Ούτε μια… τουφεκιά!

Αν κι επισήμως τίποτα δεν έχει ειπωθεί, μοιάζει να είναι "κοινό μυστικό" ότι ο ΠΣΑΚ συμφώνησε, χωρίς να ηχήσει κροτάλισμα όπλου για τη μετατροπή του 3 (Αμερικανοί) - 3 (Κοινοτικοί) σε 4 (Αμερικανοί) - 2 (κοινοτικοί).

Είχα την τύχη να συνομιλήσω με αρκετά παιδιά που αγωνίζονται στην Α1 (ή στις παρυφές της) και ειλικρινά δεν βρήκα ούτε έναν να συμφωνεί με αυτή τη μετατροπή.

Ενδεχομένως οι "φίλοι" μου να κινούνται στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και να μην έχουν ορθή κρίση. Δεν αποτελεί γκάλοπ

(δημοσκόπηση κατά το ελληνικότερο) αυτή η μονομερής καταγραφή σκέψεων, αλλά -έτσι κι αλλιώς- δεν έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στις δημοσκοπήσεις.

Θαρρώ ότι ο ΠΣΑΚ όφειλε να υπερασπιστεί το 3-3, ακόμα κι αν τελικά το αποτέλεσμα "έγραφε" 4-2, καθώς η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Ελλήνων παικτών είναι σύμφυτη με την ύπαρξή του. Βεβαίως, οι μετέχοντες στις διεργασίες θα διατηρήσουν υψηλά ποσοστά δημοτικότητας στις κείμενες αρχές (ΕΣΑΚΕ, ΕΟΚ), όμως αναρωτιέμαι αυτός ήταν ο σκοπός της ανάμειξής τους με τα κοινά;

Σε μια χώρα που οι μισθοί (μοιραία και των επαγγελματιών καλαθοσφαιριστών) καταρρακώνονται, που η ανεργία έρχεται να συμπληρώσει το καθεστώτος απληρωσιάς, που οι καλοπληρωτές παράγοντες είναι είδος εν εκλείψει, θαρρώ ότι η αύξηση των Αμερικανών δεν είναι παρά ακόμα ένα πρόβλημα.

Ο ΠΣΑΚ έχει να προσφέρει αν βρίσκεται σε διαρκή (όχι στείρα, αλλά σταθερή) αντιπολίτευση, διαφορετικά μάλλον δεν έχει λόγο ύπαρξης. Οσάκις οι εργατοπατέρες τα βρίσκουν με την εργοδοσία, το τίμημα πληρώνει ο κόσμος της παραγωγής και αυτό δεν είναι ούτε σημερινό φαινόμενο, ούτε πατέντα των μπασκετοσυνδικαλιστών.

Γνωρίζω πως εμείς θα αποτελέσουμε (ξανά) την εξαίρεση στον κανόνα, καθώς οι "απέναντι αναλυτές" θα σπεύσουν να συγχαρούν τον ΠΣΑΚ για τη γενναία απόφαση, η οποία είναι στα μέτρα των παραγόντων (άρα σε βάρος των καλαθοσφαιριστών).

Για να μην χρειαστεί να επιστρέψω κι αφού με έχει ενθουσιάσει το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε", ένα μικρό απόσπασμα":

"… Τη σκυτάλη αναλαμβάνουν οι "αναλυτές". Πρόκειται για τους ενσωματωμένους στην υπηρεσία του "αφεντικού" ιδεολογικούς κομάντος, τους επιφορτισμένους με την αποστολή να δικαιολογούν τη βαρβαρότητα, επικαλούμενοι ως αιτία το αποτέλεσμα.
… Ιδού το "σκεπτικό" που προσφέρουν ανερυθρίαστα οι γυμνοσάλιαγκες που ενδημούν στις Αυλές των χορτάτων.
… Αυτή είναι η "τετράγωνη λογική" τους. Μια "λογική", που -πολύ λογικά- μας βοηθάει να αντιληφθούμε τι ακριβώς εννοούσε ο Τάσος Λειβαδίτης σε εκείνον τον στίχο του: "Άγιο μίσος / δος μου το χέρι σου"!

Όποιος κατάλαβε… κατάλαβε…

[email protected]