Το νεο μνημονιο στερειται οικονομικης και πολιτικης λογικης, λεει η λ. κατσελη

Τις θέσεις της για την κατάσταση της οικονομίας και τους λόγους που τη οδήγησαν να καταψηφίσει το νέο Μνημόνιο, παρουσίασε η ανεξάρτητη βουλευτής Λούκα Κατσέλη. Στην εισήγησή της η κ. Κατσέλη σημειώνει ότι ως οικονομολόγος θεωρεί επίφοβες διατάξεις... όπως την παραίτηση από ασυλία όχι μόνο του Ελληνικού Δημοσίου αλλά και της Τραπέζης της Ελλάδος που για πρώτη φορά επιβάλλεται.

«Αυτό παραπέμπει ευθέως, στο μυαλό μου τουλάχιστον, σε δυνατότητα κατάσχεσης όχι μόνο της ιδιωτικής τουλάχιστον περιουσίας του δημοσίου αλλά και περιουσιακών στοιχείων της Τραπέζης της Ελλάδος κάτω από εξαιρετικά περιορισμένες εξουσίες του Έλληνα δικαστή.

» Σε αυτά είναι πιθανό να συμπεριλαμβάνονται και τα αποθέματα χρυσού του Ελληνικού Δημοσίου που φυλάσσονται εκεί. Η Σύμβαση αυτή δεν είναι επομένως μια απλή δανειακή Σύμβαση αλλά μια διεθνής Σύμβαση που περιορίζει την εθνική κυριαρχία και έπρεπε να κυρωθεί ως τέτοια και μάλιστα με την αυξημένη απαρτία που προβλέπει το Σύνταγμα» υπογραμμίζει.

Παράλληλα, επικαλούμενη και τις δηλώσεις Γιούνκερ και ΔΝΤ, η κ. Κατσέλη εκτιμά ότι το χρέος όχι μόνο δεν γίνεται βιώσιμο, αλλά διογκώνεται.

«Η εμπειρία του 2011 αποτελεί απόδειξη: το χρέος αυξήθηκε κατά 24 δισ. ευρώ, δηλαδή περίπου κατά 15% του ΑΕΠ. Με συντηρητικούς υπολογισμούς που κατέθεσα για άλλη μια φορά στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, η ύφεση το 2012 και το 2013 θα βαθύνει επικίνδυνα. Θα ξεπεράσει το -7%. Οι εκτιμήσεις της κυβέρνησης και της τρόικας είναι εντελώς εξωπραγματικές.»

Επίσης, τονίζει ότι το νέο Μνημόνιο περιλαμβάνει μέτρα που καταλύουν το Ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο, αποδομεί ολόκληρο το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Ακόμα και ο κατώτατος μισθός της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας γίνεται από τον Ιούλιο ένα «βαρέλι δίχως πάτο», καθώς όποτε η τρόικα ή η κυβέρνηση το απαιτεί μπορεί να μειώνεται.

Το πρόβλημα με το νέο Μνημόνιο, κατά την ίδια είναι διττό: στερείται οικονομικής λογικής αλλά στερείται και πολιτικής λογικής.

«Οι μεταρρυθμίσεις πετυχαίνουν όταν εξασφαλίζουν τις προϋποθέσεις μιας ελάχιστης κοινωνικής συναίνεσης. Όταν η κοινωνία στο σύνολό της αντιδρά, δεν πιστεύει ότι τα μέτρα θα αποδώσουν. Εκβιάζεται για να συναινέσει και δέχεται συνεχώς απειλές και προσβολές, τότε γρήγορα ή αργά εξεγείρεται.

» Η εξέγερση έχει πολλές εκφάνσεις –όλες εξίσου επικίνδυνες. Η πιο επικίνδυνη για μένα είναι η πλήρης απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και των δημοκρατικών θεσμών.»