Το κομμα με το οποιο συντασσομαι ειναι ερμαιο των βαρονων και της οικογενειοκρατιας

Καλημέρα αγαπητό Fimotro,
Ονομάζομαι Ρ.Γ. και είμαι χρόνια αναγνώστρια του blog σας. Πιστεύω βαθιά ότι οι νέοι πρέπει να έχουμε φωνή και να μαχόμαστε για ένα καλύτερο αύριο. Είμαι απογοητευμένη...
που το κόμμα με το οποίο συντάσσομαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι έρμαιο των βαρόνων και τις οικογενειοκρατίας.
Eίμαι ακόμα όμως περισσότερο ενοχλημένη. Ενοχλημένη με τους υψηλά ιστάμενους νεολαίους του κόμματος που τόσο καιρό κραδαίνουν για το νέο που ‘πρέπει να βγει μπροστά’ και τώρα που βγήκε απλά σιωπούν. Όλοι εμείς όμως που δεν φοβόμαστε τα συμφέροντα και που μιλάμε με την καρδιά μας ας αγκαλιάσουμε αυτό το νέο που τώρα γεννάται.
Σας ευχαριστώ πολύ που αναδημοσιεύετε το άρθρο μου.

ΑΣ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΕΛΙΔΑ...
Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει θεατές μιας διαρκούς αποδόμησης της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης. Τα οικονομικά σκάνδαλα, οι φρούδες ελπίδες, τα μνημόνια η κοινωνική και οικονομική σύνθλιψη της ελληνικής κοινωνίας την οδήγησαν στην μεγαλύτερη ίσως διαπόμπευση από την εποχή της μεταπολίτευσης. Οι Έλληνες έπαψαν πλέον να αντιπροσωπεύονται από ξεφτισμένα ιδανικά και γύρισαν οριστικά τις πλάτες τους σε οτιδήποτε τους θυμίζει το παλιό σύστημα. Για την ακρίβεια προσπαθούν να ξορκίσουν τα μαύρα εκείνα χρόνια που οδήγησαν την Ελλάδα και τους ίδιους σε αυτόν το ξεπεσμό. Αυτή είναι άλλωστε η αιτία που η Νέα Δημοκρατία οδηγήθηκε σε αυτό τον εκλογικό κατακερματισμό. Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου η εκλογική νίκη του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ συμβόλιζε την ελπίδα και τις καινούργιες καλύτερες μέρες για τις ζωές μας. Οι καλύτερες μέρες φυσικά δεν ήρθαν σε αντίθεση με τα capital controls, τις κλειστές τράπεζες και τις κατοχικές συνθήκες διαβίωσης που ως απόρροια της κυβερνητικής αμετροέπειας και αλαζονείας στιγμάτισαν τις ζωές πολλών και κυρίως ηλικιωμένων ανθρώπων. Ούτε αυτά, αλλά ούτε εκείνα που ήρθαν στη συνέχεια όπως το κύμα λαθρομεταναστών, τα σκάνδαλα υπουργών, οι παράνομες προσλήψεις έμελλαν να αναχαιτίσουν την εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Είναι λάθος να λέμε πως τα πήγαμε καλά πως η Νέα Δημοκρατία συσπειρώθηκε και έκανε ότι καλύτερο μπορούσε. Δίνουμε το λάθος μήνυμα αλλά ίσως και αυτό να είναι το πρόβλημα με την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ότι δεν παίρνει ποτέ τα μηνύματα. Τα πρόσωπα που εκπροσωπούν την Νέα Δημοκρατία έχουν ταυτιστεί με σκοτεινές για την Ελλάδα εποχές, με τη διαφθορά, τα σκάνδαλα και την οικογενειοκρατία. Εκπροσωπούν ένα παλαιό σύστημα ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουν αλλάξει. Αναλογιζόμουν σοκαρισμένη ότι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και ενώ ο κ. Μεϊμαράκης απαριθμούσε τα ατοπήματα της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την επανεκλογή του κανείς δεν τον άκουγε. Και όταν λέω κανείς προφανώς δεν αναφέρομαι στους εναπομείναντες Νεοδημοκράτες ψηφοφόρους, αλλά κανείς από τους απογοητευμένους Νεοδημοκράτες που εδώ και χρόνια έχουν μετοικήσει σε άλλα κόμματα. Κανείς από τους υπόλοιπους ψηφοφόρους που αν και απογοητευμένοι από τις πειραματικές ενέργειες του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στην πλάτη του ελληνικού λαού τον προτίμησαν από την παλιά φθαρμένη, στα μάτια τους ,Νέα Δημοκρατία. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο κ. Μεϊμαράκης όντας υπόδειγμα πολιτικού πολιτισμού έκανε μία αξιοπρεπή προσπάθεια ως υπηρεσιακός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας· εξίσου αδιαμφισβήτητο όμως είναι ότι ένα πρόσωπο που έχει έρεισμα μέσα στην κοινωνία φαίνεται. Κρίνοντας όμως από το εκλογικό αποτέλεσμα κάτι τέτοιο δεν φάνηκε. Όπως δεν φάνηκε η απαιτούμενη λάμψη του ηγέτη που ούτως ή άλλως γίνεται αισθητή από την πρώτη στιγμή, ούτε η πειθώ ότι ενσαρκώνει κάτι το νέο. Λέγεται από πολλά στελέχη-βαρόνους της Νέας Δημοκρατίας τις τελευταίες μέρες, ότι το νέο δεν σχετίζεται με την ηλικία αλλά με τις ιδέες. Θα συμφωνήσω σε αυτό αλλά όταν λέμε νέο στην πολιτική εννοούμε το άφθαρτο και όχι παλιούς σκελετούς με καινούργια κουστούμια. Γιατί δεν μπορούμε να προσδιορίζουμε ως νέο ένα πρόσωπο που μετρά 25 χρόνια στην πολιτική ζωή της χώρας· ένα πρόσωπο που αν και άμεμπτου ηθικής και με γαλόνια στο χώρο της κεντροδεξιάς παράταξης υπηρετούσε επί τόσα χρόνια ένα σύστημα που αιμορραγούσε. Είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι τα κόμματα υπάρχουν για να αντικατοπτρίζουν την κοινωνία και τις ανάγκες της· όταν πάψει να συμβαίνει αυτό απλά αφομοιώνονται από άλλα. Η ελληνική κοινωνία και ειδικότερα η κεντροδεξιά αυτή τη στιγμή χρειάζεται ένα καινούργιο πρόσωπο· το καινούργιο εκφράζει την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Τα νιάτα συμβολίζουν το άφθαρτο και το ανέμελο· το παλαιό, το συμβιβασμένο και το φθαρμένο. Άλλα παλαιά στελέχη ισχυρίζονται ότι μόνον ο κ. Μεϊμαράκης είναι ο εγγυητής της ενότητας του κόμματος. Μα για ποια ενότητα μιλάνε; Ενότητα στα κόμματα υφίσταται όσο υπάρχουν νίκες και με τα σημερινά δεδομένα δεν αναμένονται νίκες· προδιαγράφονται όμως οι ήττες. Και τότε η ενότητα αυτή που επικαλούνται θα είναι παρελθόν και μαζί με αυτή και η Ν.Δ. Γιατί καμία εκλογική νίκη δεν μπορεί να κατακτηθεί από πρόσωπα που προέρχονται ή στηρίζονται από τα πολιτικά τζάκια της δεξιάς. Η δεξιά έχει ανάγκη από ένα πραγματικό ηγέτη· όχι από κάποιον που θα στεφτεί από τις έμμεσες παραινέσεις των πολιτικών απολιθωμάτων της ιστορίας. Πολλοί εξ αυτών μάλιστα τον τελευταίο καιρό, διοχετεύουν στα μέσα τη δυσαρέσκεια τους που πρόσωπα με ασυμβίβαστο κοινοβουλευτικής παρουσίας για ένα διάστημα, διεκδικούν την προεδρία του κόμματος. Επαίρονται για τις κοινοβουλευτικές μάχες που έδωσαν θεωρώντας ότι αυτές τους απογείωσαν στην εξουσία. Αυτά και άλλα πολλά που διαδίδουν αποδεικνύουν πως αιθεροβατούν. Οι μάχες δεν δίνονται μόνο μέσα στη βουλή· οι μάχες δίνονται καθημερινά μέσα στην κοινωνία, από την οποία η Ν.Δ. τα τελευταία χρόνια απομακρύνεται καθημερινά. Άλλωστε τόσο ο Κώστας Καραμανλής όσο και ο Αλέξης Τσίπρας δεν κέρδισαν τις εκλογικές μάχες χάριν της κοινοβουλευτικής τους παρουσίας, αλλά κυρίως επειδή έγιναν οι εκφραστές της αλλαγής που είχε ανάγκη η χώρα μετά τα πεπραγμένα των προκατόχων τους. Τώρα είναι η ευκαιρία μας, η ευκαιρία όλων εμάς των νέων που δίνουμε τη ζωή μας για την ΟΝΝΕΔ και τη Νέα Δημοκρατία, με τους αγώνες και την ψήφο μας να την ανασυντάξουμε. Επιστρέφοντας στις ρίζες μας και κρατώντας ως παρακαταθήκη τους αγώνες των παλαιών να προχωρήσουμε για να δημιουργήσουμε το νέο.