Περσινή πληγή

Εύκολη λεία είναι ο Ηλίας Ζούρος. Το να χάνεις την ευκαιρία για πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου από τη Νιγηρία δεν είναι το πιο εύπεπτο πράγμα. Ειδικά όταν προηγείσαι με 12 πόντους στο ημίχρονο, ειδικά όταν οι αντίπαλοι έχουν μέχρι το 30' μόλις 1/16 τρίποντα. Και δεν είναι τόσο το… 1, όσο οι 16 προσπάθειες που δείχνουν πως οι Αφρικανοί δεν είναι "μύστες" του μπάσκετ, αλλά άτεχνα παιδιά με διάθεση, που πηδάνε ψηλά, που παλεύουν, που ζουν το όνειρό τους.

Ναι, έχει ευθύνη ο ομοσπονδιακός τεχνικός, αλλά όχι τόσο γι' αυτό καθ' αυτό το παιχνίδι με τη Νιγηρία. Ο αποκλεισμός είναι απότοκο

μιας γενικότερης υπεροπτικής αντίληψης, που ξεκινά από την κορυφή και φτάνει ως τη βάση.

Η "επίσημη αγαπημένη" φωνάζει ότι δεν έχει σέντερ. Ο Μπουρούσης έκανε εξαιρετική δουλειά στην επίθεση, αλλά η άμυνα ήταν ξέφραγο αμπέλι. Μόνο ο αντίπαλος προπονητής δεν πήρε επιθετικό ριμπάουντ, αλλά μήπως δεν είχε προβλήματα στο "ζωγραφιστό" και στα προηγούμενα δύο ματς η ομάδα. Μόνο που εκεί η διαφορά ήταν… χαώδης.

Ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης είναι επισήμως τραυματίας. Θυμάται κανείς το "μου είπαν πως μια κοπέλα έπαθε αποκόλληση" του Γιώργου Βασιλακόπουλου πέρυσι; Από τότε χάσαμε τον πιο αξιόπιστο σέντερ μας. Κι ο Κώστας Κουφός υποβλήθηκε σε επέμβαση. Μήπως θυμάται κανείς πώς τον μεταχειριστήκαμε από το καλοκαίρι του 2009 στην Πολωνία και δώθε;

Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, παίκτης που κινείται μεταξύ "4" και "5", επίσης είναι τραυματίας. Κακός συγχρονισμός. Μήπως θυμάται κανείς πώς αντιμετώπισε η ηγεσία της ομοσπονδίας το πρόβλημα με τη μητέρα του; Αλήθεια, σε αυτή την Εθνική δεν έχει θέση ο Ίαν Βουγιούκας; Αφού δεν υπάρχει καθαρό σέντερ…

Ακόμα και παιδιά της ΕΣΚΑ γνωρίζουν ότι το ριμπάουντ είναι ομαδική υπόθεση, όμως όταν πρώτος ριμπάουντερ είναι ο Σπανούλης, τότε έχεις πρόβλημα. Όταν κάνουν πάρτι κάτω από το καλάθι σου, τότε μοιραία θα πληρώσεις ακριβά το υπεροπτικό της προηγούμενης συμπεριφοράς σου.
Η περσινή πληγή απλά μας πόνεσε φέτος. Και πόνεσε πολύ. Η Εθνική παραμένει "επίσημη αγαπημένη" μας κι ας μην δώσει το "παρών" στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πάλεψε κι όπως έχει νικήσει ανώτερους αντιπάλους (ΗΠΑ), έτσι έχασε από μια ομάδα κατώτερης αξίας, αλλά που της άξιζε η νίκη, για την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε.
Οι ήττες λένε πως έχουν διδακτικό χαρακτήρα. Αντί να "σταυρώσουμε" τον Ζούρο και τους παίκτες, καλό είναι να ξαναδούμε (όλοι μας) τις δικές μας ευθύνες. Γιατί όταν μια ομάδα με τόσες επιλογές στους ψηλούς μένει με κατά συνθήκη σέντερ, όταν μια ομάδα που έχει 24-26 παίκτες ανάμεσα στους οποίους μπορεί να επιλεγούν οι 12 καλύτεροι μοιάζει να μην έχει εναλλακτικές, τότε κάτι έχει στραβώσει.

Αρνούμαι να ασχοληθώ με το αν έγινε φάουλ στον Σπανούλη. Φτηνές δικαιολογίες, που δεν αρμόζουν σε μια τόσο πλούσια σε ιστορία και επιτυχίες Εθνική ομάδα. Ας μην το φτάναμε ως εκεί…

[email protected]