Στέλιος Κοντούδης στο basketblog.gr: «Αξέχαστη η διαδρομή μέσα στον χρόνο»

Ο Πανερυθραϊκός είχε επικρατήσει στο κλειστό του Αγίου Θωμά του Αμαρουσίου (4/5) όταν ο Στέλιος Κοντούδης, ο εμβληματικός αρχηγός των «ερυθρόλευκων» της Νέας Ερυθραίας ανακοίνωνε με συγκίνηση στα αποδυτήρια, σε συμπαίκτες και προπονητές, την αποχώρηση του από την ενεργό δράση.

Όταν το 2000 ο 42χρονος γκαρντ άφηνε τον Δούκα για να μετακομίσει λίγο βορειότερα, και τη Νέα Ερυθραία, σίγουρα δεν είχε φανταστεί ότι 14 χρόνια μετά θα είχε

καταφέρει να ζήσει με την ομάδα της...καρδιάς του σχεδόν τα πάντα, από μεγάλες χαρές ως και λύπες, σε ένα σωματείο που το όνομα του θα μείνει για πάντα συνυφασμένο και άρρηκτα δεμένο μαζί του. Ο Κοντούδης όλα αυτά τα χρόνια με την αγωνιστική ποιότητα του αλλά και το απαράμιλλο ήθος του άφησε βαθύ το στίγμα του στις Εθνικές κατηγορίες, ενώ συγκινητικό ήταν το γεγονός όταν στο μπαράζ κατάταξης με τον Πευκοχώρι στον Βόλο, αντικαταστάθηκε από τον 12χρονο υιό του, τον Μανώλη.

Ο αρχηγός του Πανερυθραϊκού μίλησε στο basketblog.gr, στο οποίο μοιράστηκε τις σκέψεις του για την πορεία του στον χρόνο, για την αποχώρηση του, αλλά και νέα πρόκληση στην καριέρα του που ακούει στο εγχείρημα...προπονητική.

Για την απόφασή του να αποχωρήσει και το πως αισθάνεται ο Κοντούδης μας τόνισε: «Οφείλω να ομολογήσω ότι αισθάνομαι πολύ περίεργα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει το να σταματάς. Το δύσκολο για μένα θα έρθει σίγουρα στα τέλη Αυγούστου, αρχές Σεπτεμβρίου όπου όλο αυτό θα γίνει κατανοητό, καθώς δεν θα δώσω το παρών στην καθιερωμένη προετοιμασία. Ο χειμώνας θα είναι δύσκολος, αλλά δεν είμαι ούτε λυπημένος, ούτε στεναχωρημένος με την απόφαση μου, καθώς ήταν απόφαση της στιγμής, αλλά η αλήθεια είναι ότι την περίμενα αυτή τη στιγμή. Υπήρχαν πολλοί λόγοι που έπρεπε να σταματήσω. Ακολουθώ σχολή προπονητικής και από την στιγμή που αποφάσισα να το κάνω, θέλω να το κάνω σωστά, και θεωρώ ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. Επίσης έχω μια οικογένεια με δυο παιδιά, υπάρχει κόπωση από την πρωινή δουλεία, αλλά σίγουρα δεν θα απομακρυνθώ από το μπάσκετ και την ομάδα».

Για το αν θα παραμείνει στον αθλητισμό και για τον σκοπό του στην προπονητική: «Η αλήθεια είναι ότι με ότι καταπιάνομαι θέλω να το κάνω σωστά, είμαι τελειομανής. Σαν παίκτης ήμουνα πάντα αρκετά πειθαρχημένος και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Δεν σταμάτησα, και ούτε πρόκειται να σταματήσω τον αθλητισμό καθώς καθημερινά τρέχω πολύ και γυμνάζομαι. Ο στόχος μου είναι να συνεχίσω στην οικογένεια του Πανερυθραϊκού, στις ακαδημίες του συλλόγου, με στόχο να βελτιώνω παίκτες, αυτό είναι κάτι που με εξιτάρει. Επιθυμία μου είναι να βελτιώνω αθλητές και παίκτες που βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο κυρίως σε ατομικό επίπεδο, είναι κάτι που με εξιτάρει. Θέλω να περνάω στον αθλητή κάτι το καινούργιο, κάτι το διαφορετικό».

Στην συνέχεια μας μίλησε για την πορεία του στον Πανερυθραϊκό, και τι του αφήνει η διαδρομή τόσων ετών: «Όταν βρίσκεσαι σε ομάδες, ζεις την δική σου διαδρομή μαζί με αυτές. Εγώ σαν άνθρωπος αλλά και αθλητής έχω μάθει να δένομαι με τις ομάδες τις οποίες υπηρέτησα. Πριν έρθω στον Πανερυθραίκό βρισκόμουν για πέντε χρόνια στον Δούκα, ο οποίος αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου» για να συνεχίσει: «Όταν ήρθα στην ομάδα στα 30 μου χρόνια, στην Β' ΕΣΚΑ δεν περίμενα όλο αυτό που επρόκειτο να ζήσω. Για 14 χρόνια στο «Στ.Καλαϊτζής» έκανα κάτι παραπάνω από φίλους, γνώρισα πολλούς συμπαίκτες,τους οποίους ευχαριστώ έναν έναν, και δεν περίμενα να ζήσω τις καλύτερες μπασκετικές στιγμές μου σε αυτή την ομάδα. Στον Πανερυθραϊκό έζησα έντονα τον πρωταθλητισμό καθώς η ομάδα από την Β' ΕΣΚΑ βρέθηκε στην Α2, πραγματοποιήσαμε μεγάλη πορεία, ενώ ενεργοποιήσαμε τον κόσμο της περιοχής ώστε να ασχοληθεί με την ομάδα, η οποία απέκτησε τον δικό της κοινό που πραγματικά τις συμπαραστέκεται και την αγαπάει».

Για το ταξίδι του με την ομάδα, και τους σταθμούς σε αυτά τα 14 χρόνια, τι κρατάει και τα συναισθήματα του: «Όσο και αν σου κάνει εντύπωση αυτά που μου έμειναν πιο έντονα ήταν οι αποτυχίες, σε ένα γενικά πολύ όμορφο ταξίδι. Μιλώντας για αποτυχία, αλλά μια μια χρονιά σταθμός η οποία μας έκανε όλους σοφότερους, αναφέρομαι στην πρώτη μας χρονιά στην Α2 (2008-2009) όπου νομίσαμε ότι σπαταλώντας χρήματα για μεταγραφές μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα, αλλά χάσαμε την έννοια ομάδα, και ίσως δεν ξέραμε τα όρια μας, και έτσι ενώ ξεκινήσαμε με στόχο ακόμα και την άνοδο ήρθε ο υποβιβασμός. Από εκεί και πέρα η ομάδα άλλαξε λογική και αυτό οφείλεται κατά πολύ στον Δημήτρη Χουχουλή. Γίναμε ομάδα, και με πολύ χαμηλότερο μπάτζετ, αλλά με μπασκετική λογική καταφέραμε να επιστρέψουμε αμέσως στην Α2. Ο Δημήτρης Χουχουλής είναι ένας άνθρωπος ο οποίος τρέχει για τα πάντα αναφορικά με τον Πανερυθραϊκό, καθώς δεν είναι μόνο ο προπονητής. Ασχολείται με πολλά πράγματα και αγαπάει πολύ τον σύλλογο, και αυτό που έχει καταφέρει είναι σπάνιο για το επαγγελματικό μπάσκετ».

Αναφορικά με το γεγονός ότι ο Πανερυθραϊκός δυο χρονιές τερμάτισε 4ος με πολύ χαμηλό μπάτζετ ο Κοντούδης ανέφερε: «Όπως είπα και παραπάνω, το κομμάτι του Δημήτρη Χουχουλή είναι σπάνιο, καθώς με χαμηλό μπάτζετ έχει δημιουργήσει μια ομάδα τόσο αποτελεσματική, η οποία έχει την έννοια ομάδα συνυφασμένη στο είναι της. Οφείλω να ομολογήσω ότι πριν ξεκινήσει η φετινή σεζόν φοβήθηκα για την παραμονή, σε ένα πολύ δύσκολο όμιλο όπως αυτός του Νότου της Β΄Εθνικής. Ωστόσο τα καταφέραμε και η χρονιά θεωρείται άκρως επιτυχημένη, πραγματοποιώντας ουσιαστικά πορεία πρωταθλητισμού. Την φετινή περίοδο καταφέραμε να πετούμε τόσες εκτός έδρας όσες πετύχαμε το 2007-2008 που ανεβήκαμε στην Α2, ενώ χάσαμε και πολλά παιχνίδια στον πόντο. Όπως έχουμε τονίσει και ως ομάδα και ως λογική δεν πρόκειται να χαριστούμε σε κανέναν, καθώς ποτέ κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα».

Για τα παιχνίδια σταθμούς, που θα του μείνουν χαραγμένα και αξέχαστα: «Είναι πολλά τα παιχνίδια, τι να πρωτοθυμηθώ σε αυτά τα 14 χρόνια. Θυμάμαι έντονα το παιχνίδι που κερδίσαμε με τον Πανελευσινιακό την δεύτερη χρονιά στην Β΄Εθνική και ανεβήκαμε, θυμάμαι έντονα την χρονιά που κερδίσαμε το Ρέθυμνο, που είχε ανέβει στην Α1, και παραμείναμε στην Α2. Επίσης το παιχνίδι που κερδίσαμε στην Τρίπολη και σωθήκαμε και παραμείναμε στην Α2. Ήταν πολύ έντονο παιχνίδι. Στα άσχημα παιχνίδια τοποθετώ το τελευταίο παιχνίδι στην Θεσσαλονίκη στην ΜΕΝΤ, όταν υποβιβαστήκαμε και σώθηκε ο Ερμής Λαγκαδά».

Στο παιχνίδι με τον Πευκοχώρι ο 12χρονος υιός του, ο Μανώλης τον αντικατέστησε σε μια πολύ όμορφη στιγμή με τον ίδιο να τονίζει: «Ήταν το καλύτερο τέλος που μπορούσε να μου συμβεί, δεν το περίμενα να γίνει έτσι. Ο Μανώλης είναι πολύ καλός, κάνει προπονήσεις και με το αντρικό, του αρέσει και φυσικά προέρχεται από αθλητική οικογένεια. Εγώ δεν θέλω να το βλέπω σαν γονιός, και είμαι πολύ αυστηρός μαζί του. Η πλάκα είναι ότι στεναχωρήθηκε τώρα που σταμάτησα γιατί νομίζει ότι θα σταματήσει να είναι μέλος της ομάδας, καθώς από πολύ μικρό, από 6 χρονών, τον παίρνω μαζί μου στις αποστολές της ομάδας. Το μέλλον είναι μπροστά του, γιατί το γουστάρει πολύ το μπάσκετ».

Για τους ανθρώπους που θέλει να ευχαριστήσει και του έμειναν χαραγμένοι όλα αυτά τα χρόνια: «Θέλω να ευχαριστήσω τον Δημήτρη Χουχουλή που εκτός από κουμπάρος μου είναι και πολύ καλός μου φίλος. Ωστόσο παρά την σχέση μας, κρατήσαμε πάντα τις αποστάσεις μας μέχρι παρεξηγήσεως, γιατί μέσα στο γήπεδο ο Δημήτρης ήταν ο προπονητής, και εγώ ο παίκτης και ποτέ δεν είχα κάνει επέμβαση σε ότι έλεγε, αυτό ήταν νόμος. Ο Δημήτρης με στήριξε σε όλα μέσα και έξω από το μπάσκετ. Δεν έχω ζήσει πολλούς προέδρους αλλά ο Δημήτρης Μανωλόπουλος είναι διαφορετικός και πολύ σωστός σε όλα του και πάνω από όλα άνθρωπος, ενώ αδικήθηκε σε κάποια πράγματα. Ότι είπε όλα αυτά τα χρόνια το τήρησε στο ακέραιο, υπήρχε διοικητική αξιοπιστία και για έναν οικογενειάρχη σαν εμένα που υπολόγιζε σε αυτή τη δουλειά ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Ο πρόεδρος όσο ενθουσιώδες είναι τόσο εύκολα απογοητεύεται ενώ κρατάει χαμηλούς τόνους, Για προσωπική του χαρά θα μπορούσε να φτάσει με την ομάδα ψηλότερα. Επίσης πολλά μπράβο ανήκουν στον Σπύρο Γριβέα και Διονύση Κατσιώτη που τρέχουν εδώ και πέντε χρόνια την ομάδα, και είναι πολύ σημαντικά πρόσωπα για τον σύλλογο».

Ενώ για τους σημαντικούς συμπαίκτες είπε: «Όλοι οι συμπαίκτες μου ήταν και είναι ξεχωριστοί. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Παύλο Κουτουζή, τον Βαγγέλη Βουρτζούμη, τον Μπάμπη Σκουζή, τον Δημήτρη Γεώργαρο, τον Αλέξανδρο Γριμπαβιώτη, τον Φίλιππο Χόμπσον, τον Παναγιώτη Ντουμάμη, τους ξένους που πέρασαν από την ομάδα μας, και τους τωρινούς Τάσο Καλλιανιώτη, Στέφανο Σολωμό, και βέβαια όσους ξεχνάω που είναι πάρα πολλοί».