Μηδένα προ του τέλους μακάριζε …!

Το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ τελείωσε, το αποτέλεσμα ήταν λογικό και αναμενόμενο, από αυτά που είχαμε δει τόσο στο πρώτο παιχνίδι την περασμένη εβδομάδα, όσο και από το δεύτερο στο ΣΕΦ την Δευτέρα. Θα παραθέσω και πάλι απλές διαπιστώσεις και σκέψεις όπως τις είδα στο σημερινό παιχνίδι. Πρώτα από όλα το ψυχολογικό δεν έπαιξε κανένα ρόλο, δηλαδή ο Παναθηναϊκός δεν έχασε επειδή είχε γνωρίσει

βαριά ήττα στο ΣΕΦ την Δευτέρα ή ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε το παιχνίδι επειδή είχε κάνει ένα υγιεινό περίπατο, αναφερόμενος και πάλι στο ίδιο παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ενέργεια, που οφείλεται αυτό, σίγουρα δεν έχει να κάνει ούτε με το μ.ο ηλικίας που ακούω και διαβάζω, ούτε και με το βαρύ του πρόγραμμα, αφού εδώ και ένα μήνα ουσιαστικά όπως και πέρσι άλλωστε που δεν είχε δώσει το παρόν στο Φάιναλ Φορ, δεν έχει και τόσο επίπονο πρόγραμμα. Έχει καμία σχέση ο φετινός Παναθηναϊκός με τον περσινό στους τελικούς; Ουδεμία…

Με τον Διαμαντίδη να παίζει 38 λεπτά, είναι λογικό να περιμένεις ότι στο τέλος δεν θα έχει την φρεσκάδα άμα το ματς πάει στην μία φάση, μπορούσε να κάνει διαφορετικά, μπορεί και όχι και ειδικά με τις εμφανίσεις που έχει κάνει ο αρχηγός μέχρι στιγμής. Δεν είναι ούτε δική του ευθύνη ούτε και του Αλβέρτη, που παίζει 35 λεπτά όλη την σεζόν. Ο Παναθηναϊκός στα μέτρα του το είχε το ματς, στους 65-70 πόντους το πήγε εκεί που μπορεί να το κερδίζει, αλλά το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να κάνει σκορ, ειδικά όταν δεν του πηγαίνει το σουτ στο τρίποντο. Και με 1/20 τρίποντα στο πρώτο ματς και με 4/18 στο σημερινό ήταν λογικό ότι το ένα από τα δύο θα το χάσει. Περίμενε κανείς ότι μετά από 1 ½ χρόνο που έχει μάθει να παίζει με αυτό τον τρόπο μέσα σε ένα δίμηνο θα μπορούσε να έχει αλλάξει τόσο θεαματικά το παιχνίδι του; Η περιφέρεια του είναι και ντεφορμέ, αλλά είναι και ελλιπής. Ο Παναθηναϊκός παίζει από το ξεκίνημα της σεζόν, με μείον ένα βασικό παίκτη και ο λόγος για τον Ούκιτς. Δεν είναι ότι δεν θέλει ο άνθρωπος, αλλά δεν μπορεί, τώρα ποιος έκανε λάθος διάγνωση με την περίπτωση του και πήρε το ρίσκο, θα το μάθουμε εν ευθέτω χρόνο, αλλά σίγουρα έχει εκτεθεί και έχει εκθέσει και την ομάδα.

Από εκεί και πέρα και η επιλογή του Ράιτ, ατυχής κρίνεται, μπορεί πέρσι να βγήκε ο Κάρι, ο οποίος και αυτός φέτος είναι όλη την χρονιά σχεδόν αλλού για αλλού και στους τελικούς ακόμα περισσότερο, αλλά δεν είναι κάθε χρόνο τα ίδια, άλλο Μπάμπεργκ, άλλο Παναθηναϊκός και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί ήρθε ένας παίκτης με αυτά τα στοιχεία, όταν υπήρχε ο Παππάς και δεν πήρε ένα διαφορετικό περιφερειακό ή έστω παίκτη σε άλλη θέση. Ο Μπράμος είναι και αυτός ντεφορμέ εδώ και καιρό και έτσι έχει μείνει μόνος του ο Διαμαντίδης και ο Ματσιούλις που και αυτός δεν έκανε κανένα τρομερό παιχνίδι, αλλά παλεύει. Τα λάθη είναι αυτά που στοίχισαν σε μεγάλο βαθμό στο σημερινό παιχνίδι στον Παναθηναϊκό, στο γεγονός ότι όταν σπατάλησε πολύ ενέργεια και μάζεψε το παιχνίδι στο 30-36 δέχθηκε τρία τρίποντα στην συνέχεια και μέχρι να ανασυνταχθεί και πάλι έτρεχε, το ότι φέτος δεν μπορεί να στήσει καλά τα σκριν και τα πικ εν ρολ και τις συνεργασίες του, το ότι έχασε κρίσιμα ριμπάουντ, γιατί δεν είχε ούτε πρώτο και πολύ περισσότερο και δεύτερο άλμα, αλλά το πιο σημαντικό για εμένα και θα τα πούμε μόλις τελειώσουν οι τελικοί, ότι η ευθύνη έρχεται από το ξεκίνημα της σεζόν και από τον τρόπο που είχε στήσει την ομάδα ο Πεδουλάκης. Δεν μπορεί, ούτε ο Αλβέρτης, ούτε ο Φιλ Τζάκσον, να αλλάξει μία ομάδα που δεν είναι δική του και που έχει μάθει να παίζει επί 1 ½ χρόνο «τεπελένι».

Πέρσι μπορεί να βρήκε τον Ολυμπιακό να είναι σκασμένος, από την ευρωλίγκα και τον ίδιο να κάνει εξαιρετικά παιχνίδια στους τελικούς και να παίρνει δίκαια τον τίτλο αλλά φέτος δείχνει ότι δεν θα τα καταφέρει με την ίδια συνταγή. Γιατί ίδια συνταγή είναι… Πάμε στον Ολυμπιακό τώρα. Αν έχανε και το σημερινό παιχνίδι, όπως κινδύνεψε να το κάνει στο τέλος, τότε στο επόμενο ματς θα έπρεπε να καθίσει ο Τόμις στον πάγκο, μαζί με τους Αγγελόπουλους. Καθυστερήσεις στο μπάσκετ και δεν μπορεί να παίζεις. Καλή η δικαιολογία ότι έχεις να κερδίσεις 25 χρόνια δεν ξέρω και εγώ πόσα μέσα στο ΟΑΚΑ, αλλά πώς να κερδίσεις αν φοβάσαι μόνιμα. Για τρία δεκάλεπτα ο Ολυμπιακός το κέρδιζε το ματς, στο τελευταίο πήγε να το κλέψει. Ο Ολυμπιακός διάβασε πολύ καλά την άμυνα του Παναθηναϊκού, ειδικά στον τρόπο που έπαιξε τους ψηλούς του με τις λόμπες, είχε πολύ καλά ποσοστά στα σουτ και ψυχραιμία και το πιο σημαντικό ότι κατάφερε να χτίσει διαφορά και να ελέγχει το παιχνίδι με τον Σπανούλη να είναι στον πάγκο και να παίζει μόνο για 25 λεπτά και να είναι φρέσκος και ξεθολωμένος στην τελευταία περίοδο.

Ο Μπαρτζώκας, σχεδίασε αρκετά καλά την άμυνα του, προτίμησε να δυσκολέψει αρκετά το σουτ του ΠΑΟ και να ρισκάρει μέσα από το ζωγραφιστό, κατάφερε με την άμυνα του να βγάλει από νωρίς από το παιχνίδι τον Μαυροκεφαλίδη και χωρίς να πάρει το τρομερό παιχνίδι από κανένα παίκτη του να μοιράσει το σκορ και τις προσπάθειες αναλογικά που να αναγκάσουν τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να επικεντρώσει την άμυνα του. Όταν πήγαινε να κλείσει την ρακέτα του, τον χτυπούσε με το σουτ και όταν άνοιγε την άμυνα του με Πρίντεζη, Ντάνστον ακόμα και με Πέτγουεϊ να χτυπάει μέσα από το καλάθι, είτε να μαζεύει ριμπάουντ επιθετικά που του έδιναν δεύτερες επιθέσεις. Και όλα αυτά με τον Περπέρογλου να είναι μην είναι σε καλή μέρα σήμερα επιθετικά και με τον Σλούκα για ένα ακόμα ματς μέτριο. Ήταν ο Ολυμπιακός εξίσου καλός με το παιχνίδι στο ΣΕΦ, όχι, αλλά πάνω κάτω έκανε τα ίδια πράγματα, αν και με διαφορετικό τρόπο. Κατάφερε να χτίσει από νωρίς μία διαφορά και να βάλει τον Παναθηναϊκό στην διαδικασία να κυνηγάει και αν δούμε τα παιχνίδια του φετινού Παναθηναϊκού, αλλά και του περσινού, θα δούμε ότι δεν είναι ομάδα που μπορεί να κάνει ανατροπές, μπορεί να τα μαζεύει, όπως έκανε και σήμερα, αλλά να τα γυρίζει δεν το χει...

Ο Ολυμπιακός πλέον καλείται να κρατήσει την έδρα την Κυριακή και να πάρει τον τίτλο, θα είναι εύκολο, μπορεί ναι μπορεί και όχι. Δεν θα εξαρτηθεί μόνο από αυτόν, αλλά και από τι Παναθηναϊκό θα βρει. Πάντως με την εικόνα από τα πλέι οφ μέχρι στιγμής ο Παναθηναϊκός δείχνει ότι θέλει, αλλά δεν μπορεί, δεν έχει τα πόδια που πρέπει για να τρέξει.. θα πει κανείς τα είχε ποτέ…; Όχι.. και δεν αναφέρομαι μόνο στα πλέι οφ. Αλλά αν ο Ολυμπιακός νομίσει ότι θα έχει να αντιμετωπίσει ένα Παναθηναϊκό που είναι έτοιμος να παραδοθεί στο ΣΕΦ και ότι έχει πετάξει λευκή πετσέτα, μάλλον θα πάει την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ χωρίς να έχει καταλάβει τι έχει γίνει. Ο Παναθηναϊκός έχω την αίσθηση ότι θα είναι καμικάζι σε αυτό το ματς, θα έχει φροντίσει ο Αλβέρτης για αυτό, μπορεί προπονητής να μην είναι, να μην γίνει ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να ειπωθεί, αλλά προσωπικά περιμένω ένα Παναθηναϊκό, που μπορεί να έχει μείνει από δυνάμεις όπως στο τελευταίο ματς με την ΤΣΣΚΑ για τα πλέι οφ στην Μόσχα, αλλά θα τα έχει δώσει όλα. Και ακόμα πιο δύσκολο είναι να καταφέρει να κερδίσει σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια τον Ολυμπιακό, για να πάρει τον τίτλο. Η βασική μου ευχή είναι πάνω από όλα να έχουμε ηρεμία και πάλι. Στα τρία παιχνίδια, τα δύο στο ΟΑΚΑ, ακόμα και στο σημερινό, και στο ένα στο ΣΕΦ ο κόσμος ήταν σχεδόν υποδειγματικός, αν είσαι μπασκετικός, ξέρεις να κρίνεις και να παραδέχεσαι ή και να δέχεσαι, αυτό είναι το μπάσκετ που αγαπάμε. Και μία ακόμα ευχή να δούμε όσο πιο ωραίο μπάσκετ γίνεται. Τα υπόλοιπα την Κυριακή το βράδυ.