Μακριά από τους Παίδαρους…

Πόσες φορές σε επίπεδο καφενειακό, όπερ σημαίνει σε κουβέντες "που τις πήρε ο αέρας" και ουδέποτε μεταφέρθηκαν "στο χαρτί", αναρωτηθήκαμε: Βρες, μπας και το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει μέλλον;

Τι θα γίνει αν εγκαταλείψουν ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης; Ίδια και απαράλλακτα ερωτήματα είχαν τεθεί στα δημοσιογραφικά γραφεία και όχι μόνο, και σε άλλες εποχές, όταν ακόμη στα ελληνικά και ευρωπαϊκά παρκέ, ή τσιμέντα μεσουρανούσαν παίκτες-κολοσσοί.

Τα

ερωτήματα αυτά έγιναν πιο βασανιστικά τα τελευταία χρόνια, ακριβώς επειδή τα οικονομικά δεδομένα άλλαξαν προς το χειρότερο τόσο στην χώρα, όσο και στο άθλημα. Κι όμως. Φαίνεται, ότι κάποιο …μικρόβιο «κατοικοεδρεύει» στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ, αλλά και στα όπου γης γήπεδα (ανοικτά και κλειστά) της επικράτειας.

Μικρόβιο… πρωταθλητισμού. Μικρόβιο… που συντηρεί το μέταλλο στον Έλληνα μπασκετμπολίστα και παράλληλα φαρμακώνει τον αντίπαλο, που διαπιστώνει ότι η "μπασκετοπαραγωγή" της Ελλάδας δεν καταλαβαίνει από κρίσεις. Η Εθνική Παίδων του Μάνου Μανουσέλη δεν είχε την προβολή της ομογάλακτης Νέων του Κώστα Μίσσα, αλλά έφτασε σήμερα πανηγυρικά στους "4" του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Ουκρανίας.

Ακόμη και εμείς, υποψιασμένοι ως επί το πλείστον, καθώς παρακολουθούμε χρόνια τα πρωταθλήματα των μικρών ηλικιών, δεν είχαμε δώσει βάση στους… Παίδαρους του Μάνου. Αν εξαιρέσει κανείς τον Χαραλαμπόπουλο, τον οποίο με εμμονή του Δημήτρη Καρβέλα (που μας έλεγε "άκουσε με, ο μικρός θα αφήσει εποχή"), παρακολουθούσαμε επισταμένως στο Αιγάλεω, ενώ είναι γνωστό ότι ενδιαφέρθηκε κάποτε και η Μπαρτσελόνα, για ποιον άλλο αλήθεια πετάγαμε την σκούφια μας; Και όχι μόνον εμείς.

Πιθανότατα, πέρα από τους προπονητές των συλλόγων τους και τον Ομοσπονδιακό τεχνικό που τους επέλεξε, ουδείς ανέμενε ότι οι Κόνιαρης, Ντουζίδης, Καμάρας, Φλιώνης, Μιχαλούτσος, Πεφάνης, Σκουλίδας, Φραγκιαδάκης, Μουράτος, Παπαγιάννης, Χαραλαμπόπουλος (σ.σ. αυτοί έπαιξαν σήμερα εναντίον της Γαλλίας) θα φτάσουν τόσο ψηλά. Και θα δημιουργήσουν προσδοκίες. Για το εθνικό άθλημα. Που κόντρα στα προγνωστικά εξακολουθεί να προσφέρει απλόχερα επιτυχίες στην χώρα.

Η Εθνική Παίδων, με το ίδιο (παλιό καλό) DNA να ξεχειλίζει στο αίμα των στελεχών της, παρά την κακή (επιθετικά) εμφάνιση, με ένα μόλις εύστοχο σουτ έξω από τη ρακέτα, μπόρεσε να καλύψει διαφορές, να σηκώσει ανάστημα, να δείξει ψυχή , να θυμίσει στους επίσης ταλαντούχους Γάλλους, ότι η κολόνια κρατάει χρόνια.

Η Εθνική πέτυχε τον σκοπό της, αλλά επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, ξέρουμε ότι αν δεν κατακτήσει ένα μετάλλιο, αφενός τα Παιδιά (σε μία ιδιαίτερα ευαίσθητη και εύθραυστη ηλικία) θα στενοχωρηθούν), αφετέρου κάποιοι θα σπεύσουν να μας πικάρουν ενδεχομένως για όσα γράψαμε παραπάνω. Και πιθανότατα, θα υποβαθμίσουν την προσπάθειά τους, θαρρείς και ετούτη η δύσμοιρη Ελλάδα έχει πολλά αθλήματα (εντός ξηράς) για να καυχιέται κάθε λίγο και λιγάκι και "να την λέει"στους ξένους.

Οι Ελληνόπαιδες, που προφανέστατα κουβάλησαν στην Ουκρανία και τα προβλήματα της οικογένειας σε μία Ελλάδα που αναστενάζει από την αμερικανο-γερμανική μπότα, τα άφησαν εκτός παρκέ για να παίξουν μπάσκετ. Και τα κατάφεραν. Παράλληλα, και δεν είναι λαϊκίστικο, απέστειλαν από τώρα μήνυμα στους Έλληνες παράγοντες. Ας φροντίσουν οι σύλλογοι να αξιοποιήσουν ακόμη περισσότερο αυτή την μαγιά… Όσο για τους μάνατζερ; Θα ήταν ισοπεδωτικό να ακυρώσουμε τους πάντες, αλλά οι απαίδευτοι εξ αυτών, ας μείνουν μακριά από τους Παίδαρους του Μάνου. Θα είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία που έχουν να προσφέρουν.

[email protected]