Τι μπορει να φερει ο ολαντ;

Παρακολουθώντας κανείς μερικά από τα πιο ριζοσπαστικά μέρη των ομιλιών του Φρανσουά Ολάντ, αισθάνεται σαν να γυρίζει ο χρόνος πίσω στο 1981 - τότε που ο ένας άλλος Φρανσουά μιλούσε για τον «σοσιαλισμό...
σε μία χώρα». Οι έξι εβδομάδες διακοπών και η σύνταξη στα 60 ήταν από τα αγαπημένα «μοτό» του Φρανσουά Μιτεράν στην προσπάθειά του να εκθρονίσει τον Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν.Στο Βερολίνο τις τελευταίες ημέρες φαίνεται να υπάρχει μία έντονη νευρικότητα ενόψει του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών και της διαφαινόμενης επικράτησης του σοσιαλιστή Ολάντ επί του Νικολά Σαρκοζί. Πρόκειται για κάτι απολύτως κατανοητό. Η ανησυχία αφορά στην επίδραση που θα μπορούσε να έχει το αποτέλεσμα επί των γερμανικών σχεδίων για τη διαχείριση της κρίσης στην ευρωζώνη. Η Ανγκελα Μέρκελ προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη διπλή ψηφοφορία στη Μπούντεσταγκ επί του Δημοσιονομικού Συμφώνου και του Μόνιμου Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM). Το σκεπτικό είναι απλό: να τελειώνει με αυτά πριν την αλλαγή σκυτάλης στο Μέγαρο των Ηλυσίων.Η κλασική σοσιαλιστική ρητορική αποτελεί διαχρονικό στοιχείο στη γαλλική πολιτική σκηνή. Τα όσα λέει ο Ολάντ (που «ψαρεύει» στην λεκάνη της Αριστεράς) περί π.χ φόρου 75% στους πλουσίους δεν αρέσουν στις αγορές, αλλά το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Βρίσκεται στο γεγονός ότι η γαλλική οικονομία ασθενεί: οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις έχουν καθυστερήσει, οι δημόσιες δαπάνες είναι πολύ υψηλές, η εκπαίδευση, η καινοτομία, η έρευνα και ανάπτυξη ή η υποστήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων πάσχουν.Ποια οδό θα επιλέξει μετεκλογικά ο - διαφαινόμενος νικητής - Ολάντ; Το ερώτημα είναι αν θα εμπνευστεί από τον μέντορά του, τον Φρανσουά Μιτεράν που ένα χρόνο μετά την εκλογή του, το 1982, πραγματοποίησε στροφή 180 μοιρών και εφάρμοσε μία σκληρή αντιπληθωριστική πολιτική από την οποία δεν παρέκκλινε μέχρι και τη δημιουργία της ΟΝΕ. Η αλλαγή στάσης του Μιτεράν (η πολιτική του «Etat de Grace») έγινε όταν ο γάλλος πρόεδρος επέλεξε να ταχθεί με την άποψη του Ζακ Ντελόρ (τότε υπουργού Οικονομικών) αντί αυτής του Ζαν-Πιερ Σεβενεμάν (τότε υπουργού Έρευνας και Βιομηχανίας ο οποίος και παραιτήθηκε) ώστε το Παρίσι να μπορέσει να παραμείνει στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα. Αν ο Ολάντ εμμείνει πάντως στις υπερβολικά αριστερές προεκλογικές θέσεις του, τότε η σύγκρουση με το Βερολίνο θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Επιπλέον, θα επηρεαστεί και η τακτική των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών που θα εντοπίσουν στον Ολάντ τον τρόπο να διαρρήξουν τη συντηρητική πανοπλία της καγκελαρίου Μέρκελ - με τον Γραμματέα του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ να κερδίζει έδαφος έναντι των πραγματιστών Πέερ Στάινμπρουκ και Φρανκ - Βάλτερ Στάινμαϊερ.Τα ετερώνυμα έλκονταιΤο μέλλον των γαλλογερμανικών σχέσεων θα έχει αναμφίβολα μεγάλο ενδιαφέρον, ενόψει και της συμπλήρωσης, τον Ιανουάριο του 2013, 50 ετών της Συμφωνίας των Ηλυσίων μεταξύ Σαρλ ντε Γκολ και Κόνραντ Αντενάουερ. Η εκλογή του Ολάντ μπορεί όμως να αποδειχθεί κινητήριος δύναμη. Ιστορικά άλλωστε έχει φανεί ότι όταν οι δύο χώρες πρέπει να συνεργαστ