Τελείωσαν οι... ψυχές του!

Ομολογώ πως δεν με εξέπληξε η απόλυση του Αργύρη Πεδουλάκη. Ηταν κάτι προδιαγεγραμμένο. Δεν θα γινόταν σήμερα (8/3/2014), θα γινόταν έπειτα από μερικές εβδομάδες. Και αν προκρινόταν ο Παναθηναϊκός στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας, θα έπαιρνε νέα παράταση «ζωής» μέχρι την επόμενη κρίση, που θα καθιστούσε εκ νέου επισφαλή τη θέση του. Το timing, όμως, προκάλεσε έκπληξη, διότι σε ομάδες τέτοιου βεληνεκούς δεν συνηθίζεται να πραγματοποιείται

Ο χαρακτηρισμός «εφτάψυχος», που έχω αποδώσει κατά καιρούς στον Πεδουλάκη είναι ό,τι πιο εύστοχο έχω σκεφτεί για τη σύντομη, όπως αποδείχθηκε, θητεία του στον Παναθηναϊκό. Γλίτωσε αρκετές φορές την απόλυση, με πιο «χτυπητές» περιπτώσεις την περυσινή νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ (79-68, στις 15/11/2012) και τη φετινή επικράτηση επί του Ολυμπιακού στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, πάλι στο ΟΑΚΑ (67-59, στις 23/12/2013).

Εχουν υπάρξει και άλλες φορές, κατά τις οποίες ο Πεδουλάκης… ξόδεψε κάποιες από τις εφτά ψυχές του, όλες, όμως, είχαν κοινό παρονομαστή: ο Παναθηναϊκός κέρδιζε, ενώ από την Λαμποράλ Κούτσα, την ουραγό του Ε' Ομίλου, μια μετριότατη ομάδα και χωρίς βαθμολογικό κίνητρο, έχασε ή μάλλον ταπεινώθηκε στο γήπεδό του και πλέον κινδυνεύει σοβαρά να αποκλειστεί από τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Ετσι, όπως είναι η εικόνα του, παρά την απόλυση του προπονητή, που μερικές φορές λειτουργεί ως «ηλεκτροσόκ», η πρόκριση στους «8» εξακολουθεί να μοιάζει με δυσεπίλυτο γρίφο.

Η αλήθεια είναι ότι η αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού, στα περισσότερα ματς, δεν άρεσε στον πρόεδρο της ΚΑΕ Δημήτρη Γιαννακόπουλο, δεν άρεσε στους περισσότερους οπαδούς, δεν άρεσε στους περισσότερους δημοσιογράφους. Ερχόταν, όμως, μια νίκη επί του Ολυμπιακού και λειτουργούσε ως βάλσαμο, φούσκωνε προσωρινά την αυτοπεποίθηση της ομάδας, αλλά ήταν αδύνατο να κρύψει τα αγωνιστικά προβλήματά της (που έχουν αναλυθεί διεξοδικά), να… μειώσει τον μέσον όρο ηλικίας των παικτών και να την ωθήσει στο να παίζει πιο ελκυστικό μπάσκετ.

Ξέχωρα από την εικόνα στο παρκέ, ο πρόεδρος της ΚΑΕ δεν ήταν ικανοποιημένος από τη διαχείριση του ρόστερ εκ μέρους του προπονητή. Ούτε αυτό θα πρέπει να εκπλήσσει όσους ασχολούνται με τον επαγγελματικό αθλητισμό και έχουν συναναστραφεί στοιχειωδώς παράγοντες, προπονητές και παίκτες. Ολοι οι (μεγαλο)ιδιοκτήτες κι αν όχι όλοι οι περισσότεροι, έχουν άποψη για το ρόστερ και τη διαχείρισή του. Παλαιότερα, το σχολίαζα αρνητικά, αλλά τώρα δεν τους κατηγορώ. Είναι το χόμπι τους και μάλιστα ακριβό, επομένως νομιμοποιούνται ως έναν βαθμό να έχουν άποψη για το ρόστερ. Κάποιες φορές και να υπογράψουν με έναν παίκτη που τους αρέσει ή που είδαν στο… NBA Jam.

Εξ όσων γνωρίζω, δεν ήταν τέτοια η σχέση Γιαννακόπουλου - Πεδουλάκη. Ο ιδιοκτήτης πλήρωνε και πληρώνει τα χρήματα για τη συγκρότηση του ρόστερ, αλλά δεν έχω αντενδείξεις ότι ο προπονητής έκανε τις εισηγήσεις του στις περισσότερες περιπτώσεις. Και αν υπήρχαν ελάχιστες, για τις οποίες έδειχνε την προτίμησή του ο πρόεδρος (Καπόνο, Φώτσης, Μπατίστ κλπ) ο Πεδουλάκης έδινε την έγκρισή του. Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, γιατί δεν είμαι μέσα στην εκάστοτε ομάδα, αλλά εκτιμώ πως ο Γιαννακόπουλος δεν «φόρτωσε» παίκτες στον Πεδουλάκη. Αν αυτό αποτελεί διαστρέβλωση της αλήθειας, ας το διαψεύσει ο έμπειρος κόουτς. Μην πει κανείς για τον Κινέζο Πινγκ Σανγκ, απλούστατα γιατί ήταν μονίμως εκτός δωδεκάδας.

Για αυτό τον ενόχλησε το ροτέισον, με αποκορύφωμα το ματς με την Λαμποράλ: Μαυροκεφαλίδης DNP, Παππάς DNP, Μπατίστ 4'08'', Γιάνκοβιτς 8'14''. Αυτά είναι τα προφανή. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο Δ. Γιαννακόπουλος χρεώνει στον Πεδουλάκη την επιμονή του για ενίσχυση πριν και κατά τη διάρκεια του Top16, κάτι που έβγαινε στα ΜΜΕ και φυσικά έφτανε στα αφτιά του ιδιοκτήτη, ο οποίος είναι της άποψης ότι ο Πεδουλάκης είχε όλο τον χρόνο να συγκροτήσει ένα επαρκές ρόστερ το περασμένο καλοκαίρι, ούτως ώστε να μπορούσε να καλύψει τυχόν τραυματισμούς σε όλες τις θέσεις. Κυρίως του πόιντ γκαρντ Ρόκο Ούκιτς, που όλο αυτό τον καιρό αγωνίζεται με σοβαρό πρόβλημα στους αχίλλειους και του σέντερ Στεφάν Λάσμε, ο οποίος εμφανίστηκε στην κλήρωση της Α1 με πατερίτσες και «τρόμαξε», ώσπου να βρει ρυθμό. Παρ' όλα αυτά, η ομάδα ενισχύθηκε με την προσθήκη του Ζακ Ράιτ, που όμως δεν άλλαξε θεαματικά την εικόνα...

Ο Λάσμε, πάντως, μετά την απογοητευτική, στα όρια της αδιαφορίας, εμφάνισή του απέναντι στην Λαμποράλ Κούτσα, συζητήθηκε πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε συμπαίκτη του. Οχι μόνο από οπαδούς, που πάνω στη ζοχάδα τους μπορεί και να προσπέρασαν την αρνητική εικόνα του (5 π. με 2/4 δ., 7 ρ., 3 λ.), ούτε από δημοσιογράφους, αλλά από αντιπάλους, ακόμη και από συμπαίκτες. Ο Λάσμε, έμαθα, επικαλέστηκε ενοχλήσεις στο στομάχι. Κάποιοι διατηρούν ενστάσεις, εγώ δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω. Στο παρκέ, όμως, περπατούσε, δεν έτρεχε και αυτή είναι η αλήθεια, πέρα από την οποιαδήποτε αιτία.

Θεωρώ ότι αυτό είναι και το… ζουμί. Αν ο Λάσμε ή ο κάθε Λάσμε, αναφέρομαι στον Γκαμπονέζο γιατί αυτός περπατούσε, δεν εμπνεόταν άλλο από τον Πεδουλάκη, τότε το «διαζύγιο» ήταν αναπόφευκτο, και αυτό δεν θα ίσχυε μόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά σε οποιαδήποτε ομάδα. Ουσιαστικά, με τα λεγόμενά του, ο 50χρονος κόουτς ανέλαβε την ευθύνη για την ήττα λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «βγάλαμε ενέργεια μόνο στο τελευταίο δεκάλεπτο». Από τη στιγμή, που παύει να εμπνέει ο κόουτς τους παίκτες του, αν ισχύει αυτό στην περίπτωση του Πεδουλάκη, η απόλυση ή η παραίτηση είναι φυσικό επακόλουθο. Ουδείς, πάντως, μπορεί να μειώσει το θάρρος του να αναλάβει το τιμόνι στην πιο δύσκολη στροφή και την αποτελεσματικότητά του στον Παναθηναϊκό: Ενα πρωτάθλημα με «sweep» επί του Ολυμπιακού, δύο Κύπελλα Ελλάδος και το πλεονέκτημα της έδρας στα φετινά πλέι οφ. Ομπράντοβιτς δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ, αλλά δεν το λες και μικρό πράγμα...