον Τύπο, την κοινή γνώμη που αναπόφευκτα σε περίπτωση απώλειας του τίτλου θα θυμηθεί τον Ντούντα και τα κατορθώματά του.

Αντίστοιχα ο Πεδουλάκης ανέλαβε το τεράστιο ρίσκο να μπει στο κοστούμι του αξεπέραστου Ζοτς. Ενός προπονητή του οποίου ο "Αρτζι" ήταν ίσως ο πιο φανατικός οπαδός όλα τα χρόνια της κυριαρχίας του εντός και εκτός Ελλάδας. Για τον Πεδουλάκη και πιστεύω ότι το γνώριζε πριν πει το "ναι" στους πράσινους, θα είναι μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Οχι μόνο να κουμαντάρει τ