Άκης Πάνου – Τραγούδια: Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός

Άκης Πάνου – Τραγούδια:Γεννήθηκε φτωχός, σε μια πάμφτωχη, κατεστραμμένη Ελλάδα. Αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολείο νωρίς, είναι του δημοτικού – και να παλέψει σκληρά για την επιβίωση, τα χρόνια της κατοχής και τα κατοπινά. Η φτώχεια του είχε γίνει βραχνάς, το έλεγε με τα τραγούδια του:
Θα κλείσω τα μάτια, θ’ απλώσω τα χέρια
μακριά από τη φτώχεια, μακριά απ’ τη μιζέρια
θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει.

Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού, σε ερμηνεία Γρηγόρη Μπιθικώτση.Οι

στίχοι αυτοί λογοκρίθηκαν καθώς θεωρήθηκαν κομμουνιστικού περιεχομένου. Στη συνέχεια το τραγούδι με παραλλαγμένους στίχους θα ερμηνευθεί από τηΒίκυ Μοσχολιού.

Εκτός από μουσικός ήταν καικορυφαίος κατασκευαστής μπουζουκιών. Τα στόλιζε με ζωγραφιές και έβαλε ακόμη και φωτάκια στο τάστο για να βλέπουν όσοι είχαν προβλήματα όρασης. Κι ήταν πάντα λύκος… μοναχικός λύκος! Αλλά τον ένοιαζε και με το παραπάνω τι γίνεται στην κοινωνία:
Καίγεται η πίκρα μες τη φλόγα της ζωής
και μένουν τα χέρια να δουλεύουν το ληστή
χαρά και φως δεν καρτερούν μάτια που ‘χουν τυφλωθεί
και δάφνες απλώνονται στο διάβα του ληστή

Πίνουν το μίσος και το φόβο προσκυνούν
μικραίνουν και χάνονται στη δόξα των θεών
διψούν κι αφήνουν το νερό στο ρυάκι να κυλά
σπονδή απ’ τον άνθρωπο για τους θνητούς θεούς

Ο Πάνου δε δίσταζε να βάζει στα τραγούδια του δύσκολες έννοιες, όπως του χρόνου και να τις ζυμώνει με το υπαρξιακό του δράμα, πάντα με την απλούστερη έκφραση, που σημαίνει ότι είχε χωνέψει απόλυτα αυτά που ήθελε να πει:
Άντε να περάσει η μέρα
και να ‘ρθεί το δειλινό
άντε να περάσει η νύχτα
και να ‘ρθεί το πρωινό

Ασφαλώς και δεν πρέπει, σε πρώτη εκτέλεση με τηΒίκυ Μοσχολιού, δίσκος 45 στροφών του1971

Ήταν σκληρός με τον εαυτό του…Αν δεν είχε τη δυνατότητα να ξορκίζει την τρέλα με το τραγούδι, ποιος ξέρει τι εξέλιξη θα είχε… Στο τέλος όμως σκότωσε τον σύντροφο της κόρης του, του "αγαπητικού της" όπως τον αποκαλούσε. Η κόρη του είχε εγκαταλείψει την οικογένειά της για τα μάτια του αγαπημένου της. Οι αυστηρές αρχές του Πάνου αλλά και η οικογενειακή κατάσταση του Γιαλαμά (παντρεμένος και πατέρας ενός παιδιού) τον δυσκόλευε να το δεχτεί αυτό. Θεωρούσε ότι η κόρη του όφειλε να πάρει την άδεια του και να υπακούσει στις επιθυμίες του."Δεν μετανόησα γιατί δεν εννόησα", έλεγε στους δημοσιογράφους. Και ηαπόφαση ήταν ισόβια καταδίκη. Ο γιος του έχει πει: "Την κηδεία του ο κύριος Στέλιος Ελληνιάδης την ανέλαβε. Και για αυτό το λόγο του επιτρέψαμε, φέτος, να κάνει κάποιες συναυλίες που ζήτησε. Ελπίζουμε να πάτσισε το χρέος. Αν χρωστάμε κάτι ακόμα να του το δώσουμε. Δεν υπάρχει πρόβλημα"

Οι δίδυμοι γιοι του μεγάλου συνθέτη

Δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός
τον έζησα τον κόσμο και τον είδα
είν’ η καρδιά μου μαύρος ουρανός
που κρύβει κεραυνούς και καταιγίδα

Την ώρα που ξεχείλισε ο πόνος
την ώρα που με πνίγει ο καημός
αυτή την ώρα θέλω νάμαι μόνος
δε θέλω τη συμπόνοια κανενός

Το τραγούδι σε πρώτη εκτέλεση, με τονΓιώργο Χατζηαντωνίου

Παρόλο που το έργο του Άκη Πάνου είναι ακόμα και σήμερα ολοζώντανο (και καθόλου κακογερασμένο), ο ίδιος σαν άνθρωπος (έστω και νεκρός) και σαν δημιουργός συνεχίζει να αντιμετωπίζεται από πολλούς με περισσή προκατάληψη ή/και εμπάθεια, που οφείλεται εν μέρει και στο φονικό, αλλά, κυρίως προέρχεται από την γενικότερη (ενοχλητική για πολλούς) στάση ζωής και κοσμοθεωρία που είχε ο μακαρίτης και που γίνεται ολοφάνερη μέσα από τα τραγούδια του.

Η ζωή μου όλη, με τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον οποίο ο Πάνου λάτρευε ως ερμηνευτή

Σε βιβλίο που έχει κυκλοφορήσει με τίτλο: «Λένε όχι, λέω ναι» και θέμα τον Άκη Πάνου, ο συγγραφέας του Άκης Γραβιηλίδης γράφει:
«Ένας διανοούμενος λαϊκός συνθέτης λοιπόν; Γιατί όχι· αυτό μου φαίνεται ότι μπορεί να εξηγήσει αρκετά ικανοποιητικά το γιατί ο Άκης Πάνου, σε σχέση με τη σύγχρονή του σκηνή του λαϊκού τραγουδιού, έμοιαζε πάντα «εκτός κλίματος» (βέβαια, ουδείς ψόγος· τόσο το χειρότερο για το κλίμα). Γι’ αυτό και οι περισσότεροι συνάδελφοί του τον αντιμετώπιζαν πάντα, έχω την εντύπωση, με σεβασμό μεν (αν μπορούσαν ας κάναν κι αλλιώς), αλλά κατά βάθος, και με αμηχανία, με ένα πνεύμα κάπως «από μακριά κι αγαπημένοι». Ενώ, αντίθετα, έχουν εκφραστεί με μεγάλη θέρμη και θαυμασμό για τη δουλειά του άνθρωποι που εκπέμπουν σε λιγότερο ή περισσότερο διαφορετικό μήκος κύματος απ’ αυτόν (όπως ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Θοδωρής Μανίκας, παλιότερα ο Σαββόπουλος, ο Ρασούλης, και άλλοι)».

Ο δε εκδότης του βιβλίου, Γιώργος Γιαννόπουλοςγράφει:«Ο Άκης Πάνου είναι μια ενδιαφέρουσα και αντιφατική προσωπικότητα. Και η πορεία του μπορεί να χαρακτηριστεί τραγική. Υπό αυτήν την έννοια αποκαλύπτει μια συνθήκη της ελληνικής κοινωνίας. Η ζωή και η τέχνη του συμπυκνώνουνε ένα πάθος, που εμπεριέχει ότι πιο φωτεινό και ό,τι πιο σκοτεινό, που μας εγκαλεί να το ερμηνεύσουμε και να το προσδιορίσουμε στη σύγχρονη πραγματικότητα μ’ όλες τις αντηχήσεις που έχει από το λόγο της τραγωδίας».

The post Άκης Πάνου – Τραγούδια: Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός appeared first on Flash.gr.