Eθνική "ασπόμαυρη" κατάρρευση....Πως και γιατί...

Ο Σωτήρης Γεωργίου θυμάται και τις ποδοσφαιρικές του αναλύσεις στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ μετά το κάζο της Παρασκευής για την Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο..

Καταρχήν μην ακούσω τα "αυτό είναι το ποδόσφαιρο της Ελλάδας", "ποιο ποδόσφαιρο" κτλ... Εμείς και εγώ προσωπικά όπως θυμάστε χρόνια από την συχωρεμένη ΕΡΑ ΣΠΟΡ αγαπώ τον αθλητισμό και αθλητισμός είναι τα πάντα που έχουν σχέση με τον αθλητισμό. Από όσους (εκτός αυτών

του ..θεαθήναι) έτρεξαν στον Μαραθώνιο της Αθήνας την περασμένη εβδομάδα , από τα παιδιά που σαν ερασιτέχνες φέρνουν μετάλλια και παγκόσμιες διακρίσεις ακόμα και από Ολυμπιάδες αλλά επειδή δεν πουλάνε στις φυλλάδες δεν ξαναβλέπουν ποτέ το πρόσωπο τους και το όνομα τους και άρα και λεφτά έστω για την προετοιμασία τους αλλά και από τους πανάκριβους σταρ σε πορτοκαλί και ασπρόμαυρη μπάλα.... Και όσο και δεν αρέσει σε κάποιους μπασκετικούς μασόνους το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα την τελευταία 10ετία σε εθνικό επίπεδο έχει πολύ μεγαλύτερες διακρίσεις από την μπασκετική Εθνική και με διαφορετικά μην κρυβόμαστε μεγέθη. Άλλο αγαπάμε το άθλημα μας(μπάσκετ), άλλο παραγνωρίζουμε τι γίνεται δίπλα μας.

Η Ελλάδα στο ποδόσφαιρο από την εποχή Ρεχάγκελ με ένα θαύμα μεγαλύτερο και πιο τυχερό από της μπασκετικής Εθνικής το 1987 καθώς στο μπάσκετ δεν αρκεί μόνο η τύχη, πρέπει να παίξεις και πολύ καλά για την έκπληξη,, πήρε το Ευρωπαϊκό στην Πορτογαλία και έβαλε σωστές βάσεις. Έφτιαξε μια ομάδα με διάρκεια στην δεύτερη γραμμή της παγκόσμιας κατάταξης αλλά είχε και συνέπεια και συνέχεια με παρουσίες σε Ευρωπαϊκά και Μουντιάλ. Μια σοβαρή ομάδα που ήξερε τι έπαιζε, που ήταν ομάδα με την σημασία της λέξεως, αγαπημένη και ο ένας για τον άλλο. Με αυτό που ξέρουμε να παίζουμε , δηλαδή δεν μπορούμε να γίνουμε Βραζιλία , Αργεντινή και Γερμανία ή Ισπανία, αλλά με ουσία και αποτέλεσμα. Αλλά και με σαφή βελτίωση φτιάχνοντας φανέλα. Χάναμε δύσκολα από τους μεγάλους, ο καθένας είχε ρόλους και ας έβγαζε μύρια στο εξωτερικό που χάρις σε αυτό(καλές μεταγραφές Ελλήνων παικτών στο διεθνή χώρο) αποκτήσαμε άλλη νοοτροπία αγωνιστικά και η ομάδα έμαθε να κυνηγά αποτέλεσμα. Παλιά η Ελλάδα έχανε από τα ....κατσικοχώρια με 1-0 και δεν γύρναγε παρά μόνο με θαύμα μετά από γιόμες αποτέλεσμα. Και ξαφνικά αυτή η ομάδα με τον Σάντος μετά στην θέση του Ρεχάγκελ, έβαζε την μπάλα κάτω, δεν αγχωνόταν από το εις βάρος σκορ και έκανε παιχνίδι και φάσεις και γύριζε παιχνίδια . Πρωτοφανή πράματα για την ποδοσφαιρική Εθνική ομάδα.

Και ξαφνικά με την αποχώρηση του Σάντος και του επιτελείου του σε 3 μήνες ήρθαν μετά το επιτυχημένο Μουντιάλ τα πάνω κάτω. Ποιος φταίει; Μάλλον πολλά πράματα μαζί. Μια αμφιλεγόμενη επιλογή προπονητή. Ήρθε ο Ρανιέρι. Όπως είχα πει δεν μ άρεσε. Προπονητής που μην κρυβόμαστε όταν έχεις καλό μάνατζερ και δημόσιες σχέσεις είσαι στις καλύτερες δουλειές, δεν ήταν ποτέ τόσο επιτυχημένος όσο έδειχνε το βιογραφικό του σαν εργασιακό περιβάλλον. Στις καλύτερες ομάδες αλλά χωρίς να κάνει ποτέ κάτι μεγάλο ο ίδιος από το μηδέν σε μια ομάδα. Καλός διαχειριστής; Μπορεί. Αλλά η Ελλάδα έχει ανάγκη από διαχειριστή; Όχι βέβαια γιατί δεν έχουμε 10 παικταράδες. Η Ελλάδα ήθελε προπονητή με φιλοδοξίες και που να ξέρει την ελληνική νοοτροπία και πραγματικότητα. Ενας Ρανιέρι που ξέρει ότι και να αποτύχει δεν θα του χαλάσει το βιογραφικό του ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα προχωρούσε σε ριζικές αλλαγές στο στιλ παιχνιδιού αλλά και στο ρόστερ για να δείξει ότι αυτός είναι το brand name. Έτσι κάνουν οι προπονητές φίρμες με το καλημέρα για να βάλουν την σφραγίδα. Αν πιάσει λένε "τα είδατε"., Αν όχι, έχουν σίγουρη την επόμενη δουλειά λόγω ονόματος. Και όταν είσαι προπονητής τέτοιου επιπέδου πάντα το περιβάλλον σε επηρεάζει λίγο ή πολύ για τις κλήσεις παικτών, για το ποιοι θα παίξουν κτλ. Δεν είσαι ανεπηρέαστος όπως ο προπονητής που θέλει να ακολουθήσει το πλάνο του για να πετύχει. Τεράστιο λάθος ο Ρανιέρι και ακόμα μεγαλύτερο ο 75αρης Τραπατόνι αν είναι ο διάδοχος του.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο και καθόλου δεν θα χαρούμε σαν μπασκετικοί εκτός αν είμαστε στενόμυαλοι είναι πλέον σε βαθιά κρίση. Σκάνδαλα στημένων, σκάνδαλα διαιτησίας, κάθε φορά επεισόδια και ανταλλαγές καυτών ανακοινώσεων πλούσιων προέδρων(όχι ότι δεν τα έχει το μπάσκετ αυτά...), επιθέσεις σε διαιτητές , κόντρες μεγαλοπαραγόντων και προσώπων τεράστιου οικονομικού βεληνεκούς, θανάτους φιλάθλων, ξαφνικό λουκέτο για όλα αυτά, και μια Εθνική που ήταν κόσμημα να καταρρέει... Δεν στέκομαι καν στο αγωνιστικό επίπεδο της λίγκας. Όλα αυτά δημιουργούν μια αρνητική και εκρηκτική ατμόσφαιρα, ένα κοκτέιλ που απειλεί με διάλυση όλο το σαθρό οικοδόμημα. Αλλά βασικά μας ενδιαφέρει το οικοδόμημα της εθνικής μας ομάδας που καταρρέει με την φυγή των ανθρώπων κλειδιά. Με την μη φυσιολογική διάδοχο κατάσταση. Και με την κατάντια να χάνουμε από τους ψαράδες (αλλά μαγκιά τους) όνομα και πράμα σε πολλές περιπτώσεις παίκτες των Φερόες... Και με 4 ματς το ένα χειρότερο από το άλλο ουσιαστικά. Η Ελλάδα ήττες από Β.Ιρλανδία και Φερόες δεν είχε ποτέ στην ιστορία της, πόσο μάλλον όταν ήταν πριν μερικούς μήνες 10η στο Παγκόσμιο(Μουντιάλ). Τα μηνύματα δεν ελήφθησαν από την πρεμιέρα με την Ρουμανία και το σοκ με την Β.Ιρλανδία δεν ήταν ικανό να ξυπνήσει κανέναν όπως φάνηκε. Η ομάδα θέλει προπονητή ίσως από τα σπλάχνα της μην σώσει την παρτίδα με την 3η θέση στον πανεύκολο όμιλο που είχαμε την τύχη να έχουμε και ίσως μας εφησύχασε και αυτό (και μαζί και τον Ρανιέρι ότι θα κάνει χωρίς λόγο ριζικές αλλαγές και θα γίνει ...μάγκας εκ του ασφαλούς-νίκες-). Και θέλει τα παιδιά από τη χρυσή τελευταία 10ετια να μπουν και να γυρίσουν στην ομάδα σε κάθε θέση για να φέρουν ξανά το κλίμα αυτό. Γιατί ξαφνικά και ο κόσμος νόμισε ότι η Ελλάδα θα γίνει Βραζιλία στο επόμενο βήμα και άρχισε να γκρινιάζει με τον Κατσουράνη, τον Σαπλιγγίδη, το Καραγκούνη και όλους τους άλλους που μας χάριζαν τις επιτυχίες. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη αλλά από μπλουγούρι δεν πας στο χαβιάρι.....! Και πάνω απ όλα η ομάδα θέλει τα στεγανά της. Όχι ο κάθε ένας με συμφέρον να χρησιμοποιεί γνωριμίες και δημόσιες σχέσεις για να επιβάλλει παίκτες και καταστάσεις πχ....