Μπράβο, αλλά ξεπέρασε το…

Ο Μάκης Δρόσος, αναλύει τι έκανε τον Παναθηναϊκό να είναι τόσο καλός σήμερα και να φτάσει στην άνετη νίκη, εξηγεί πως πέρα από τα θετικά, υπάρχουν και αρκετά σημεία που πρέπει να βελτιώσει στο παιχνίδι του και κάνει την σύγκριση με το Μαϊάμι, για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι δύο ομάδες το τρίποντο…

Ο Παναθηναϊκός πέρασε μέσα από το Κρασνοντάρ με 82-63 και πλέον οι πράσινοι με νίκη κόντρα στην Μακάμπι την τελευταία αγωνιστική στο ΟΑΚΑ,

παίρνουν, πλην εξαιρετικού απροόπτου, την δεύτερη θέση στον όμιλο. Αλλά μικρή σημασία έχει αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Παναθηναϊκός και ο Αργύρης Πεδουλάκης κέρδισαν χρόνο και αυτοπεποίθηση, ενόψει και της αναμέτρησης του κυπέλλου που ακολουθεί και συν της άλλης μετά από καιρό ενέπνευσαν αισιοδοξία για το μέλλον και το αύριο.

Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος, βέβαια. Ο Παναθηναϊκός είναι Παναθηναϊκός, η πιο βαριά φανέλα αυτή την στιγμή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, άρα μικρή σημασία είχε σε τι όμιλο θα έπεφτε, μόνος του άλλωστε θα είχε ορίσει την τύχη του, κακή ή καλή. Ομάδες σαν τον Παναθηναϊκό, δεν μπορεί να τους αρέσουν τα εύκολα και δεν μπορεί να τους τρομάζουν τα δύσκολα. Άρα με ποιον θα έπεφτε στην επόμενη φάση νομίζω ότι δεν τον απασχολούσε και πολύ ή δεν θα έπρεπε.

Αυτό που μάλλον τον απασχολούσε περισσότερο ήταν η εικόνα του και το γεγονός ότι σε ένα όμιλο που ήταν το απόλυτο φαβορί για να πάρει την πρωτιά, βρέθηκε να κινδυνεύει να μείνει εκτός… Από εκεί και πέρα όταν υπάρχουν ομάδες όπως η Λαμποράλ, με προπονητές όπως είναι ο Σκαριόλο, δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι τυχερός ο Παναθηναϊκός, απλά αναμενόμενα είναι τα δώρα που μπορεί να γίνουν, όπως χθες για παράδειγμα με την ήττα της ισπανικής ομάδας. Και τα δώρα είναι για τους δυνατούς, σχεδόν πάντα.. Πάντως η ήττα της Λαμποράλ δεδομένα του άσκησε και μεγαλύτερη πίεση σήμερα, από την στιγμή που αν μετά από το δώρο έχανε και πάλι, από την Λοκομοτίβ θα του ασκείτο και μεγαλύτερη κριτική.

Δεν ξέρω αν θα γραφούν διθύραμβοι για την σημερινή εμφάνιση. Το παιχνίδι δεν είναι ούτε για μετριοφροσύνες, που είναι για τους μέτριους, αλλά ούτε και για πανηγυρισμούς και για έπαρση, που είναι για τους ανόητους. Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση και δεν είναι και πολύ διαφορετική από αυτή που έχουμε δει μέχρι στιγμής από τον ΠΑΟ, αλλά και στα δύο τελευταία του παιχνίδια.

Τι είδαμε από τον Παναθηναϊκό σήμερα και πως κατάφερε να εμφανιστεί φωτιά και λάβρα μέσα σε ένα παγωμένο γήπεδο..; Πρώτα από όλα το τρίποντο του. Με 14/23 και με 60,9% που είναι εξαιρετικά ποσοστά και για επίπεδα ΝΒΑ, ο Παναθηναϊκός με ανάλογα ποσοστά στα κρίσιμα παιχνίδια δεν χάνει όχι από την Λοκομοτίβ, όχι από την ΤΣΣΚΑ και από την Φενέρ, αλλά ίσως και το Μαϊάμι να μπορέσει να το κοντράρει. Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο, ήταν η άμυνα, είδαμε τον Παναθηναϊκό, να έχει περιστροφές, να έχει πειθαρχία και αυτοσυγκέντρωση στα μαρκαρίσματα του κι στην αντιμετώπιση των σκριν και παρά τα λιγότερα του ριμπάουντ, να καταφέρνει να ελέγξει τον ρυθμό.

Μετά ήταν τα λάθη. Ο Παναθηναϊκός ήταν τόσο προσεχτικός στο παιχνίδι του και τόσο μετρημένος στις προσπάθειες του και καλά διαβασμένος, που με 10 μόλις λάθη, δεν μπορούσε να χάσει το παιχνίδι. Αλλά το πιο παρήγορο για όλα, είναι ότι έδειξε πιο σβέλτος, πιο γρήγορος και με μεγαλύτερη φρεσκάδα, από κάθε άλλο παιχνίδι ίσως εδώ και ένα δίμηνο. Κάποιος θα πει φυσιολογικό είναι, αφού έχουν επιστρέψει οι τραυματίες και έχουν αρχίσει να βγάζουν ενέργεια και αυτοί. Δεν θα διαφωνήσω.

Ένα από τα στοιχεία που είδαμε και πάλι, όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι του ΠΑΟ, είναι ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης, αρχίζει να βρίσκει την διαχείριση που πρέπει να έχει στην ομάδα και ένα μοτίβο σταθερό που κινείται, με τροποποιήσεις ανάλογα με τις ειδικές συνθήκες. Πρώτα από όλα μειώνει το χρόνο του Διαμαντίδη, με αποτέλεσμα τόσο ο Κάρι, αλλά πολύ περισσότερο ο Μπράμος να παίρνουν χρόνο συμμετοχής και να δίνουν άλλο ρυθμό και ενέργεια στην περιφέρεια της ομάδας. Αυτό είναι ένα από τα κλειδιά για την μεταμόρφωση προς το καλύτερο.

Επίσης όσο ο Παναθηναϊκός, έχει τους Λάσμε και Γκιστ να βγαίνουν μπροστά στις φάσεις, να δίνουν βοήθειες στα σκριν, να πηδάνε στο Θεό, συνεπώς όλη η ομάδα έχει και μεγαλύτερη σιγουριά και είναι και πολύ καλύτερη εν γένει. Όπως επίσης, αυτό που είχαμε πει από την αρχή και το λέγαμε και για την εθνική ομάδα, ότι ο Φώτσης πλέον αυτό που μπορεί να κάνει καλά δίνοντας μια άλλη διάσταση στο παιχνίδι της ομάδας και να ανοίγοντας τις αντίπαλες άμυνες, είναι να ακροβολίζεται και να του πασάρεις την σωστή στιγμή. Ο Παναθηναϊκός, προσπαθούσε να το κάνει με τον Τσαρτσαρή πέρσι, επειδή δεν είχε τον Φώτση και φέτος που επανήλθε ο Batman δεν το βλέπαμε. Και είδαμε και μία διάθεση μεγαλύτερη για να παίξει η ομάδα κοντά από το καλάθι αλλά και να εκδηλώσει επιθέσεις μέσα και γύρω από το ζωγραφιστό.

Υπάρχει όμως και η άλλη ανάγνωση. Ο Παναθηναϊκός με εμφανίσεις και νίκες όπως η σημερινή, πρέπει να μην αφήσει να τον παρασύρουν και να τον παραπλανήσουν, ότι έχει λύσει όλα τα θέματα του. Οι μόνο 6 βολές που είχε στο παιχνίδι, είναι λίγες και πάλι, ο Παναθηναϊκός πρέπει να ψάχνει περισσότερο τις επαφές και να κερδίζει φάουλ, ίσως όχι στο σημερινό, ίσως όχι στο επόμενο, αλλά σίγουρα με τον Ολυμπιακό και σίγουρα όσο το επίπεδο ανεβαίνει θα θέλει να πηγαίνει πιο συχνά από την γραμμή της φιλανθρωπίας. Επίσης το τρίποντο συνεχίζει να αποτελεί βαρόμετρο για την απόδοση του. Ο Παναθηναϊκός αν είχε σουτάρει με 35% στο τρίποντο σήμερα, το ματς θα ήταν ντέρμπι κατά πάσα πιθανότητα και θα είχε κριθεί στις τελευταίες επιθέσεις. Πιθανότατα να το είχε κερδίσει, αλλά εξίσου πιθανό να το είχε χάσει.

Σε μία ωραία συζήτηση που είχα, ένας αναγνώστης παρομοίωσε τον Παναθηναϊκό με το Μαϊάμι, με αφορμή ένα προηγούμενο άρθρο που είχα γράψει για Μαϊάμι και Ολυμπιακό και για το κίνητρο που έχουν οι αντίπαλοι τους να τους κερδίζουν. Το δικό του σκεπτικό ήταν, ότι και το Μαϊάμι παίζει πολύ με το τρίποντο και είναι και σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού του. Δεν έχει και άδικο, στο ένα σκέλος και το έχω πει και πέρσι μετά από τον τίτλο του. Ένα πράγμα που πρέπει να πιστωθεί στον Σποέλστρα, είναι η τακτική του, πέρσι στην επίθεση. Που είναι δική του δουλειά και έργο, άσχετα αν μπροστά στους Big Three επισκιάζεται και άσχετα αν δίκαια του ασκήθηκε κριτική όταν έχασε τον τίτλο από το Ντάλας στην πρώτη του σεζόν. Ο Σποέλστρα λοιπόν ζήτησε πριν από δύο καλοκαίρια, να αποκτήσουν τον Ρέι Άλεν από την Βοστόνη. Το Μαϊάμι σε όλη την κανονική περίοδο αλλά και στα πλέι οφ, σούταρε πολύ από το τρίποντο, αλλά ειδικά από την γωνία ή κοντά σε αυτή, που η απόσταση από την στεφάνη είναι μικρότερη, με αποτέλεσμα να έχει εξαιρετικά ποσοστά και να κερδίζει παιχνίδια. Και με τρίποντο του Άλεν από την γωνία φέτος, με το Σαν Αντόνιο στους τελικούς, πήρε παράταση ζωής για να διεκδικήσει και να κατακτήσει το τρόπαιο και πάλι. Η διαφορά με τον Παναθηναϊκό, είναι ότι οι πράσινοι σουτάρουν από παντού και όχι στοχευμένα. Όπως μεγάλη διαφορά είναι ότι δεν έχουν, ΛεΜπρον ή Ουέιντ, όταν δεν μπαίνουν τα τρίποντα, να καθαρίσουν μόνοι τους ένα παιχνίδι.

Το πιο σημαντικό είναι ότι Παναθηναϊκός, δείχνει να μαθαίνει και να βελτιώνεται, δείχνει να αποκτά αυτοπεποίθηση, που την κερδίζεις και δεν την έχεις σώνει και καλά. Επίσης σημαντικό είναι ότι και φέτος η διοίκηση της ομάδας, ρίχνει πέπλο προστασίας, όταν χρειαστεί, δεν αφήνει να ασκηθεί εμφανή πίεση τουλάχιστον στην ομάδα και να επηρεαστεί από φημολογίες και μεταγραφικά σενάρια. Έτσι δεν χάνει ούτε παίκτη ούτε και προπονητή. Επιμένω και πάλι σε αυτό που είχα γράψει πριν από κανά τρίμηνο. Ο Παναθηναϊκός είναι βελτιωμένος και πολύ καλύτερος σε σχέση με πέρσι και ο πήχης είναι ακόμα πιο ψηλός, άρα και η κριτική που ασκείται. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος με το επίπεδο του ακόμα, ούτε και να επαναπαυτεί, αφού έχει να κερδίσει ακόμα πολλά και παίκτες, όπως είναι οι Μαυροκεφαλίδης και Γιάνκοβιτς, που μπορεί να δώσουν επιπλέον ώθηση. Οι Μπατίστ και Φώτσης δείχνουν να βρίσκουν τον νέο τους ρόλο, στην νέα τους θητεία και αυτό που βλέπουμε τελευταία αυτό είναι και που τους ταιριάζει.

Το μόνο που μένει προς το παρόν, είναι οι πράσινοι να κάνουν το αυτονόητο με την Μακάμπι, έχουν μία μέρα να χαρούν την εμφάνιση και την νίκη και μέχρι εκεί, ακολουθεί Γολγοθάς. Εδώ κολλάει ο τίτλος του κειμένου, μπράβο, αλλά ξεπέρασε το…